«Η αλήθεια του τσιγάρου».

Κάθεσαι στον καναπέ. Τα μάτια σου πετούν σπίθες, φαίνεται ότι έχεις ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Τα μαλλιά σου είναι λίγο μακριά στο πλάι και στη μέση λείπουν ελάχιστα. Φοράς μία φανέλα και είναι διακριτά τα ελαφρώς παραπανίσια κιλά σου. Το πιο όμορφο, απ’όλα, όμως, είναι το χαμόγελό σου. Πλατύ, λαμπερό και ειλικρινές. Γνήσιο και αληθινό.

Μία μόνο παρατήρηση έχω να κάνω: τα δόντια σου είναι λίγο ταλαιπωρημένα, όχι τόσο λευκά. Διακρίνω ένα χρυσό σφράγισμα, αλλά δεν είναι αυτό το στοιχείο που τα φθείρει. Είναι κάτι άλλο, δυσκολεύομαι να το εντοπίσω. Τώρα μόλις παρατηρώ στο τραπεζάκι το σταχτοδοχείο κι ένα πακέτο με τσιγάρα δίπλα. Κρίνοντας από τις γόπες, έχεις καπνίσει αρκετά αυτήν τη μέρα. Αργότερα, έμαθα ότι κάπνιζες από τα δώδεκά σου τουλάχιστον ένα πακέτο την ημέρα. Έτσι εξηγείται, λοιπόν, το μειονέκτημα στο χαμόγελό σου! Είναι ο προάγγελος όλων των συμφορών!

Η φωτογραφία αυτή δεν είναι η μοναδική πηγή γνωριμίας σου. Όλοι μιλούν για εσένα: φίλοι, κουμπάροι, συγγενείς… Διηγούνται αναμνήσεις αναμεμειγμένες με τις φάρσες και τις πλάκες σου. Στις ιστορίες τους, είσαι η ψυχή της παρέας, ένας πλακατζής αριθμομνήμων και άσσος στο πόκερ, παραλλήλως, όμως, ένας εξαίρετος οικογενειάρχης και πολύ εργατικός. Είσαι, επίσης, πολύ γοητευτικός. Πριν παντρευτείς τη γιαγιά, είχες αρκετές θαυμάστριες.

Μα, έχεις κι εσύ, όπως όλοι, μας, άλλωστε, ένα ελάττωμα. Καπνίζεις. Καπνίζεις πολύ. Η γιαγιά γκρινιάζει συνέχεια και σε παρακαλάει να σταματήσεις το κάπνισμα, αλλά πού εσύ! “Γυναίκα, μπορώ να σου κάνω όσες χάρες θες, αλλά αυτή δε θα στην κάνω. Πρόκειται για ανεξέλεγκτο εθισμό!”. Η γιαγιά, τότε, σου κρατάει μούτρα και εσύ της λες αστεία και αμέσως, εκείνη ξεχνά και πείσμα και εγωισμούς και νεύρα και όλα τα αρνητικά. Εγώ, όμως, σε καταλαβαίνω κάπως. Έχοντας τόσες έγνοιες, δεν έχεις την ανάγκη να αποφορτιστείς; Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι σε δικαιολογώ. Αλήθεια, επέλεξες να κάνεις κακό στον εαυτό σου ως αντίβαρο στην αχθοφόρο καθημερινότητά σου; Δε σκέφτηκες τα παιδιά σου;

Μην ανησυχείς, παππού, δε σε κατηγορώ. Δε φταις εσύ ακριβώς. Φαντάζομαι ότι οι καιροί τότε ήταν δυσκολότεροι. Μεγάλωσες σε μία πολύτεκνη οικογένεια με πολλές στερήσεις. Έζησες τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έναν εμφύλιο κι ένα δικτατορικό καθεστώς. Ούτε η τεχνολογία ήταν τόσο εξελιγμένη ούτε η ενημέρωση τόσο ευρεία. Αμφιβάλλω εάν υπήρχαν τότε αντικαπνιστικές καμπάνιες, ώστε να γνωρίζεις τις επιπτώσεις της αμαρτίας σου. Υπήρξες μέλος μιας κλειστής κοινωνίας, η οποία αντιμετώπιζε το κάπνισμα στους άντρες ως αποδεικτικό στοιχείο της ισχύος και της μαγκιάς τους. Κι αυτό φάνηκε στα άτομα που συναναστράφηκες κι έκανες παρέα. Έπρεπε να γίνεις αποδεκτός.

Παρ’όλα αυτά, όμως, διέπρεψες! Αν και δεν ήσουν ιδιαίτερα καλός μαθητής, όπως μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε η γιαγιά, ήσουν αυτοδημιούργητος. Μπορεί να το είχες καταλάβει, μπορεί

και να μην το κατάλαβες ποτέ, εγώ, όμως, είμαι σίγουρη για ένα πράγμα: προόδευσες και η πρόοδός σου αποτέλεσε υπόδειγμα για πολλούς. Δεν έχει υπάρξει συζήτηση περί ανέλιξης (και γέλιου) και να μην έχει αναφερθεί το όνομά σου. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο, όμως, γλυκέ μου παππού, είναι ότι υπήρξες ηθικός, τίμιος και σωστός κι όλοι το λένε.

Θα ήθελα, εδώ να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου. Ίσως να είναι υπερβολικά τολμηρό στον κήπο τον ψυχών, αλλά θα μιλήσω. Γιατί δε με άφησες να σε γνωρίσω; Γιατί έπρεπε να σε συναντήσω στιγμιαία μέσα από φωτογραφίες και εκπληκτικές για το πρόσωπό σου συζητήσεις, οι οποίες συνοδεύονται από τα κλάματα της γιαγιάς και το βούρκωμα των παιδιών σου; Γιατί να μην αισθανθώ ποτέ τη θαλπωρή του παππού; Με συγχωρείς, παραφέρομαι. Εάν είσαι ευτυχισμένος εκεί πάνω, μου φτάνει και μου περισσεύει. Στην τελική, ίσως και να ήταν μοιραίο. Ίσως ο Θεός να αναζήτησε νωρίτερα τη συντροφιά σου, για να γελάει με τα αστεία σου, όταν απογοητεύεται από τη διαφθορά των κινητών σημάτων της ψυχής, των κοινών θνητών στον αιώνα των αιώνων.

Συγγνώμη, παραφέρθηκα. Ήταν μια στιγμή απελπισίας, αγανάκτησης και αυθορμητισμού. Αλλά το βρίσκω άδικο. Δε μου άξιζε. Δε μας άξιζε. Δε σου άξιζε. Με συγχωρείς, είμαι άνθρωπος και έχω εγωισμό. Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω; Μη με παρεξηγείς, σε παρακαλώ, δε θα το αντέξω. Αν με ακούς, αν το κύμα της σκέψης μου συνδέεται με το δικό σου, τότε, το μόνο που θέλω να σου πω είναι ότι σε αγαπώ. Ακόμη κι ας μη σε έχω γνωρίσει προς το παρόν. Ακόμη κι αν τα λάθη σου υπήρξαν (πιθανώς) αμέτρητα. Ακόμη κι αν μπορείς, μη με επισκεφτείς, θα φοβηθώ. Δεν είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Αν, όμως, πράγματι, μπορείς να προσπεράσεις την πύλη του Παραδείσου, να κατέβεις τη φωτεινή κλίμακα των ψυχών και να έρθεις εδώ, όχι στο πανομοιότυπο παράλληλο σύμπαν (μην μπερδευτείς), χάιδεψε τον ώμο της γιαγιάς και μίλησέ της. Το αξίζει. Δώσ’της λίγη ελπίδα και κουράγιο, όπως εκείνη έδωσε μάχη με το κέρατο της Αμάλθειας και κατάφερε να κατακτήσει όλα τα αγαθά του εσωτερικού του. Και πες της, ακόμη, να μη δυστυχεί πια, γιατί θα ξανά συναντηθείτε κάποια στιγμή.

“Καρκίνος”, είπαν οι γιατροί. “Στον πνεύμονα”. Ήξερες τι τον προκάλεσε και τι θα ακολουθούσε. Δεν είναι από τις ιάσιμες μορφές, είναι, μάλλον, μία από τις χειρότερες. Αλλά δε δίστασες. Δεν έχασες ποτέ τη μοναδικότητά σου, δεν απογοητεύτηκες, παρέμεινες γνήσιος και ευχάριστος, πιστός στον εαυτό σου. Είσαι αξιέπαινος. Η γιαγιά, που δε φημίζεται για την ψυχραιμία της, ξέσπασε σε κλάματα, φαντάζομαι, και, κρίνοντας από τον χαρακτήρα της, θα σου είπε: “Γιατί δε με άκουγες;”. Κι εσύ θα γέλασες και θα της είπες να ηρεμήσει. Δε νομίζω να έκλαψες ούτε να το πήρες στα σοβαρά παρά μόνο την τελευταία στιγμή, τη στιγμή του αποχωρισμού. Δεν ήμουν γεννημένη τότε και δεν μπορώ να γνωρίζω. Μπορώ, όμως, να εμπιστευτώ το ένστικτό μου και να φανταστώ. Και το ένστικτο δεν κάνει ποτέ λάθος.

Έμεινες μάχιμος και κύριος του εαυτού σου. Ακόμη κι όταν τα μαλλιά σου έπεσαν, εξακολούθησες να αγκαλιάζεις τα παιδιά σου και να τους δίνεις κουράγιο, όταν σε αγκάλιαζαν στον φόβο μη σε χάσουν ξαφνικά. Και, όταν η γιαγιά θα σας κοιτούσε, καθώς αγκαλιαζόσασταν εσείς οι τρεις, με αγωνία και με πίκρα στα μάτια, εσύ θα της χαμογελούσες, θα της έκλεινες το μάτι και θα της έγνεφες να μη μιλήσει, μήπως και καταστρέψει την παιδική ελπίδα. Αλλά ο βήχας επιδεινώθηκε. Δεν μπορούσες να προσποιηθείς περαιτέρω ούτε να αποκρύψεις την αλήθεια. Φώναξες τις κόρες σου να έρθουν στο δωμάτιο, για να τις προϊδεάσεις. Ήταν μικρές και αθώες, ήταν το φως σου τις σκοτεινές εκείνες μέρες. Έπεσαν στο στήθος σου φερέλπιδες. Αλλά δεν το άντεξες κι άρχισες να βήχεις περισσότερο. Αναγκάστηκες να τις απομακρύνεις από την προστασία σου.

• Μπαμπά, δε θα πεθάνεις, έτσι;
• Σας υπόσχομαι ότι θα σας φροντίζω όπου κι αν βρίσκομαι.
• Θα πεθάνεις, σωστά;
• Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω, αγάπες μου!
• Σε παρακαλώ, μη μας εγκαταλείψεις!

-… Αγάπες μου… Πιστέψτε με, θα είμαι πάντα εδώ, έστω και πνευματικά!

Κι έβαλες σιωπηρά τα κλάματα, όσο σε αγκάλιαζαν σφιχτά. Πονούσες, μα η αγάπη υπερέβαινε τον πόνο.

“Μας συγχωρείτε. Κάναμε ό, τι μπορούσαμε.”. Αυτό ήταν. Όταν η γιαγιά ενημερώθηκε, ήταν σαν ένα κουρασμένο κοριτσάκι, νέα πολύ, στους διαδρόμους του νοσοκομείου κι εσύ είχες ήδη αρχίσει το μεγάλο ταξίδι. Η γιαγιά λιποθύμησε λόγω του χαμού σου. Μόλις συνήλθε, ξέσπασε σε δυνατούς σπαραγμούς και θρήνους. Καημένη, γιαγιά… Οι κόρες σου ήταν στο σπίτι μαζί με τη μητέρα σου. Όταν ενημερώθηκαν οι μικρές, συνοφρυώθηκαν και έκλαψαν για ημέρες σαν γατάκια. Η μητέρα σου δε μιλούσε, απλώς σκοτείνιασε και από τότε, άλλαξε η μορφή της. Ίσως επειδή εσύ ήσουν ένα κομμάτι του εαυτού της, το οποίο έχασε με τον θάνατο σου. Στο σχολείο όλα τα παιδιά αντιμετώπιζαν τα δικά σου ως εύκολους στόχους τον πρώτο καιρό. Άκουσαν, όμως, τη συμβουλή σου περί σοβαρότητας και ηθικής και σύντομα, όλοι οι συμμαθητές τους τις θαύμαζαν και τις παραδέχονταν και ακόμη και τώρα όλοι έχουν να λένε για τις αρχές και τις αξίες τους και την ιστορία που έγραψαν με τις μαθησιακές τους επιδόσεις. Σπούδασαν και η μία ερωτεύτηκε κατά τη διάρκεια του μεταπτυχιακού της και παντρεύτηκε αργότερα. Η άλλη αποφάσισε να μην ερωτευτεί

ποτέ, ίσως επειδή πληγώθηκε τόσο πολύ από την απουσία σου. Είμαι η κόρη της μεγάλης σου κόρης, παππού! Ελπίζω να με αναγνωρίζεις τώρα.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί αγανακτώ; Όχι επειδή πέθανες σε αρκετά νεαρή ηλικία, όχι. Γιατί είμαι βέβαιη ότι έχεις βρει τις δικές σου Νήσους των Μακάρων. Αγανακτώ, επειδή δε σε γνώρισα ποτέ και οι διηγήσεις των άλλων υστερούν προσωπικού ΜΟΥ βιώματος, είναι ημιτελείς. Ήθελα να σε γνωρίσω, να σου μιλήσω, να με κάνεις να γελάω, όπως έκανες με όλους, να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω, να μυρίσω το άρωμά σου. Έστω και για ένα λεπτό. Ήθελα να ζήσω την αύρα σου. Όχι για να παινεύομαι ότι συνάντησα τον παππού μου. Αλλά για να έχω την τιμή να γράφω για εκείνον με τον τρόπο που του αξίζει. Στερούμαι αυθεντικού γραψίματος για το πρόσωπό σου. Δε σε είδα ποτέ ζωντανά, ώστε να αποδώσω στις διηγήσεις μου την ταυτότητα που σου αρμόζει και να αγγίξω την τελειότητα. Και το χειρότερο; Μεταφέρω με τον λόγο μου τις εμπειρίες ΑΛΛΩΝ. Δεν είναι αδικία;

Συγχώρεσέ με, ίσως να είμαι αρκετά ζωντανή ακόμη και να μην καταλαβαίνω. Δε σε κατηγορώ.

Το μόνο που θέλω είναι να υπάρχεις κάπου και να είσαι ευτυχισμένος εκεί. Εις το ιδείν, λοιπόν, αν μπορώ να το πω κι έτσι.

Το έσβησαν μαζί

Ήταν και οι δύο 17 χρόνων όταν εκείνο το βράδυ που βγήκαν ο Θάνος έβγαλε από την τσέπη του ένα μικρό κουτάκι… Το άνοιξε διστακτικά και τράβηξε από αυτό το περιεχόμενό του. Πρώτα το κοίταξαν. Έπειτα το παρατήρησαν. Πρώτη το άγγιξε η Ζωή λες και ήταν φτιαγμένο από γυαλί. Τα λεπτά και σα μάρμαρο ακροδάχτυλά της άρχισαν να κινούνται προς αυτό το περίεργο και – δυστυχώς- τόσο γνώριμο οπτικά κατασκεύασμα. Αφού το πήρε στα χέρια της, το μύρισε και θυμήθηκε τα οικογενειακά τραπέζια όταν ήταν μικρή που οι μεγάλοι κάπνιζαν μέχρι να τελειώσουν όλα τα πακέτα. Ο πατέρας της κάπνιζε πάντα ξαπλωμένος στον μεγάλο δερμάτινο καναπέ κρατώντας στο ένα χέρι το τσιγάρο και στο άλλο την εφημερίδα. <<Μετά από την οικογένειά μου αυτές είναι οι μεγάλες μου αγάπες. Τι άλλο να θέλει ένας άνθρωπος;>> έλεγε. Δεν γνώριζαν… Αυτό το μικρό ταξίδι αναμνήσεων διακόπηκε όταν ο Θάνος το άρπαξε αποφασιστικά από τα χέρια της και το έβαλε στα χείλη του. Το άναψε άγαρμπα με τον αναπτήρα που είχε στα χέρια του. Το ρούφηξε σχεδόν όπως ένα μωρό που γεύεται τον αέρα για πρώτη φορά.

Η φλόγα αυτή έμοιαζε τόσο μυστήρια. Η καμπύλες του καπνού και οι σπίθες που διαφαίνονται καθώς ανάσαινε ζάλιζαν τη Ζωή. Για μια στιγμή τρόμαξε. Στα μάτια της η λάμψη αυτή καθρεπτιζόταν τόσο σκοτεινή. Στις κόρες τον ματιών της μπορούσες να δεις το γκρίζο αυτό αεράκι να ελίσσεται ανεξέλεγκτα. Τον πλησίασε, το πέταξε με μια κίνηση από το στόμα του και αυτό έπεσε στο φόρεμά της. Το γαλάζιο μεταξωτό φόρεμα της είχε πλέον μια μαύρη τρύπα που συνεχώς μεγάλωνε. Ο Θάνος την παρατηρούσε να μεγαλώνει και να μεγαλώνει χωρίς να παίρνει ανάσα. Η Ζωή φοβισμένη έπιασε το ποτήρι με το νερό και το έριξε στις πληγωμένες από τη στάχτη γαλάζιες κλωστές του φορέματός της.

<Πού είναι;>>

<Δεν ξέρω. Μάλλον θα το ξέχασες στο μπαρ. >>

Ο Θάνος βγήκε από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε προς το μπαρ της παραλίας. Ζαλισμένη λόγω της υψηλής θερμοκρασίας η Ζωή άνοιξε το παράθυρο να πάρει καθαρό αέρα. Αισθάνθηκε την αλμύρα της θάλασσας να εισέρχεται στα πνευμόνια της χαρίζοντας της έστω και για λίγο μια αίσθηση ελευθερίας.

<< Δεν τα βρήκα. Πάμε να πάρουμε από το περίπτερο του Τάκη. >>

<<Καλά ηρέμησε! Πώς κάνεις έτσι;>>

Με σπασμωδικές σχεδόν κινήσεις ο Θάνος άναψε τη μηχανή έκανε όπισθεν και έστριψε ώστε να κατευθυνθούν προς τον κεντρικό δρόμο. Η Ζωή κοιτούσε έξω από το παράθυρο όπως κάθε φορά. Όμως, σήμερα ο δρόμος της φάνηκε πιο μαύρος από ποτέ. Παρατηρούσε τις άσπρες λωρίδες που της θύμιζαν αρκετά τ α τοποθετημένα σε σειρά τσιγάρα που έστριβε στο σπίτι για τον Θάνο, ενώ οι πολυκατοικίες τις στοίβες από τα πεταμένα πακέτα. Μόλις γυρνούσαν στο σπίτι θα μαγείρευε, θα διάβαζε για την εξεταστική, η οποία πλησίαζε, και αφού θα του έστριβε δύο τρία τσιγάρα για να μπουν στη συλλογή του, θα κοιμόταν.

Κόκκινο! Κόκκινο ήταν το φανάρι. Και οι δύο τους δεν το πρόσεξαν. Η Ζωή μόνο θυμήθηκε μια κόκκινη μικροσκοπική στα μάτια της κουκίδα στην οποία δεν έδωσε σημασία, καθώς ήταν απορροφημένη στις σκέψεις της. Τη θυμήθηκε ξαπλωμένη στο λευκό κρεβάτι με τα λευκά κλαδεμένα δέντρα που την περικύκλωναν. Έτσι, φανταζόταν από μικρή τα καλώδια στα νοσοκομεία. Αν και για πρώτη φορά δεν είχε τον ρόλο του επισκέπτη…

Ξύπνησε αλαφιασμένος. Δεν ήταν σίγουρος πού βρισκόταν. Τελευταία εικόνα στο μυαλό του ήταν η βουτιά στη θάλασσα αγκαλιά με…τη ζωή. Κοίταξε τα χέρια του. Οι φλέβες του προεξείχαν τόσο που νόμιζε πως μόνο με μια μικρή κίνηση θα μπορούσε να τις ξεριζώσει. Αριστερά του υπήρχε ένα παράθυρο. Κλειστό. Μπορούσε να το χρησιμοποιήσει μόνο ως καθρέφτη. Δεν τον είχε ξαναδεί τόσο χλωμό. Στο πρόσωπό του αχνοφαίνονταν οι πρώτες ρυτίδες κι ας ήταν μόνο 25 ετών. Τα χείλη του έδειχναν σκούρα και αφυδατωμένα και τα άκρα του είχαν μουδιάσει. Τότε πρόσεξε πόσο αδύναμος φαινόταν. Του τα ‘λεγε η Ζωή… Είχε την ανάγκη να αφεθεί και πάλι σε αυτή την απολαυστική ζάλη. Προσπάθησε να σηκωθεί αλλά δεν τα κατάφερε. Αισθάνθηκε για ακόμα μια φορά αυτό τον αιφνίδιο πόνο στο στήθος του και άρχισε να βήχει. Όπως και χθες. Και προχθές. Περίπου τέσσερις μήνες τώρα.

Άκουσε βήματα. Η νοσοκόμα τον πλησίασε και του έδωσε ένα ποτήρι νερό.

<<Η κυρία είναι στο διπλανό δωμάτιο. Τραυματίστηκε μόνο στο χέρι της. Θυμήθηκε το χέρι της, το οποίο είχε πάντα ακουμπισμένο στο παράθυρο στηρίζοντας το κεφάλι της.>>

Μα τι σκεφτόταν;

<<Γνωρίζει για την κατάστασή σας;>>

<<Όχι. Δεν της μίλησα ακόμα…>>

Δύο μήνες νωρίτερα ο Θάνος αισθανόταν έντονη δύσπνοια στη δουλειά και οι συνάδελφοί του τον έπεισαν να επισκεφτεί έναν πνευμονολόγο. Η ακτινογραφία έδειχνε τα πρώτα σημάδια καρκίνου στον πνεύμονα.

<<Ευτυχώς δεν έχει προχωρήσει πολύ. Μην ανησυχείς. Όλα θα πάνε καλά αρκεί να συνεργαστούμε. Αρχικά, πρέπει να βάλεις τέλος στο τσιγάρο.>>

Καθώς περίμεναν να πάρουν εξιτήριο κάθονταν μαζί στο κρεβάτι του Θάνου.

<<Ζωή, μπορείς σε παρακαλώ να ανοίξεις το παράθυρο;>>

Η Ζωή σηκώθηκε και αφού το άνοιξε με αργές και κινήσεις κοίταξε έξω. Παιδιά ήταν μαζεμένα στο προαύλιο και έπαιζαν ένα σκυλάκι ανάμεσα στα δέντρα χωρίς να σκέφτονται τίποτα. Ένα κορίτσι καθόταν σε αναπηρικό αμαξίδιο, ένα αγόρι δεν είχε μαλλιά κι άλλο ένα μάλλον δεν έβλεπε. Δείχνανε τόσο ευτυχισμένα! Έκατσε πάλι δίπλα του. Τότε εκείνος έπιασε ένα τσιγάρο που είχε στην τσέπη του.

Πριν προλάβει η Ζωή να αντίδραση την έπιασε με το άλλο του χέρι και την έσφιξε στην αγκαλιά του.

<<Τελείωσε. Θα με βοηθήσεις και εσύ να το κόψω.>>

Έγειρε ελαφρά στο πλάι και αφού το άναψε με ιδιαίτερη δεξιοτεχνία το ρούφηξε όπως εκείνο το βράδυ. Σαν να ξεκινούσαν πάλι από την αρχή. Ένα δροσερό αεράκι μπήκε στο δωμάτιο όπως και μια πεταλούδα που έκατσε πάνω στο πακέτο με τα τσιγάρα στο κομοδίνο.

Μόλις ετοιμάστηκε να το βγάλει από το στόμα του η Ζωή του έπιασε το χέρι.

Το έσβησαν μαζί. Πήραν τη μεγάλη απόφαση.

καπνι_(δεν)ΖΩ

>> Και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία μου… Κάπως έτσι κόντεψα να πεθάνω!

Ωωωωχ όμως τώρα είμαστε στην αρχή! Σωστά! Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν!

Ονομάζομαι Οδυσσέας Αναγνωστόπουλος και η ιστορία μου ξεκινά πριν μερικά -αρκετά τώρα που το σκέφτομαι- χρόνια. Συγκεκριμένα πριν 30 ολόκληρα χρόνια!

Τότε ήμουν 17 ετών, μαθητής της Γ’ Λυκείου και υποψήφιος των Πανελλαδικών εξετάσεων. Ήταν μια πολύ πιεστική χρονιά για εμένα, με αμέτρητο άγχος και πολλές απαιτήσεις. Και τότε σαν από μηχανής θεός, λέμε τώρα, ήρθε στην ζωή μου ο μεγαλύτερος εθισμός μου. Το τσιγάρο.

Όταν το έβαλα πρώτη φορά στο στόμα μου κόντεψα να πνιγώ. Υπέθεσα ότι αυτό παθαίνουν όλοι όσοι καπνίζουν για πρώτη φορά. Και επειδή θεώρησα ότι μία ίσον καμία, ξανά δοκίμασα. Και ξανά δοκίμασα. Ξανά και ξανά και ξανά. Δίχως τέλος.

Αυτό ήταν και το μεγαλύτερο λάθος μου…

Ξέρετε, τότε θεώρησα ότι το κάπνισμα θα με βοηθήσει. Θα μου μειώσει το άγχος και με αυτό τον τρόπο πίστευα ότι θα ένιωθα καλύτερα. Πράγματι έπεισα τον εαυτό μου ότι αυτό θα συνέβαινε. Λέγοντας σας αυτά σήμερα, καταλαβαίνω πόσο άδικο είχα. Καταλαβαίνω πόσο κακό μου έκανα.

Να σημειώσω φυσικά, ότι όλα αυτά γίνονταν κρυφά. Οι γονείς μου και κανένας άλλος δεν έπρεπε να γνωρίζει τίποτα. Απολύτως τίποτα. Ντρεπόμουν. Αισθανόμουν ότι έκανα κάτι εξαιρετικά επιβλαβές και για αυτό δεν ήθελα να το μάθει κανείς.

Είναι σχετικά εύκολο ορισμένες φορές να καταλάβεις ότι κάνεις κάτι λιγότερο καλό, κάτι εξαιρετικά βλαβερό, μάλιστα. Το γνώριζα. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω. Και τότε σήμανε η αρχή του τέλους.

Οι μέρες κυλούσαν σχετικά γρήγορα. Όσο πλησίαζαν οι πανελλήνιες, τόσο περισσότερο αυξάνονταν τα τσιγάρα που κάπνιζα μέσα στην ημέρα. Ταυτόχρονα άρχισα να εκδηλώνω μία νευρικότητα και επιθετικότητα, η οποία με απομάκρυνε από συγγενείς και φίλους. Όλοι θεωρούσαν ότι φταίει ο αόρατος αντίπαλος που ακούει στο όνομα ‘’Πανελλήνιες” και εγώ φυσικά ποτέ δεν αρνήθηκα κάτι τέτοιο, για να μην αποκαλυφθεί το μυστικό μου. Μεταξύ μας όμως, δεν έφταιγαν οι Πανελλήνιες.

Για να μην τα πολυλογώ και σας κουράζω, στις Πανελλήνιες μια χαρά τα κατάφερα. Και εκεί που νόμιζα ότι ο γολγοθάς μου τελείωσε, ξύπνησα απότομα από τον λήθαργο και συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει!

Ως φοιτητής πλέον, ήμουν έτοιμος να ζήσω την ζωή μου. Είχα υιοθετήσει μάλιστα το motto
“vivere pericolosamente’’ (ζήσε επικίνδυνα). Και αυτό έκανα. Ζούσα την κάθε στιγμή,
έπαιρνα ρίσκα, ένιωθα την πλήρη ευχαρίστηση. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, καθώς σε κάθε

ευχάριστη στιγμή, θα είχα ως συνοδοιπόρο φυσικά και ένα τσιγάρο για να “την ευχαριστηθώ ακόμα περισσότερο”. Πόση ευχαρίστηση όμως μου πρόσφερε ο καπνός, η νικοτίνη;

Λάθος μου. Τεράστιο λάθος.

Παρόλα αυτά συνέχισα κανονικά την ζωή μου, χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία στις πράξεις μου. Ολοκλήρωσα τις προπτυχιακές σπουδές μου και πλέον όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Καλώς ή κακώς η κοινωνία μας έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό. Επομένως το ένα πτυχίο δεν ήταν αρκετό. Χρειαζόμουν και ένα μεταπτυχιακό, ένα διδακτορικό, γενικά το κάτι παραπάνω. Για να κάνω όμως κάτι τέτοιο χρειαζόμουν και χρήματα. Άρα και μια δουλειά.

Και δουλειά βρήκα, και χρήματα μάζεψα και μετά από 5 χρόνια ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου. – Για να μην υπάρξουν παρανοήσεις, είχα φτάσει στα 27 μου χρόνια – Έκλεινα με λίγα λόγια δέκα χρόνια ως καπνιστής. Δέκα χρόνια που ούτε καν κατάλαβα πώς πέρασαν. Δέκα χρόνια παθητικής ζωής. Εξακολουθούσα παρόλα αυτά να μην δίνω σημασία στο καμπανάκι που μου έλεγε να λογικευτώ και να προσέχω.

Υπάρχει ένα τραγούδι, αγαπητοί μου, που λέει :

“Και τα χρόνια περνάνε
και ό,τι τρώμε κερνάμε
δίνουμε ό,τι αποκτάμε
ώσπου κάτι τελειώνει.
Και οι άνθρωποι φεύγουν
και εμείς δεν αντιδράμε
μάθαμε να ξεχνάμε
και να μένουμε μόνοι.”

Αυτό το τραγούδι έγινε ο ορισμός της ζωής μου. Σας ακούγεται λυπηρό ; Ναι είναι! Και τα χρόνια όντως περνάνε. Και καθώς περνούσαν εγώ έγινα ένα με τον εθισμό μου. Άρχισα να απομακρύνομαι από τους πάντες και τα πάντα. Έμεινα μόνος. Ήμουν εγώ και το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Σταδιακά τα λίγα τσιγάρα που κάπνιζα άρχιζαν να γίνονται πολλά, τα πολλά έγιναν ένα πακέτο και το ένα πακέτο έγινε δύο την κάθε ημέρα!

Κάπως έτσι άχρωμα, μονότονα, με τίποτα αξιοσημείωτο, πέρασαν άλλα δέκα χρόνια της ζωής μου. Ζούσα απλά την κάθε μέρα. Οι σχέσεις μου ήταν περιστασιακές και οι φίλοι μου ελάχιστοι. Και θα αναρωτιέστε τώρα πώς γίνεται κανείς – από όσους είχαν απομείνει κοντά μου τουλάχιστον- να μην παρατήρησε τίποτα. Εύκολη απάντηση. Ήξερα καλά να το κρύβω. Όλοι γνώριζαν ότι κάπνιζα, κανείς όμως δεν γνώριζε το πόσο κάπνιζα και εδώ και πόσα χρόνια κάπνιζα. Κανείς δεν το είχε προσέξει. Πάντοτε άλλωστε ήμουν μυστικοπαθής. Δεν ήταν κάτι καινούργιο αυτό για τους γύρω μου.

Τα προβλήματα ωστόσο, όπως αντιλαμβάνεστε, ήταν πολλά. Πόσα να αντέξουν πια τα πνευμόνια μου ; Ήμουν χρόνιος υπερφανατικός καπνιστής. Άρχισα να κουράζομαι πιο εύκολα και να βήχω. Και πάλι όμως αγνόησα τα σημάδια.

Χρειάστηκε να δυσκολέψουν πολύ τα πράγματα για να καταλάβω ότι έπρεπε να σταματήσω να καπνίζω. Η ρήση του λαού “το πάθημα να σου γίνει μάθημα” θα ευχόμουν να μην ισχύει! Δυστυχώς συμβαίνει το αντίθετο. Χρειάστηκε να πάθω για να μάθω.

Και το κακό είναι ότι δεν έπαθα ακριβώς εγώ! Στα σαράντα μου λοιπόν έμαθα το μεγάλο μυστικό του πατέρα μου. Ήταν και αυτός εθισμένος καπνιστής. Πάντως, εγώ προσωπικά δεν τον είχα δει ποτέ να καπνίζει. Είχα φύγει αρκετά χρόνια από το σπίτι μου βέβαια, αλλά και ως παιδί δεν τον θυμάμαι ποτέ με τσιγάρο. Τελικά οι άνθρωποι είμαστε παράξενο όντα! Δεν συμφωνείτε; Κρύβουμε πολλά πράγματα από αυτούς που αγαπάμε για τους δικούς μας απροσδιορίστους λόγους!

Το άλλο μεγάλο ερώτημα που προκύπτει λοιπόν, είναι πώς έμαθα το μυστικό αυτό. Ο πατέρας μου, όπως ενδεχομένως πολλοί από εσάς να φαντάζεστε, αρρώστησε. Αρρώστησε βαριά. Καρκίνο του πνεύμονα διέγνωσαν οι γιατροί. Και τότε ήταν που το σύμπαν κατέρρευσε. Ξεκίνησαν οι γνωστές θεραπείες. Χημειοθεραπείες, ακτίνες και λοιπά, και λοιπά. Ο καρκίνος όμως ήταν μεταστατικός και εξαπλώθηκε γρήγορα, προσβάλλοντας και άλλα όργανα. Δεν είχαν απομείνει και πολλές μέρες, τις οποίες θα μπορούσα να περάσω μαζί του.

Ο χρόνος ήταν αδυσώπητος. Το ίδιο και η ασθένεια του.

Ο πατέρας μου έφυγε από την ζωή. Και τότε η απώλεια είναι που χαράσσει ένα τεράστιο «γιατί;». Στεναχωρήθηκα, έκλαψα, θρήνησα, προσπάθησα να απαντήσω στο γιατί. Λογικό είναι να φεύγουν οι άνθρωποι από κοντά μας όσο μεγαλώνουν. Το ξέρω. Αλλά ο πατέρας μου έφυγε άδικα. Έφυγε επειδή κάπνιζε ασταμάτητα. Τότε απάντησα σε κάθε ερώτημα. Τότε κατάλαβα πόσο λάθος έχω κάνει. Κατάλαβα το κακό που έκανα όλα αυτά τα χρόνια στον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι δεν θέλω να πεθάνω από κάτι που στην πραγματικότητα δεν μου προσφέρει απολύτως τίποτα.

Αλλά υπήρχε πλέον χρόνος για να κάνω μια νέα αρχή ; Μπορούσα να αφήσω πίσω το παρελθόν, να κοιτάξω το παρόν και να φτιάξω το μέλλον ; Ή μήπως είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση ;

Θα σας πω την αλήθεια. Λίγος χρόνος είχε απομείνει. Διάθεση και πρόθεση για αλλαγή απέκτησα. Η απόφαση μου ήταν οριστική και αμετάκλητη. Αλλά το τσιγάρο είχε αφήσει μέσα μου, το στίγμα του. Δεν είμαι απόλυτα υγιής και ούτε θα υπάρξω ποτέ ξανά απόλυτα υγιής. Εντούτοις, σταμάτησα το κάπνισμα και είδα αλλιώς την ζωή.

Ξανά βγήκα έξω, γνώρισα κόσμο, ταξίδεψα, απέκτησα εμπειρίες. Ονειρεύτηκα. ..

Και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία μου. Αυτή ήταν η δική μου Οδύσσεια. Κάπως έτσι έφτασα κοντά στον θάνατο, αλλά επέλεξα την ζωή!

Ως όντα πολλά μπορούν να μας γίνουν εθισμός. Και επιτρέψτε μου να επικαλεστώ τις “έξεις” του Αριστοτέλη. Η επαναλαμβανόμενη πράξη ομοίων ενεργειών καταλήγει να γίνει συνήθεια. Καλή ή κακή. Αρετή ή κακία. Το αποτέλεσμα άπτεται της επιλογής μας!

Σήμερα λοιπόν, σας μιλώ εδώ με πολλές διαφορετικές ιδιότητες. Ως πρώην εθισμένος καπνιστής, ως νυν αντικαπνιστής, ως βασικό πρόσωπο της νεανικής αντικαπνιστικής καμπάνιας, ως γιος, ως φίλος και κυρίως ως Άνθρωπος.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι σήμερα είναι ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά αρκεί να το θελήσουμε.

Σήμερα πρέπει να δώσουμε ένα τέλος στην έξη που λέγεται ‘’κάπνισμα”. Σήμερα πρέπει να προστατέψουμε τους νέους.

Να θυμάστε ότι στη θέση μου μπορεί να βρισκόταν ο γιος σας, ο αδερφός σας, ο κολλητός σας ή ακόμα και εσείς.

Ας ενωθούμε και ας δράσουμε ΤΩΡΑ, προτού να είναι αργά, γιατί η ζωή δεν περιμένει!

Αθήνα, 1998.

Στο καφενείο επικρατούσε μία τοπική ομίχλη. Ο καπνός από τα τσιγάρα στριφογύριζε καθώς έκανε το ταξίδι του προς το ταβάνι. Έμοιαζε να κινείται στο δικό του ρυθμό, να χορεύει νωχελικά στον αέρα, παρατήρησε ο κύριος Δημήτρης. Ήταν σαν ζωντανό πλάσμα.

Χωρίς να χάσει από το βλέμμα του αυτήν την οντότητα, σήκωσε στο στόμα του το δικό του τσιγάρο. Ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα και ένιωσε όλο του το σώμα να ηρεμεί. Ο καπνός του ενώθηκε με το υπόλοιπο σύννεφο.

Τα μάτια του κλείσανε και προσπάθησε να συγκεντρώσει τις σκέψεις του. Ήξερε πως η γυναίκα του θα τον περίμενε στο σπίτι και ήξερε επίσης ότι τα λόγια της θα στάζανε δηλητήριο. Από τότε που είχε γεννηθεί ο γιος τους δύο χρόνια πριν τα έξοδα του νοικοκυριού είχαν αυξηθεί αισθητά και, παρόλο που δεν είχαν οδηγηθεί σε μία εξαθλιωτική κατάσταση, γνώριζαν και οι δυο καλά πως έπρεπε να βρεθεί λύση και μάλιστα σύντομα.

Αυτή ήταν η αιτία των αλλεπάλληλων καυγάδων τους τους τελευταίους μήνες. Ήταν και ο λόγος που ο κύριος Δημήτρης βρισκόταν στο καφενείο. Ήλπιζε πως με έναν καφέ και μερικά τσιγάρα θα μπορούσε να ξεχάσει για λίγο τις έγνοιες του.

Πήρε μια γουλιά από τον καφέ του, πικρός όσο πρέπει. Ένα ακόμα τσιγάρο και θα πήγαινε σπίτι. Ένα ακόμα τσιγάρο και θα γυρνούσε στην πραγματικότητα, με τις υποχρεώσεις και τις κακουχίες της.

Όταν πια το τσιγάρο που κρατούσε είχε γίνει όσο και το μικρό δάχτυλο του γιου του, το έσβησε στο τασάκι. Το μισοσβησμένο τσιγάρο έπεσε σε έναν σωρό μαζί με όλα τα άλλα. Όλα μαζί στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο έμοιαζαν πολύ με τις πολυκατοικίες που έβλεπε κανείς στο κέντρο της πόλης.

Κοιτώντας το ρολόι του, ήπιε τις τελευταίες σταγόνες του καφέ του, αποφασισμένος να φύγει από το καφενείο. Όμως, καθώς ήταν έτοιμος να σηκωθεί για να πάρει το παλτό του άκουσε κάποιον να τον φωνάζει. «Κάπου την ξέρω αυτή την φωνή», σκέφτηκε.

«Δημήτρη, χρόνια και ζαμάνια! Τι κάνεις παλιόφιλε;». Ο άντρας τον πλησίασε και ο κύριος Δημήτρης τον αναγνώρισε αμέσως. Ήταν ο παλιός του συνάδελφος, ο Πέτρος. Όταν τα πράγματα είχαν δυσκολέψει, ο εργοδότης του είχε αναγκαστεί απολύσει πολύ κόσμο και ο Πέτρος δεν είχε σταθεί όσο τυχερός όσο αυτός.

«Πέτρο! Πόσο καιρό έχουμε να ιδωθούμε! Τι κάνεις;», τον ρώτησε ο κύριος Δημήτρης σφίγγοντας του το χέρι.

«Που να στα λέω φίλε μου! Δύσκολη η ζωή όταν δεν έχει κανείς δουλειά και δεν μπορεί να βάλει λίγο ψωμί στο τραπέζι για την οικογένεια του. Αλλά να μην σε πικραίνω τώρα! Έλα να κάνουμε ένα τσιγάρο μαζί, να θυμηθούμε τα παλιά!»

Ο κύριος Δημήτρης αμφιταλαντεύθηκε για λίγο. Από την μία ήξερε πως ήταν αργά και έπρεπε να γυρίσεις το σπίτι. Από την άλλη όμως, ήταν πολύ δελεαστικό να αναβάλει την γκρίνια της γυναίκας του για λίγη ώρα ακόμα.

Ένα τσιγάρο ήταν μόνο! Πήρε από το διπλανό τραπέζι μια καρέκλα και την έσπρωξε προς τον φίλο του.

«Μονάχα ένα τσιγάρο ακόμα», σκέφτηκε.

Αθήνα, 2017.

Ο Παναγιώτης είχε το βλέμμα του καρφωμένο στο χώμα. Κοιτούσε τα μαύρα του παπούτσια και τους λεκέδες που είχε αφήσει πάνω τους το λασπωμένο έδαφος. Κοιτούσε το γρασίδι που φαινόταν ακόμα πιο πράσινο από ό,τι συνήθως. Προσπαθούσε να επικεντρώσει την προσοχή του στον ρυθμό με τον οποίο οι σταγόνες της βροχής έπεφταν στους ώμους και το κεφάλι του.

Προσπαθούσε να μην σκέφτεται πως λίγα βήματα πιο πέρα το φέρετρο του πατέρα του θαβόταν κάτω από τη γη. Να μην ακούει τα αναφιλητά της μητέρας του. «Δημήτρη μου!», ψιθύριζε ανάμεσα στους λυγμούς της. Προσπαθούσε να μην νιώθει τα δάκρυα που έτρεχαν στα μάτια του και σχημάτιζαν ρυάκια στα μάγουλα του.

Ο πατέρας του ήταν εδώ και καιρό άρρωστος.

Όλα είχαν αρχίσει με έναν επίμονο βήχα. Αυτό, βέβαια, δεν ήταν κάτι καινούριο για τον πατέρα του, αφού ήταν χρόνιος καπνιστής. «Τσιγαρόβηχας είναι. Θα μου περάσει!», αποκρινόταν κάθε φορά που τον ρωτούσε ο γιος του ή η γυναίκα του εάν ήταν καλά. Η ανησυχία τους όμως εντάθηκε όταν παρατήρησαν για πρώτη φορά αίμα στα μαντήλια του πατέρα του.

Ακόμα και τότε, παρά τις προτροπές και των δύο, αυτός αρνιόταν να πάει στον γιατρό. Η μητέρα του Παναγιώτη είχε πέρασε νύχτες ολόκληρες άγρυπνη να μιλάει στον άνδρα της, να τον παρακαλεί, να τον απειλεί και να κλαίει με μαύρο δάκρυ ώσπου αυτός να πειστεί.

Ο Παναγιώτης δεν ήταν εκεί όταν ο γιατρός έκανε τη διάγνωση. Ο πατέρας του του είχε ζητήσει να μην έρθει και η μητέρα του τον είχε διαβεβαιώσει ότι θα τον έπαιρνε τηλέφωνο αμέσως μόλις ενημερωθούν.

Για αυτό, όταν πια είχε νυχτώσει και δεν είχε ακούσει ακόμα νέα από τη μητέρα του, ο Παναγιώτης αποφάσισε να της τηλεφωνήσει αυτός. «Έλα μαμά, τι έγινε; Τι έχει ο μπαμπάς;», την ρώτησε όταν τελικά απάντησε. Και τώρα που στεκόταν εκεί μέσα στη βροχή ήταν σαν να ξανακούει την απάντηση της: «Είναι καρκίνος στον πνεύμονα, παιδί μου.»

Ήταν λες και η Γη είχε σταματήσει να γυρίζει.

Από τότε, ο πατέρας του δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Έγινε πιο οξύθυμος, πιο ευέξαπτος. Δεν καταδέχτηκε να κόψει εντελώς το κάπνισμα μέχρι και την τελευταία στιγμή. «Καλύτερα να φύγω μια ώρα αρχύτερα ευτυχισμένος, παρά να μαραζώνω!», έλεγε και μάλωναν με τον Παναγιώτη ώρες ολόκληρες.

Και έτσι είχαν καταλήξει εδώ.

Η ταφή τελείωσε και ο κόσμος άρχισε να διαλύεται. Η μητέρα του άρχισε να απομακρύνεται και αυτή. Η αδερφή της την κρατούσε στην αγκαλιά της και την στήριζε καθώς κατευθύνονταν προς τον χώρο που θα σερβίραν τον καφέ.

Ο Παναγιώτης δεν συνειδητοποίησε πότε έμεινε μόνος του μπροστά στον τάφο. Σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό και άφησε τη βροχή να σβήσει τα δάκρυα από το πρόσωπο του. Κοιτώντας προς τα πάνω αναρωτήθηκε αν ο πατέρας του τους κοιτούσε και αυτός από τον ουρανό. Αναρωτήθηκε αν μετάνιωνε για τις επιλογές του. Αν έκλαιγε και αυτός μαζί τους.

Ωστόσο, όσο καθόταν και το σκεφτόταν δεν ήταν ο χρόνος που χάσανε αυτό που τον πονούσε περισσότερο και αυτό ήταν το πιο απίθανο. Τον πονούσαν πιο πολύ τα πράγματα που ποτέ δεν μπόρεσε να κάνει μαζί με τον πατέρα του.

Όταν ήταν μικρός, όλοι οι πατεράδες πήγαιναν τα παιδιά τους στο γήπεδο για να τους μάθουν να παίζουν ποδόσφαιρο. Ακόμα θυμόταν πόσο είχε χαρεί όταν ένα απόγευμα ο πατέρας του του ανακοίνωσε πως θα πήγαιναν να παίξουν μπάλα. Όμως, πριν καλά-καλά αρχίσει το παιχνίδι ο πατέρας του του έλεγε ήδη να φύγουν με κομμένη την ανάσα. Δεν είχε να θυμάται πολλούς οικογενειακούς περίπατους στην εξοχή και όσους θυμότανε τους χαρακτήριζε η εικόνα του λαχανιασμένου πατέρα του να παραπονιέται για τη μεγάλη διαδρομή.

Ο Παναγιώτης τότε συνειδητοποίησε πως το τσιγάρο είχε στερήσει από τον πατέρα του τη ζωή πριν καν τον σκοτώσει.

Η βροχή σταμάτησε και ο Παναγιώτης κοίταξε τριγύρω του. Είδε τη φιγούρα ενός μεσήλικα άνδρα να τον πλησιάζει.

«Είσαι καλά, παιδί μου;», τον ρώτησε ο άνδρας. «Ναι, ναι…», απάντησε αφηρημένα ο Παναγιώτης.

Ο άγνωστος άνδρας έβαλε το χέρι στην τσέπη του και αφού έψαξε για λίγο έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα.

«Τσιγάρο;», τον ρώτησε βγάζοντας ένα από το πακέτο και προσφέροντάς του το.

Ο Παναγιώτης κοίταξε μια τελευταία φορά τον τάφο του πατέρα του. Μια ζωή άδικα χαμένη και πολλές ζωές που ποτέ δεν θα είναι οι ίδιες.

«Όχι, ευχαριστώ.», αποκρίθηκε και κατευθύνθηκε προς τη μητέρα του.

Μη ρωτάς τι θα γινόταν εάν δεν…

«Για πόσο ακόμα θα πληρώνω για το Θάνατό μου;» είπα, ώσπου τότε κατάλαβα τι εστί θάνατος ή μάλλον πως είναι να είσαι ζωντανός χωρίς πραγματικά να ζεις.

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν δεκαπέντε ετών και πήγαινα πρώτη λυκείου, βρισκόμουν μόνος στο παγκάκι την ώρα του διαλλείματος σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση εξαιτίας των καθημερινών καβγάδων που βίωνα στο σπίτι από τις φωνές και τους τσακωμούς των γονιών μου. Δεν άντεχα άλλο είχα σκεφτεί ακόμη να βάλω τέλος στη ζωή μου. Ώσπου μια μέρα σαν από μηχανής θεός εμφανίστηκαν μπροστά μου ο Βασίλης και ο Δημήτρης, δεν χάρηκα όταν τους είδα διότι τα παιδιά αυτά είχαν την φήμη των νταήδων στο σχολείο, να πω την αλήθεια τους φοβόμουν λίγο επειδή στο παρελθόν είχα έρθει αντιμέτωπος με τις προσβολές τους απέναντι στο πρόσωπό μου. Όταν με πλησίασαν μου είπαν «επ …πάλι κλαψουρίζεις εσύ; μα καλά δε βαρέθηκες; τι έπαθες πάλι;», με εντυπωσίασε πολύ η αλήθεια είναι το ενδιαφέρον τους.

«Φύγετε τούς» είπα, «αφήστε με ήσυχο!»

« Ώπα μικρέ όχι σ’ εμάς αυτά!»

«Αφήστε με.. .δεν είμαι καλά…»

«Γιατί Κωστάκη τι σου συμβαίνει; , αν θες μπορούμε εμείς να σε βοηθήσουμε»

Και εγώ τότε τους αφηγήθηκα τις δυσκολίες που βίωνα εκείνη τη περίοδο δεν ξέρω γιατί τους εμπιστεύτηκα….

«Αααα μάλιστα μάλιστα…. αν θες η ζωή σου να αποκτήσει νόημα και να γίνεις ευτυχισμένος σου έχουμε τη λύση»

«Μα πως γίνεται αυτό;», τους απάντησα δίχως να ξέρω τι πραγματικά σε κάνει ευτυχισμένο στη ζωή.

«Θα σου δώσουμε να δοκιμάσεις τσιγάρο θα δεις τι ωραίο που είναι»

«Όχι όχι…. δεν θέλω να δοκιμάσω εξάλλου το κάπνισμα βλάπτει την υγεία μας, μα καλά δεν γνωρίζετε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις που προκαλεί στην υγεία μας;»

«Έλα τώρα βρε Κωστάκη μην μας το χαλάς σιγά… ένα τσιγάρο μια στο τόσο δεν σου δημιουργεί πρόβλημα, εξάλλου αυτά είναι χαζομάρες που λένε οι γονείς και οι μεγαλύτεροι για να μας αποτρέψουν από αυτή τη πράξη μην τυχόν και πάθουμε τίποτα ή ακολουθήσουμε το λάθος μονοπάτι στη ζωή»

«Σωστά… έχετε δίκιο»

Αρχικά όταν το δοκίμασα πνίγηκα αλλά δεν ήθελα να φανεί κάτι τέτοιο…πάντως ένιωσα υπέροχα, αυτή η εθιστική οσμή και η αίσθηση που νιώθεις ότι ξεγελάει το μυαλό σου μου προκάλεσε ευχαρίστηση.

«Λοιπόν Κωστάκη ή μάλλον Κώστα… τώρα με αυτή σου την πράξη έγινες άνδρας. Θέλεις να ενταχθείς στην παρέα μας; πίστεψέ μας θα χάσεις αν πεις όχι»

Δυστυχώς είπα ναι…χωρίς να ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον. Ίσως ήταν οι ανασφάλειες που ένιωθα, οι καταστάσεις που βίωνα ή το γεγονός ότι θα φαινόμουν σπουδαίος από τους άλλους από πάρα πολλούς….Η ζωή μου τότε άλλαξε απέκτησε νόημα, είχα δυο ανθρώπους που μου έδιναν σημασία με τους οποίους δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έκανα παρέα λόγω του ότι οι χαρακτήρες μας ήταν διαφορετικοί. Πάντως δεν αποκάλυψα ποτέ στους γονείς μου ότι κάπνιζα.

Οι καθημερινότητές μας με το Βασίλη και το Δημήτρη ήταν οι εξής: σχολείο, διάβασμα(μόνο εγώ για να είμαι ειλικρινής) και παίζαμε μπάσκετ στο γήπεδο της γειτονιάς μας ωραία ακούγονται όλα αυτά πάντως…αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι… Στην αρχή της γνωριμίας μας όντως γίνονταν αυτά. Αρχικά γνωριστήκαμε καλύτερα μιλήσαμε για τις οικογένειές μας και τους στόχους που είχαμε για το μέλλον εγώ ήθελα να γίνω ναυπηγός για να ασχολούμαι με την κατασκευή των πλοίων και να ταξιδεύω σ’ όλο το κόσμο. Αντιθέτως τα παιδιά δεν θεωρούσαν ότι το πτυχίο σημαίνει επιτυχία στη ζωή γι’ αυτό και δεν ενδιαφέρονταν για το σχολείο. Σε μία κουβέντα που είχαμε τους ρώτησα πόσα χρόνια καπνίζουν ο Βασίλης μου είπε δύο ενώ ο Δημήτρης τρία , ο οποίος παρότρυνε τον Βασίλη να αρχίσει το κάπνισμα. Εντυπωσιάστηκα στην αρχή όταν το άκουσα αλλά αργότερα τούς κατάλαβα διότι το κάπνισμα είναι μια καλή απόλαυση, εξάλλου η ζωή είναι πολλή μικρή για να λέμε όχι σε πράγματα που μας δημιουργούν χαρά. Συνήθως αγοράζαμε τρία πακέτα τσιγάρων ένα για το καθένα αλλά στη πορεία τα τρία πακέτα έγιναν πέντε την εβδομάδα. Δεν καταλαβαίναμε πόσο γρήγορα τελείωναν επακόλουθό του ήταν να Θέλαμε περισσότερα το ξέραμε ότι είχαμε εθιστεί και η ζωή μας εξαρτιόταν από το τσιγάρο αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Τα χρήματα τα παίρναμε κρυφά από τούς γονείς μας… πόσο έχω μετανιώσει!

Τα απογεύματα συνηθίζαμε να πηγαίνουμε στο γήπεδο του μπάσκετ της γειτονιάς και παίζαμε, ήταν το δεύτερο μετά το κάπνισμα που μας προκαλούσε ευημερία. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι μετά από ενάμιση χρόνο σταματήσαμε για λίγο το κάπνισμα διότι αισθανόμασταν κουρασμένοι, είχαμε μια σωματική εξάντληση, δεν είχαμε αντοχή και λαχανιάζαμε εύκολα. Μετά από τέσσερις μήνες έφτασε ο καιρός που θα πηγαίναμε τρίτη Λυκείου όπου είχα βάλει στόχο να πετύχω την πρώτη μου επιλογή, ύστερα αποφάσισα να συγκεντρωθώ μόνο στα μαθήματά μου…δεν γνώριζα όμως τι αντιδράσεις θα προκαλούσε αυτή η απόφασή μου στα παιδιά «Μα καλά πως γίνεται να μας αφήσεις; εμείς ήμασταν αυτοί που σε βοηθήσαμε όταν περνούσες δύσκολα»

«Το ξέρω παιδιά… και σας ευχαριστώ αλλά εσείς με αυτά που λέγατε και μου δείχνατε νόμιζα πως ήσασταν υπέρ του να κυνηγάω τους στόχους μου»

«Ναι αλλά δεν ξέραμε ότι το εννοούσες από την αρχή γνωρίζαμε ότι ήσουν σπασίκλας αλλά που να το φανταστούμε…εμείς σε αλλάξαμε για να σε κάνουμε άνθρωπο και εσύ μας πουλάς; Ωραία λοιπόν…τέλος η φιλία μας σταματάει εδώ!» Αυτές ήταν οι τελευταίες κουβέντες μας στεναχωρήθηκα η αλήθεια είναι μου έλειπε η παρέα τους ωστόσο την επιλογή τους αυτή μου έδειξαν να καταλάβω με τι ανθρώπους συναναστρεφόμουν τόσο καιρό, μόνο στο σχολείο συναντιόμασταν μόνο καλημέρα λέγαμε. Λίγο καιρό πριν κλείσουν τα σχολεία ο Δημήτρης φαινόταν πολύ καταβεβλημένος προσπάθησα να τον ρωτήσω τι του συμβαίνει αλλά με απέφευγε.

Και ναι ήταν Αύγουστος όταν βγήκαν τα αποτελέσματα των Πανελληνίων και είδα ότι είχα περάσει στη πρώτη μου επιλογή. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος η ζωή μου θα άλλαζε προς το καλύτερο! Με τους συμμαθητές μου είχαμε αποφασίσει να διοργανώσουμε ένα πάρτι για να γιορτάσουμε την επιτυχία μας στις εξετάσεις, είχαμε παρευρεθεί όλοι εκτός από το Βασίλη και το Δημήτρη που ήταν καλεσμένοι αλλά δεν εμφανίστηκαν ποτέ….Όταν επέστρεψα σπίτι το βράδυ πριν ξαπλώσω για να κοιμηθώ δέχτηκα ένα μήνυμα στο τηλέφωνο ήταν από του Βασίλη χάρηκα όταν το είδα αλλά ανησύχησα για την ώρα, πίστευα ότι θα με συγχαίρανε για την επιτυχία μου αλλά όχι… .το μήνυμα έγραφε πως ο Δημήτρης βρίσκεται στο νοσοκομείο εξαιτίας κάποιου κάρδιο αναπνευστικού προβλήματος δεν θυμάμαι ακριβώς πως ονομαζόταν αλλά αυτό οφειλόταν στο κάπνισμα ο Δημήτρης εκείνη τη μέρα έφυγε στο Λονδίνο για να συνεχίσει εκεί τη νοσηλεία του και ο Βασίλης θα μετακόμιζε στη Κρήτη με τους γονείς του διότι οι γονείς του απολύθηκαν από τη δουλεία τους, στο τέλος του μηνύματος έγραφε «Ελπίζουμε κάποια μέρα να μας συγχωρέσεις για το κακό που θα μπορούσαμε να σου είχαμε προκαλέσει…. Καλή αρχή στη νέα σου ζωή Κώστα». Συγκινήθηκα όταν το διάβασα και συνειδητοποίησα πως η ζωή δεν είναι δεδομένη, ένας φίλος μου ήρθε αντιμέτωπος με τη φράση «ή κόβεις το κάπνισμα ή πεθαίνεις» θα μπορούσα να ήμουν και εγώ στη θέση του αν είχα συνεχίσει το κάπνισμα, δεν ρίχνω την ευθύνη στα παιδία γιατί θα μπορούσα εγώ ο ίδιος να είχα κόψει το τσιγάρο εγώ μόνο εγώ είμαι υπεύθυνος για την υγεία μου. Δυστυχώς οι συνέπειες του καπνίσματος δεν αργούν να φανούν μέσα σε 6 χρόνια ο Δημήτρης, ένα νέο παιδί, παλεύει για την υγεία τον. Γιατί; Ενώ γνώριζε , δεν ήθελε να πιστέψει αυτά που άκουγε και δυστυχώς έπρεπε να πάθει για να μάθει.

Μερικές φορές τον πόνο και τις ασθένειες μπορούμε να τις δούμε και σαν μια ευκαιρία εξέλιξης και μάθησης… διότι το σώμα μιλάει προσπαθεί να ακουστεί τα συμπτώματα μας προειδοποιούν ότι κάτι κάνουμε λάθος φοβόμαστε να μην κολλήσουμε κάποιον ιό αλλά δεν γνωρίζουμε πως εμείς οι ίδιοι μπορούμε να βλάψουμε την υγεία μας με τον τρόπο ζωής μας. Είναι στενάχωρο το γεγονός ότι οι άνθρωποι φοβούνται τη λέξη « Θάνατος» αλλά δεν ανησυχούν για τις μέρες που περνάνε χωρίς να τις ζουν με πάθος και ενθουσιασμό, δεν ζουν στο τώρα αλλά περιμένουν να έρθουν οι καλύτερες μέρες αντί να πάνε οι ίδιοι σε αυτές, οι άνθρωποι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν ζούμε για πάντα. Ο Θάνατος πρέπει να μας υπενθυμίζει ότι ζούμε τώρα και μόνο τώρα ούτε στο μέλλον ούτε στο παρελθόν… Ο χρόνος είναι περιορισμένος ποτέ δεν ξέρεις πότε και πως θα τελειώσει αυτό το ταξίδι που ονομάζεται ζωή.. .με την πρώτη ευκαιρία ζήσε, η ζωή δεν είναι δεδομένη, η ζωή είναι απλή εμείς τη κάνουμε περίπλοκη. Ο πόνος διδάσκει τους ανθρώπους οτιδήποτε παίρναμε στη ζωή είναι μια δοκιμασία να μας υπενθυμίσει το πόσο δυνατοί είμαστε αλλά δεν το γνωρίζαμε τόσο καιρό. Πριν γκρινιάξεις για το οπουδήποτε συμβαίνει στη ζωή σου σκέψου πως κάποιοι άνθρωποι παλεύουν εκεί έξω για αυτήν, αναθεώρησε τις πράξεις σου και τις συνήθειες σου και δες τι είναι λάθος και τι όχι πριν είναι αργά.

Μην ρωτάς τι θα γινόταν εάν δεν…. γιατί εσύ είσαι ο κυρίαρχος της υγείας σου!

Γεια σας, είμαι η Φωτεινή 17 χρονών και θα ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου κυρίως προς όλους τους νέους της ηλικίας μου.

Είστε έτοιμοι; Πάμε…..

Λοιπόν, η ιστορία μου ξεκινά κάπου στα 13 μου, η ηλικία που άρχισα το κάπνισμα.

Δεν το άρχισα για μαγκιά ούτε για να «δειχτώ» στην παρέα ούτε με επηρέασε κανείς. Ήταν καθαρά και μόνο δικιά μου επιλογή. Το χρειαζόμουν για «παρηγοριά». Ένιωθα κενή, κανένας δεν ήταν πραγματικά δίπλα μου, ήμουν μόνη μέσα στον κόσμο, κάτι αχανές με διαπέρναγε μέσα μου. Οπότε, το πρώτο μου τσιγάρο το ζήτησα από μια κοπέλα στο σχολείο. Ήταν η διπλανή μου στην τάξη. Γενικότερα, δεν την θεωρούσα φίλη μου απλά μιλάγαμε λίγο και μέχρι εκεί. Βέβαια υπήρχε συμπάθεια και από τις δυο πλευρές, έτσι δεν δίστασε να μου το δώσει όταν της το ζήτησα. Θυμάμαι να βγάζει το πακέτο και να μου δίνει ένα την ώρα του διαλείμματος.

Φοβόμουν να το βγάλω έξω από την τσέπη μου. Έτσι περίμενα να πάω σπίτι στο δωμάτιο μου να το δω. Το επεξεργαζόμουν στα χέρια μου σαν πεντάχρονο παιδάκι που παίρνει ένα νέο παιχνίδι.

Δίσταζα να το κάνω για μέρες…

Το φύλαγα… Ώσπου ένα βράδυ, είχα τσακωθεί με την μητέρα μου και κατέβηκα τις σκάλες στην πολυκατοικία μου και το άναψα. Μύριζε παντού ο καρκίνος…

Ένιωθα χάλια που το έκανα αλλά δεν με χάλασε, το συνέχισα. Γιατί ήμουν τόσο ευάλωτη και χαζή τότε δεν το ξέρω;

Δεν πέρασε καιρός και αγόρασα δικό μου πακέτο. Το ένα πακέτο έγιναν δέκα…και πάει…Είχα πλέον εθιστεί…

Στο σχολείο δεν έπαιρνα φαγητό, κρατούσα τα δύευρα που μου έδιναν οι γονείς μου και τα μάζευα μέχρι να έχω τέσσερα ευρώ και τριάντα λεπτά για να αγοράσω αυτά τα μακρόστενα πράγματα που ήταν σαν μικρά σωληνάκια περιτυλιγμένα με άσπρα χρυσά χαρτάκια.

Κανείς για αυτό το κακό που μου έκανα δεν ήξερε τίποτα… Εγώ συνέχιζα ακάθεκτη… Πέρασαν 2 χρόνια. Ήμουν 15. Έβηχα πάρα πολύ και ασταμάτητα.

Όλη η κατάσταση επιδεινωνόταν μέρα με τη μέρα. Αλλά, εγώ συνέχιζα το κάπνισμα χωρίς να με νοιάζει καθόλου.

Πονούσα στο στέρνο, αλλά και πάλι δεν έδινα καμία σημασία αλλά ούτε και κανένας άλλος. Κανείς δεν ασχολήθηκε και δεν ενδιαφέρθηκε για αυτό. Κανείς δεν βρέθηκε να μου πει κάτι. Ήμουν στο έλεος μου. Εγώ συνέχισα…

Έβγαινα κρυφά από το σπίτι για να καπνίσω, «να παίρνω την δόση μου».

Φερόμουν σαν ναρκομανής τότε. Χρειαζόμουν οπωσδήποτε μετά από λίγες ώρες τσιγάρο. Είχα εθιστεί για τα καλά.

Μετά από όλα αυτά… Χειροτέρεψαν όλα στην υγεία μου. Συνεχόμενος, ξερός βήχας, όλο και πιο έντονος.

Άρχισα να φοβάμαι λίγο…

Τα βράδια μου ήταν εφιαλτικά. Είχα μεγάλη δυσκολία να κοιμηθώ. Πονούσα… Κάθε μέρα ήταν έτσι… Δεν μπορούσα πλέον να κρύψω τίποτα…

Οι γονείς μου είχαν ανησυχήσει. Βρισκόμουν στη μέση του δωματίου και με βομβάρδιζαν με πολλές ερωτήσεις για το τι μου συμβαίνει. Μία ο ένας μία ο άλλος.

Έτσι, πήραν την απόφαση να μου κλείσουν ραντεβού σε γιατρό. Στο άκουσμα της «ανακοίνωσης» αυτής αγχώθηκα αρκετά. Έτρεμα, δεν έτρωγα, δεν είχα όρεξη.

Άμα μάθαιναν κάτι την επόμενη μέρα θα ήμουν «νεκρή». Φοβόμουν πολύ για το τι θα ακολουθούσε .

Έτσι σκεφτόμουν και έκλαιγα.

Έφτασε η μέρα…Διαγνώστηκα με άσθμα…

Ο γιατρός με ρωτούσε αν καπνίζω κλπ. αλλά εγώ δεν είπα κουβέντα, διότι ήταν η μητέρα μου δίπλα δεν μπορούσα να πω τίποτα.

Ήξερα πως είχα κάνει το χειρότερο .

Έπειτα, οι γονείς μου να προσπαθούν να βρουν απαντήσεις στο πως; στο γιατί; Απάντηση από εμένα ποτέ δεν πήραν.

Μου έδωσε ο γιατρός την θεραπεία που έπρεπε να ακολουθήσω, τα εισπνεόμενα και κάποια άλλα χάπια… Στα χάπια παρατήρησα πως υπήρχε ένα σημείωμα, το οποίο έγραφε: «Πρόσεχε τον εαυτό σου, τα πνευμόνια σου είναι κατεστραμμένα. Εγώ δεν θα πω τίποτα σε κανέναν. Θέλω μόνο να προσέχεις την υγεία σου».

Δεν υπήρχε πουθενά το όνομα του αποστολέα, αλλά κατάλαβα πως ήταν από τον γιατρό.

Τον ευχαριστώ αλήθεα!

Οι μήνες περνούσαν και εγώ προσπαθούσα με «νύχια και με δόντια» να κόψω το τσιγάρο. Βέβαια, είχα φοβηθεί τόσο ώστε να μην αγοράζω πακέτο κάθε εβδομάδα, αλλά κάθε δύο με τρεις μήνες, ήταν κάτι φοβερό εκ μέρους μου.

Όλα στο οργανισμό μου είχαν γίνει πιο ήπια…Αλλά στην ψυχική μου υγεία εκείνη την εποχή είχα πολλά νεύρα… Ήμουν πολύ νευρική… Δεν ήξερα πως να ξεσπάσω. Δεν είχα κάποιο τρόπο.

Έτσι σκέφτηκα να πάω σε ψυχολόγο. Πήρα την συναίνεση της οικογένειας μου και τον επισκεπτόμουν κάθε 2 εβδομάδες. Εντωμεταξύ, ποτέ δεν εξέφρασα στους γονείς μου τον λόγο φυσικά, όμως το καλό είναι ότι μου επέτρεψαν. Είχαν τρομοκρατηθεί με το τι μου συνέβαινε εκείνη την περίοδο, με αποτέλεσμα να με προσέχουν περισσότερο από όλες τις απόψεις. Ήταν πιο καλοί μαζί μου σε όλα. Οι συνεδρίες πήγαιναν τέλεια. Είχα ηρεμήσει, με είχε βοηθήσει πάρα πολύ. Έμαθα πως να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου, που να ξεσπάω, τι να σκέφτομαι όταν μου έρχεται αυτή η άσχημη επιθυμία.

Φτάνουμε στο σήμερα λοιπόν…

Το έχω μετανιώσει πικρά όλο αυτό. Ήταν κάτι άσκοπο, χωρίς νόημα δεν ξέρω πραγματικά τι σκεφτόμουν. Το κάπνισμα όχι μόνο σου ξοδεύει πολλά χρήματα αλλά πάει δυάδα με την καταστροφή της υγείας αλλά και της ψυχής.

Ήμουν τρομοκρατημένη, δεν μιλούσα σε κανέναν για τα προβλήματα μου, τα κρατούσα όλα μέσα μου. Αβοήθητη και ευάλωτη στους πειρασμούς…

Όμως, έμαθα. Κυρίως έπαθα και έμαθα.

Καλώς ή κακώς το πρόβλημα υγείας που μου προέκυψε με έσωσε από τα χειρότερα.

Όσο και να έβηχα όσο και να πονούσα άξιζε, διότι μόνο κάτι τέτοιο θα με «ταρακουνούσε» και θα με φόβιζε έτσι ώστε να αλλάξω τον τρόπο ζωής μου προς το καλύτερο.

Ήταν κάτι βάναυσο δεν θα το κρύψω…

Άμα θέλετε την προσωπική μου γνώμη, θα σας έλεγα μακριά από τον καρκίνο, μακριά από όλο αυτό.

Μονό κακό μπορεί να προκαλέσει.

Βρείτε νέα χόμπι να ασχοληθείτε, κάτι που να σας εμπνέει, κάτι που σας τραβάει το ενδιαφέρον, να ξεχνιόσαστε.

Μην αρχίσετε το κάπνισμα όσο δύσκολη και να είναι η ζωή σας, θα σας προξενήσει στο μέλλον μεγάλο κακό.

Μιλήστε σε κάποιον, ξεσπάστε με έναν άλλο τρόπο. Ούτε μαγκιά είναι όλο αυτό ούτε τίποτα cool!

Προσέξτε την υγεία σας γιατί μία είναι η ζωή και δεν μπορείς να την επαναλάβεις, ας μην την σπαταλήσουμε με προβλήματα και με άσχημες συνήθειες

Αυτά λοιπόν είχα να πω και να μοιραστώ, εύχομαι από την δική μου ιστορία να πήρατε και εσείς κάποιο μάθημα. Να προσέχετε τον εαυτό σας και να μην είστε επιρρεπείς στις επιβλαβείς ουσίες όπως το τσιγάρο και όχι μόνο!!!

[…] ‘Έψαχνε και έψαχνε πληροφορίες για την εργασία της. Όλα τα ίδια και τα ίδια. Τα ποσοστά των καρκίνων όλο και μεγάλωναν μαζί με αυτό και οι Θάνατοι. Προχωρούσε και έβλεπε μόνο τις συνέπειες όμως δεν μπορούσε να απαντήσει στην ερώτηση που της δόθηκε εάν “σκοτώνει”; Φυσικά και ήξερε την απάντηση αλλά δεν το εννοούσε κυριολεκτικά αλλά μεταφορικά.0εν ήξερε πως νιωθει αυτός που καπνίζει και για ποιό λόγο το κάνει .Εν τέλει εκλησε τον υπολογιστήτη της δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιό λόγο καταστρέφουν τον εαυτό τους. Δεν ήξερε πως να αρχίσει και σιγά σιγά αρχιζε να γράφει ότι ήξερε Απεχθανόταν το τσιγάρο όσο τίποτε άλλο.

Πήρε τους φιλους της.Έδωσαν ραντεβού στο πάρκο τους και έτσι της ήρθε η ιδέα να ρωτήσει εκείνους ποιά ήταν η γνώμη τους.Πρώτα ρώτησε τον Γιώργο που ήταν ο κολλητός φίλος απο παιδιά

Μυρσύνη: -Γιώργο για πές μου ποτε και γιατί άρχισες.

Γιώργος: -Ααα! Μεγάλη ιστορία Μυρσύνη.Το άρχισα γιατί οι γονείς μου μάλωναν και επειδή χώρισαν σκέφτηκα ότι ποτέ δε Θα το ξεπεράσω.’Επιτα με χώρισε και η κοπέλα μου και άρχισα αυτο από τη στενάχωρια μου και μόνο

Μυρσύνη: -Σκέφτεσαι να το κόψεις;

Γιώργος: -Και να ή Θελα δεν μπορώ.

Μυρσυνη: -Πότε δεν είνε αργά.

Γιώργος: -‘Οπως και να έχει ειναι δύσκολο.

Μυρσυνη: -Πως νιώθεις όταν βλέπεις πάνω στο κουτί ναγράψει”; σκοτώνει

Καμία αντίδρασει ο Γιώργος δεν απάντησε ήταν λες και σκεφτοταν την απάντηση εκεινει την στιγμη μα δε το έκανε απλα άλαξε Θμε και μιλούσε για τα αστέρια .Η Μυρσήνη κατάλαβε ότι δεν ήθελε να απαντίσει όμως δεν ήθελε να του κόψει την διάθεση αφού τελίωσε πήγε και ρώτησε και τους άλλους όμως καμία άπαντηση κατάλαβε ότι μάταια προσπαθούσε.Τοτε ξαφνικα ένα κορίτσι της λέει

Φιόνα : -Γιατί να μας νοιάζει Μυρσύνη Μυρσυνη: -Απλά ρωτάω τι άποψη σας γι αυτό

Αυτη που μπορούσε να την βοηθήσει ήταν η μαμά της.Η μόνη της έλπιδα ήταν γιατι δουλευε σε κέντρο απεξάρτησεις.

Μυρσυνη: -Μαμά,να σε ρωτήσω κατι για την εργασία;

Μαμά: -Ναι πες μου

Μυρσυνη: – Ποιός είναι ο λόγος αγοράζουν το πακέτο αυτό εφόσον γράφει οτι σκοτωνει;

Μαμά: -Δεν ξέρω δεν το είχα σκεφτεί ποτέ.Τέλος πάντων πως πάει η εργασία σου; Μυρσυνη: -Καλά παει απλά κατι μικρό μου έμεινε

Μαμά: -Εντάξει πήγενε για ύπνο τώρα.

Το επόμενο πρωί η Μυρσήνη σκεφτόταν την ερώτηση δεν ήξερε τι να γράψει.Ομως δεν ήξερε οτι αυτή η μέρα Θα ήταν η χειρότερη της ζωής της.Την ειδοποίησε η ράμα της πως ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα η Θεία της που την υπέραγαπουσε έπαθε καρδιάκη προσβόλη . Τοτε την ρώτησε απο τι το προκάλεσε.

Μαμά: Μυρσύνη αγάπη μου Θελω να το πάρεις φύχραιμα αυτο η Θεια σου…επαθε καρδιακή προσβολή και δεν τα κατάφερε.

Μυρσυνη: Τι…….. ;μην μου πεις ότι….οχι,οχι,οχι!

Μαμά: Αγάπη μου σε παρακαλώ μην κλαίες Μυρσυνη: -Τι το προκάλεσε;

Μαμά: -Απο το κάπνισμα απότι φένεται

Άρχιζε να κλαίει δεν μπορούσε να το συνειδητοποιήσει αυτό που έγινε κλείστηκε στον εαυτό της και έπεσε σε κατάθλη _φ η .Αρρώστησε τοσο που πήγε στο νοσοκομείο.Με τα χίλια ζόρια οι φίλοι της την πήραν να βγούν κι εκείνη ρώτσε τον Γιώργο

Μυρσυνη: -Μπορείς να μου δώσεις και σε μένα ; Γιώργο:- Τι έγινε γιατι είσαι έτσι

Μυρσυνη : – Είμαι χαλια απλα δωσε μου να ξεσπάσω

‘Ολοι σάστησαν δεν ήξεραν αν το έλεγε στα αλήθεια ή όχι όμως δεν το έλεγε στα ψέματα.Ο Γίωργος της το απέριψε δεν μπορούσε να της το κάνει αυτό.

Φιόνα : -Μπα μπα για κοίτα εδώ αυτή που τα σιχενόταν τώρα Θέλει να δοκιμασει
Μυρσύνη:-Δεν σε αφορά το τι κάνω δεν ξέρεις τι έχω πέρασει για αυτό μην μιλάς.

Φιόνα : – Καλά μην φωναζείς επειδη έχεις περάσει τα πάνδηνα σημένει ότι μπορείς να μου φωνάζεις

Η Μυρσύνη τότε εφυγε δεν ήθελε να συνεχίσει ο καβγάς και έτσι πήγε και αγόρασε δικά της και άρχισε σιγά σιγά αυτην την συνήθεια που απεχθανόταν να της αρέσει

Το τσιγάρο έγινε μέρος της ζωής της και για ένα μήνα δεν έκανε κατι άλλο. Ξαφνικά Θυμήθηκε οτι είχε να παραδώσει μία έργασια άνοιξε τον υπολόγιστήτη και διάβασε αυτά που είχε γράφει και φτάνει στην ερώτησε που δεν μπορούσε να σκεφτεί τι ακρίβως Θα πρέπει να γράψει.Τότε κατάλαβε,είδε με γεμάτη Θυμό και απογοήτευση το πακέτο και το πέταξε πήγε στην μητέρα της για να την βοηθήσει.

Μυρσυνη: -Μαμά χρείαζομαι βοήθεια Μαμά : -Τι έγινε;

Μυρσυνη: -Να ξέρεις …… δεν μπορώ ντρέπομαι τοσο πολύ αλλά χρειάζομαι να με

πας στην αποτοξύνωση στο τμήμα καπνιστών

Μαμά : -Τι εννόεις ποιός σε έβαλε αυτός ο Γιώργος;

Μυρσυνη: -‘Οχι όχι μαμά δεν έχει καμία σχέση.Να ξέρεις δεν άντεξα μετά την απώλεια της Θείας και έπεσα σε κατάθλη _ψ η …

Η μητέρα της την αγκάλιασε και της είπε οτι όλα Θα πάνε καλά την πήγε στο κέντρο για να μπορει να την βοηθήσει.

Μαμά : -Ευτηχώς που συνειδητοποίησες νωρίς το λάθος σου μικρή

Στο κέντρο δεν έκατσε πολύ ήξερε οτι ήταν δύσκολο μα σιγά σιγά τα κατάφερε.Ηθελε πολυ δουλειά με το μέσα της Και με την σειρά της έκατσε να βοηθήσει και αυτή της άρεσε αυτό που έκανε της άρεσε να αποτρέπει άτομα σο να καπίζουν και το κατάφερνε τις περισσότερες φορές.Το απόγευμα έγραφε:

“ ‘Αραγε σκοτώνει;

Αυτή η ερώτηση είναι διαφορετίκη για τον καύένα μας όπως και η απάντηση όμως για μένα ήταν σημαντική.Δεν είμαι σίγουρη πριν λίγο καιρό δεν θα ήξερα τι να απαντήσω μα τώρα πλέον ξέρω .Ναί! σκοτώνει,σκοτώνει τις ελπίδες μας , τα ονειρά μας και πάνω από όλα εμάς τους ίδιους. Ήξερα ότι το τσιγάρο είναι επιβλαβές και ότι μπορεί να πεθάνει κάποιος από αυτό, μου έτυχε να πέσω και Εγώ μέσα σε αυτού τον φαύλο κύκλο και ήταν ότι χειρότρο, έπεσα σε κατάληψη μετά από έναν μεγάλο χαμό και το άρχισα και Εγώ δεν μπόρεσα να σκεφτώ οτι θα χανόμουν και εγώ από αύτο. Έχασα έναν μήνα τον οποίο δεν χάρηκα και έχασα πολλά με εyλώβισε χωρις να το καταλάβω.Αν αυτο δεν με σκότωσε τότε τι αλλο θα μπορούσε τότε ; “

Και έτσι κατάφερε αυτό που ήθελε να απαντήσει και απάντησε.

Πήγε στο πάρκο για μία βόλτα είδε τους φίλους της και ο Γιώργος γνωρίζοντας τι είχε συμβει της είπε:

Γιώργος: -Χαίρομαι που είσαι καλά.

Μ υ ρσυνη : -Δεν Θα το έλεγα είμαι ακόμα στεναχωριμένη με αυτο που έγινε, συγνώμη που απομακρύνθηκα

Γιώργος: -Δεν πηράζει αρκεί που σε έδω. Μυρσυνη: -Τι έχασα;

Γιώργος: -Πολλά αρχικά σταμάτισα το κάπνισμα και είμαι πολύ καλύτερα ομολογώ.Να σου πω έχχω μια ίδεα Θελεις να ιδρύσουμε μαζί μια νεανική αντικαπνιστικη εκστρατεια

Μυρσυνη: Ομολογώ ότι έιναι φοβερή ιδέα ας αρχίσουμε Θα πω στην μαμά μου να μας βοηθησει

Γιώργος:Τέλεια εγώ Θα φέρω κάποιους φίλους για να αρχίσουμε…

Η Μυρσήνη και ο Γιώργος αποφάσησαν να κάνουν μια εκσρατεία για να βοηθήσουν τα άλλα παιδία εκτύπωσαν μπλουζάκια αφίσες και εγραψαν σχετικά άρθρα γι αυτό σύντομα είχε μεγάλη ανταπόκρυσει και όλο και ποιο πολύ νέοι ερχόντουσαν να τους ακούσουν και να τους υποστηρίξουν.Τελικάόχι μόνο κατάφερε να κάνει κατι κάλο για τους άλλους αλλά κατάφερενα βρεί τον εαυτό της

Ξαψνικά οι αλλοι της φιλοι άρχιζαν να τους υποτημούν για αυτο.Η Μυρσύνη πους εξηγεί οτι αυτό που κάνουν δεν είναι για κακό αλλά μόνο γι καλό ο σκοπός τους είναι μόνο για ενημερωτικός τίποτε άλλο. Τότε η Φιόνα μια από την παρέα της της λέει

Φιόνα : -Ποιά είσαι έσυ που Θα πείς τι Θα κάνουμε όταν συ έκανες τσιγάρο; Η Μυρσήνη αποκρήθηκε

-Γιατί κατέληξα στο νοσοκομείο απεχθάθηκα τον εαυτό μου αποφάσισα να γυρισω καινούργεια σελίδα να αρχίσω από τη αρχή. Εγώ αυτο Θέλω να κάνω να βοηθήσω για να μην καταλήξουν χαμηλά δεν το αξίζουν να πέσουν ούτε εσύ φυσικά. Μπορεί να μην καταλάβεις ποτέ αλλά τουλάχιστον άκου οτι έχουμε να σου πού με. Αυτην την νεανικη αντικαπνιστηκή εκστατία την αφιερώνω στην Θεία μου στην μαμά μου σε μένα και στον φίλο μου

Φιόνα : -Κοίτα λυπάμαι που πήγες στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορείς να μου αλλάξεις γνώμη .

Μυρσυνη: -Εντάξει τα λέμε Φιόνα.

Φιόνα : Μυρσύνη εξήγησε μπροστά σε ολούς για ποιό λογο να μην συνεχίσουμε αυτην την συνήθεια;

Μυρσυνη: Ασα! Ο λόγος είναι απλός είμαστε νέοι έχουμε μια ζωή μπροστά μας πρέπει να ζήσουμε και να κάνουμε τα ονειρα μας παραγματικότητα χωρίς τα όνειρα δεν είμαστε τίποτα …Κάνε ό,τι Θες Φιόνα μα να ξέρεις δική σου η απόφαση δικές σου και η συνέπειες.

‘Ηρθε η ώρα ωστόσο να παρουσιάσει, την εργασία της και ετσι απάντησε ο,τι είχε γράψει. Μετά ρωτήθηκε σε έκανε δυνατή ναι ή όχι; Η Μυρσύνη κοίταξε τον Γιώργο και απαντισε.

Μυρσυνη:-Ναι με έκανε όχι δυνατή αλλά δυνατότερη με έκανε χάλια αλλά δεν άξιζε, ομολογώ οτι ήμουν απερίσκεπτη και δεν μπόρεσα να το καταλάβω τώρα όμως μπορώ γιατί ξέρω τι Θέλω… Θέλω να ζήσω.

Μαμά:- Πως πήγε η εργασία μικρή;

Μυρσυνη:-Τέλια, έσκησα..

Μαμά:- μπράβο ειμαι υπερύφανη για σένα

Πλέον η Μυρσύνη βρήκε δουλεία στο κεντρο απεξάρτησεις αλλα ποτέ δεν σταμάτησε την εκστρατία του έιχε ειδή αρχίσει. Το έκανε γνωστο πάντου μαζί με τον Γιώργο κατάφεραν πολλα πράγματα όπως υγεία και όνειρα αλλά μια δυνατή φιλία που κράτισε υπό δύσκολες συνθήκες

Κάθε χρόνο στις 31/05 αφιερώει ώρες ατελίωτες για να υποδεχθεί ανθρώπους πο Θέλουν να αλάξουν να κανουν ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ζωη τους. Και αυτή είναι πάντα εκεί να τους υπερθύμιζει οτι ειναι έκει για αυτούς.

Η Μυρσυνη κατάφερε να σώσει πάνω από το 78% των νέων και συνεχιζει.

Για μια γενιά χωρίς καπνό

‘Ενα από τα προβλήματα-μάστιγες της εποχής μας είναι το κάπνισμα και το άτμισμα. Είναι -πια- ευρέως γνωστές οι επιπτώσεις του στον ανθρώπινο οργανισμό, κάτι που μετατρέπει το ξεκίνημα αυτής της συνήθειας από ακούσιο λάθος σε λάθος, όχι απλώς εκούσιο, αλλά με αυτοκτονικές πινελιές. Το τσιγάρο αποτελεί τον πλέον σύγχρονο τρόπο για να δείξουμε εμείς οι νέοι ότι πλησιάζουμε στην ενηλικίωση, ενώ για τους μεγαλύτερους φαίνεται ότι είναι περισσότερο ένα μονοπάτι αποφυγής του αρνητισμού που γεννά η καθημερινότητα. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, είναι εμφανές ότι γίνεται προσπάθεια να αποφευχθεί η “παράλογη” πραγματικότητα με μια εξίσου “παράλογη” συνήθεια. Τοιουτοτρόπως, ο παραλογισμός γίνεται πραγματικότητα και η πραγματικότητα παραλογισμός.

Σκοπός του δοκιμίου δεν είναι να βρεθεί ο συγγραφέας απέναντι στον αναγνώστη και να τον επικρίνει, αλλά ο δεύτερος να καταλάβει τι πραγματικά προκαλεί ο ίδιος στον εαυτό του. Από εκεί και πέρα η επιλογή είναι απόρροια της ελεύθερης βούλησης του εν δυνάμει ή εν ενεργεία καπνιστή.

Νομικά η διαφήμιση του τσιγάρου είναι παράνομη αλλά δε μπορώ παρά να παρατηρήσω: το τσιγάρο διαφημίζεται παντού. Ηθοποιοί, τραγουδιστές, πρόσωπα παγκόσμιας φήμης καπνίζουν. Υπάρχουν ταινίες, σειρές, βιβλία στα οποία, όχι μόνο το τσιγάρο παρουσιάζεται ως σωσίβια λέμβος, αλλά αποτελεί και βασικό στοιχείο της προσωπικότητας του ήρωα. Πλήθος δημοσιευμάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προωθούν μια “όμορφη”, “αισθητικά ωραία” πτυχή του καπνίσματος. Πληκτρολογώντας “smoking” στο YouTube εκτός από την πληθώρα των σχετικών με τις επιπτώσεις του καπνίσματος βίντεο που θα εμφανιστούν, ο χρήστης του διαδικτύου μπορεί να παρακολουθήσει και άλλα με τίτλο: “Ανάβω το πρώτο τσιγάρο της μέρας”, “Καπνίστε μαζί μου”, “Καπνίζω το πρώτο μου τσιγάρο!”… Είναι κάπως ειρωνικό· έφηβοι, άνθρωποι γεννημένοι την εποχή της τεχνολογικής προόδου, για τους οποίους η ενημέρωση θα έπρεπε να είναι στοιχείο της καθημερινότητάς τους, φαίνεται να αψηφούν κάθε προειδοποίηση, κάθε ιδέα απώλειας και πόνου και να προωθούν τόσο απροκάλυπτα και περήφανα το λάθος τους. Τελικά, αυτοί καπνίζουν το τσιγάρο ή το τσιγάρο αυτούς;

Διαβάζοντας βιβλία και άρθρα, παρακολουθώντας βίντεο και αναζητώντας στατιστικά στοιχεία συνειδητοποίησα πόσο προσιτή είναι η ενημέρωση. Δεν είμαι ούτε βιολόγος ούτε γιατρός, αλλά συναντώντας παντού ότι στο τσιγάρο περιέχονται πάνω από 4000 χημικά μπορώ να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. ‘Ενας ενεργητικός καπνιστής, ωστόσο, ίσως να μην είναι σε θέση να πιστέψει κάτι, του οποίου οι επιπτώσεις δεν είναι άμεσα ορατές. Κάτι που βραχυπρόθεσμα φαίνεται να τον “βοηθά” να ξεφύγει, να ξεσπάσει. Τα μακροπρόθεσμα σχέδια τείνουν να απογοητεύουν τον άνθρωπο, για αυτό και τα αποφεύγει. Οι 8 εκατομμύρια θάνατοι κατά μέσο όρο ετησίως που σχετίζονται με το τσιγάρο (1.2 εκ. περίπου εκ των οποίων ανάγονται σε παθητικό κάπνισμα) για έναν αναγνώστη ο οποίος εσκεμμένα αποφασίζει να αγνοήσει ό,τι

φαίνεται να μην τον αφορά άμεσα, είναι απλώς αριθμοί. Το γεγονός ότι κάθε ^όδευτερόλεπτα (κατά προσέγγιση) ένας άνθρωπος χάνει τη ζωή του λόγω του

καπνίσματος, ενώ ένα τσιγάρο αφαιρεί πέντε λεπτά ζωής -και σε αυτή την περίπτωση είναι απλώς αριθμοί. ‘Ενα πακέτο μειώνει τη ζωή κατά 1 ώρα και 40 λεπτά. Τελικά, είναι όλα τα παραπάνω απλώς αριθμοί; Ίσως η ορθότητα των αριθμών αυτών να αμφισβητείται όταν βλέπουμε τόσους καπνιστές εκεί έξω να τους αψηφούν. Ίσως ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να φτάνει πάντα στο σημείο που εύχεται να μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη.

Βέβαια, το τσιγάρο δεν παύει να είναι προϊόν εμπορικό, στο οποίο πολλοί έχουν επενδύσει πολλά. Είναι εντυπωσιακό το πώς η οικονομία θυσιάζει στο βωμό της κερδοσκοπίας την ίδια τη ζωή. Ο άνθρωπος κατάφερε να πουλήσει τον αργό θάνατο σε ένα τόσο στρατηγικά σχεδιασμένο προϊόν, ώστε να πείθει και τους πιο διστακτικούς. Μικρό, λευκό, καίγεται γρήγορα, παράγει καπνό, προσφέρει ανακούφιση από τον πόνο της ψυχής και πνευματική αρμονία. Αυτό το συμβόλαιο υπέγραψαν τόσοι και τόσοι καπνιστές. Γνώρισαν το τσιγάρο σε μια στιγμή αδυναμίας και ξέχασαν -οι βιαστικοί- να διαβάσουν τα ψιλά γράμματα: ασθένεια, πόνος, απώλεια.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ στο “Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι” απέδωσε συνοπτικά τον λόγο για τον οποίο -παρά τις γνωστές του συνέπειες- το τσιγάρο ακόμη συγκαταλέγεται στα “δημοφιλή” καταναλωτικά προϊόντα: “Το κάπνισμα είναι η τέλεια μορφή της τέλειας απόλαυσης. Είναι εξαίσιο, φίνο και σε αφήνει ανικανοποίητο. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;” Ο καπνιστής είναι σαν ένα σκυλί που όλο κυνηγάει την ουρά του και όλο η ουρά “φεύγει”. Η συνήθειά του δεν σκοπεύει ποτέ να εκπληρώσει τον σκοπό της.

Οι προσδοκίες του καπνιστή θα αυξάνονται και το τσιγάρο θα μειώνει σταδιακά την ανταπόκριση. Όταν κάποιος ανάβει το πρώτο του τσιγάρο δεν περιμένει ότι θα καταλήξει στην απόλυτη εξάρτηση από την ουσία που καταναλώνει, δηλαδή τον εθισμό.

Ο εθισμός λειτουργεί ύπουλα. Πιθανόν, να μη μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι θα βρεθεί σε θέση να χάσει τον έλεγχο. Ο εθισμός στο κάπνισμα, όπως και στην οποιαδήποτε ουσία δεν είναι κατάσταση μη αναστρέψιμη, υπό την προϋπόθεση όμως, ότι το άτομο αποδέχεται ότι βρίσκεται σε αυτή. Γνωστές είναι οι φράσεις καπνιστών που πασχίζουν να υποστηρίξουν την αδυναμία τους να σταθούν απέναντι στο τσιγάρο και -ακόμα περισσότερο- απέναντι στον εαυτό τους:

• Δε θέλω να το κόψω· τους άλλους τι τους νοιάζει;
• Σε εμένα θα τύχει να αρρωστήσω;
• Δε μπορώ να το σταματήσω τώρα, είναι πολύ αργά…
• Τι είναι η ζωή χωρίς τον θάνατο;

Παρά την ποιητική διάσταση της τελευταίας φράσης, η ζωή έχει μεγαλύτερη διάρκεια και αξία από τον θάνατο. Η ζωή είναι ευκαιρίες και επιλογές. Τις λιγότερο αποτελεσματικές (ή απλά λαθεμένες) επιλογές ακολουθούν συνέπειες και το πιο ανδρείο και ηθικό πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει είναι να τις αντιμετωπίσει. Η διακοπή του καπνίσματος είναι, επίσης, επιλογή. Ο φόβος του τι περιμένει τον καπνιστή όταν απαρνηθεί αυτόν τον “τίτλο” αποδεικνύεται πάντοτε υπερεκτιμημένος σε σχέση με την πραγματικότητα, κάτι που δυστυχώς καταλαβαίνει το άτομο μόνο αφότου τα καταφέρει. Δυστυχώς, διότι αυτός ο φόβος πολλές φορές απομακρύνει πολλούς από την ίδια την προσπάθεια. Το τσιγάρο είναι σαν σύντροφος. Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ αυτού και του καπνιστή είναι καθαρά συναισθηματική. Αυτό είναι προφανές: κάθε καπνιστής γνωρίζει ότι το λογικό είναι η διακοπή της συνήθειάς του, αλλά αδυνατεί να προβεί σε αυτήν την επιλογή. Το λάθος του είναι ότι προσπαθεί να επιβάλει τη λογική του σε μια καθαρά συναισθηματική κατάσταση. Οφείλει να χαλιναγωγήσει το συναίσθημα μέσω του συναισθήματος και όχι μέσω της λογικής. Η επιλογή θα ήταν μάλλον αποδοτικότερη εάν προερχόταν από συναισθηματική διεργασία και στόχευε στην συναισθηματική απεξάρτηση από την ουσία.

Ο κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του, αλλά στο πλαίσιο του ορθού λόγου και της συναισθηματικής σύνδεσης μεταξύ συμπολιτών και συνανθρώπων, ο ένας μπορεί να συμβουλεύει τον άλλον. Πολλές φορές ένας εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να διαμορφώσει πιο σφαιρική άποψη για δικές μας συμπεριφορές. Άρα, όταν κάποιος αρνείται να δει αυτό που η επιστήμη χρόνια του υποδεικνύει, χρέος μας είναι να προσπαθούμε εμείς να τον βοηθήσουμε. Οι “γιατί εγώ;”, βέβαια, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με τους “όχι εγώ;”. Βλέπουν το πρόβλημα, αναγνωρίζουν την ύπαρξή του, αλλά προσπαθούν να δουν τον εαυτό τους ως εξαίρεση στον κανόνα.

Ακόμη, όταν κάποιος αναγνωρίσει το λάθος και προσπαθήσει να αντισταθεί, δεν οφείλει να βοηθήσει και τους γύρω του να ακολουθήσουν αυτό το δύσβατο μονοπάτι; Αυτό που ίσως οι γονείς μας ή, μάλλον, η πλειονότητα αυτών δεν κατάφερε να κάνει; Συχνά μας “συμβουλεύουν” να μην αρχίσουμε το κάπνισμα, ενώ φυσούν τον καπνό από το στόμα τους με ένα ύφος υπερηφάνειας -λες και έδωσαν λύση στο πρόβλημα. Τα παραδείγματα -βέβαια- χωρίζονται, ως γνωστόν, σε αυτά προς μίμηση και προς αποφυγή. Παρόλο που ένας έφηβος μπορεί να αναγνωρίσει ποιο ανήκει στην κάθε κατηγορία ρέπει, ωστόσο, λόγω της ιδιαίτερης, επαναστατικής φύση του προς τα παραδείγματα προς αποφυγή. Μπορούμε, εντούτοις, να επαναστατήσουμε αλλιώς: με την αποφυγή της καταδίκης μας, την εξασφάλιση της υγείας μας και την αντίσταση στον εθισμό.

Οφείλουμε, βέβαια, να αναγνωρίσουμε την μείωση καπνιζόντων που έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια. Η δημοσίευση επιστημονικού άρθρου το 1950 σε βρετανικό περιοδικό, που συνέδεε την πρόκληση καρκίνου του πνεύμονα με το κάπνισμα, επέφερε θύελλα μηνύσεων κατά διαφόρων καπνοβιομηχανιών. Η επιβεβαίωση αυτής της κατηγορίας έπειτα από 800 περίπου μηνύσεις σε διάστημα περίπου 40 χρόνων προκάλεσε τη δραστική μείωση καινούργιων καπνιστών. Αυτή η πρόοδος δείχνει ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει τρόπος. Υπάρχει λύση στο πρόβλημα. Με ενίσχυση αυτής της κατηφορικής πορείας που έχει λάβει το φαινόμενο, θα επέλθει η άρση ακόμα και της παραγωγής του τσιγάρου. Η οικονομία και τα χρήματα, εξάλλου, δεν είναι σημαντικότερα από τη ζωή.

Σε μια εποχή γεμάτη με επαναστάτες χωρίς αιτία και χωρίς αποτέλεσμα, ας διαφοροποιηθούμε. Οφείλουμε να είμαστε η πρώτη γενιά χωρίς κάπνισμα και άτμισμα. Η τελευταία γενιά που αναδύθηκε, όπως η θεά Αφροδίτη, από τους καπνούς του

τσιγάρου και η πορεία της προδιαγράφηκε να καταλήξει στα δίχτυα του εθισμού. Η γενιά που θα φέρει την ουσιαστική αλλαγή. Προσπαθούμε να αλλάξουμε τις παραδόσεις και την κληρονομιά των προηγούμενων γενεών σε σημεία που δεν είναι απαραίτητη η αλλαγή. Ας αποφασίσουμε να μην κληρονομήσουμε τον θάνατο, αλλά τη ζωή. Ως συνεχιστές λαών με χαρακτηριστική αντιστασιακή δράση απέναντι στον εκάστοτε εχθρό, οφείλουμε να προβάλλουμε την ίδια σθεναρή αντίσταση στη “δικτατορία” που έχει επιβάλει το κάπνισμα. Ο κάθε υπόδουλος στην ίδια του τη έξη ας αλλάξει τη ζωή που κάνει· υπάρχει πίσω από το γκρίζο του καπνού, μια υγιής, χρωματιστή ζωή: είναι η ζωή που μέχρι τώρα χάνει…

Η ζωή να κόβει την ανάσα και όχι ο καρκίνος του πνεύμονα.

Μου προσφέρεις πνοή σε κάθε μου βάδισμα… σε κάθε κίνηση του σώματος μου… χωρίς εσένα δεν ζω… υπάρχεις μέσα μου…

Διάλεξες να μου στερείς την ανάσα δίνοντάς μου να κουβαλάω την χειρότερη αρρώστια… Την πολεμάω… Δεν θα επιτρέψω να μου κόψει το νήμα της ζωής…

Δεν ξέρω γιατί και πως, όμως υπάρχεις… 2 χρόνια παλεύω μαζί σου… Με ρίχνεις κάτω, μα εγώ σηκώνομαι και στέκομαι πάλι… και πάλι παλεύω μαζί σου… Σε νικάω κάποιες φορές…

Ξέρεις πως είναι να έχεις μια καθημερινή μάχη;

Με τι;

Ααα ναι σωστά δεν σας είπα… Καρκίνος… στον πνεύμονα…

Πως, και γιατί δεν ξέρω… Στεναχώρια; Προβλήματα; Κάπνισμα; Ίσως λίγο από όλα, το ένα φέρνει το άλλο… Νομίζεις ότι καπνίζοντας τα λύνεις όλα… όχι λάθος, επιβαρύνεις πιο πολύ την υγεία σου… την ζωή σου… Και στο τέλος αρρωσταίνει το σώμα, αρρωσταίνει κάθε κύτταρο σου, κάθε μικρό σωματίδιο στο αίμα σου…

Ξέρεις κάτι; Μια μικρή ίσως συμβουλή… πριν αρρωστήσω αγαπούσα την ζωή με όλη μου την ψυχή… Τώρα πια την εκτιμώ…

Η ζωή είναι λίγη… Σε αυτό τον κόσμο είμαστε όλοι περαστικοί… γι’ αυτό απόλαυσε κάθε λεπτό την αξία της ζωής, με απλά πράγματα χωρίς βλαβερές ουσίες, έτσι όπως στην πρόσφερε ο Θεός.

Ο έρωτας είναι αυτός που πρέπει να κόβει την ανάσα… Να μειώνει τον παλμό της καρδιάς… Να νιώθεις ότι το σώμα σου καταρρέει… Να κυριεύει την ζωή σου… Αυτό θέλω να μου κόβει την ανάσα…

Αν υπάρχει ο έρωτας θα συνεχίσω να ζω και θα πολεμάω… Και αν δεν τα καταφέρω, και αν Καρκίνε μου κόψεις την ανάσα, και αν μου στερήσεις τη ζωή… Ικανοποιημένη θα κλείσω τα μάτια και με έρωτα γεμάτη θα φύγω από την ζωή…