Από τη μέρα που χάσαμε τον πολυαγαπημένο μας Simon, 57 ετών, πατέρα 2 ανήλικων παιδιών μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα, τίποτα δεν είναι πια ίδιο για εμάς.
Η τραγικότητα της απώλειας πάντα αφήνει ένα τεράστιο «Γιατί;» αλλά και ένα εξίσου μεγάλο «Και τώρα;».
Το «Γιατί;» σε εγκλωβίζει για αρκετό διάστημα στο παρελθόν, για όλα όσα έγιναν ή δεν έγιναν έγκαιρα, σωστά και έτσι οργανωμένα, ώστε να ήταν ίσως αποτελεσματική η αγωνιώδης προσπάθειά μας για πρόσβαση σε κάποιο πειραματικό φάρμακο, καθώς η κλασική θεραπεία δεν έφερνε αποτέλεσμα. Αυτό δεν ήταν δυστυχώς δυνατό στη χώρα μας και ξεκίνησε έτσι μια Οδύσσεια, ώστε να μπορέσει o Simon να συμμετάσχει σε μία κλινική μελέτης στις ΗΠΑ. Όλες οι επίμονες προσπάθειές μας όμως έπεσαν στο κενό, ματαιωμένες από τις ατέλειες του συστήματος, την ανελέητη πρόοδο της νόσου, αλλά και τις δυσμενείς συνθήκες που είχε εν τω μεταξύ διεθνώς προκαλέσει η πανδημία Covid19.
Όσο οδυνηρή ήταν τότε η απώλεια, άλλο τόσο φουντώνει μέσα μας όσο περνά ο καιρός το δεύτερο ερώτημα «Και τώρα;», αλλά και η επιθυμία μας να συνεχίσει να υπάρχει ο Simon, όχι μόνο για τους πολύ δικούς του ανθρώπους, αλλά και ως «εμπειρία» και φιλοσοφία ζωής για όλους τους άλλους γύρω μας: η φροντίδα του να στηρίζει πάντα όσους ήταν δίπλα του, και να μεταφέρει τη γνώση του για καλό.
Αυθόρμητα πήραμε έτσι την κοινή απόφαση να γίνει ο πόνος μας σπόρος. Σπόρος αγάπης, ενσυναίσθησης, δύναμης και ουσιαστικής βοήθειας.