ΤΡΕΞΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

                                   Απο τον Χρήστο Αποστολάκο

Πέρυσι, στα τέλη Νοέμβρη, όπως έδειξε η scan, διαγνώστηκα με προχωρημένο καρκίνο πνεύμονα με μεταστάσεις στον εγκέφαλο και στο ήπαρ-καρκίνος τέταρτου και τελικού σταδίου, είπαν οι γιατροί.

Φέτος, τέλη Νοέμβρη, θα τρέξω στον κλασσικό μαραθώνιο της Αθήνας τη διαδρομή των πέντε χλμ. μαζί με τη μικρή μου κόρη, με την υποστήριξη της fairlife, ενός φορέα που κάνει πολύ δουλειά με τον καρκίνο, του πνεύμονα ειδικά.

Τι μεσολάβησε αυτό το χρόνο στη ζωή μου και πως πήρα την απόφαση;

  • Πρώτον, κατάλαβα νωρίς πως ο καρκίνος θέλει πίστη, αισιοδοξία αλλά και σκάψιμο βαθύ.
  • Δεύτερον, με βοήθησαν πολύ οι καινούργιες θεραπείες (κυρίως η ανοσοθεραπεία)
  • Τρίτο, έσκαψα μέσα μου βαθιά και πήρα τη ζωή πιο σοβαρά.
  • Τέταρτο ζήτησα βοήθεια από τη Δύναμη

Και πάνω απ’ όλα κατάλαβα πως για να γλυτώσεις το σφαγείο, θέλει να λαχταράς απεγνωσμένα τη ζωή σε κάθε κύτταρο και μόριο του κορμιού σου.

Έτσι, επειδή λατρεύω τη ζωή, δεν κάνω απλά ότι μπορώ για να μείνω όρθιος  στο πλανήτη αλλά κάνω παραπάνω!

Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;

Πως, αν κι έχω μηνίσκο και χιαστό, βγαίνω και τρέχω πέντε χιλιόμετρα κάθε μέρα
Πως, αν κι είμαι εξήντα έξι και το σώμα έχει φθορές, βγαίνω και κολυμπάω η τρέχω κάθε μέρα, σαράντα πέντε λεπτά τουλάχιστον, με ήλιο η με βροχή(παίρνω και ρεπό βέβαια)

Οι γείτονες,  που με βλέπουνε συχνά ν’ αγκομαχώ, μου φωνάζουν :
– Μη κουράζεσαι! μα γιατί ιδρώνεις έτσι;

Αλλά εγώ ξέρω-το λένε όλες οι έρευνες-πως αν δε κουραστώ και δε δυναμώσω το ανοσοποιητικό (τρέχοντας, κολυμπώντας, κάνοντας βάρη) θα πάρει ο Κ. το πάνω χέρι κι άντε γειά -γι’ αυτό κατάργησα τον καναπέ, το χασομέρι στο διαδίκτυο και αγωνίζομαι.

Κι αν θες, μπορείς να ’ρθεις κι εσύ, που σε εμβόλισε κάποια στιγμή ο καρκίνος ή που είσαι φροντιστής, να τρέξεις στον  αγώνα μαζί μας. (Η FairLife  έχει κρατήσει κάποιες θέσεις).

Μπορείς αν θες να δώσεις το παρόν στις 13 του Νοέμβρη – και να δηλώσει η παρουσία σου πως πολεμάς καλά, με υπομονή και θάρρος και πως δεν το βάζεις κάτω!

Δεν έχει σημασία αν θα τερματίσεις ή τι χρόνο θα κάνεις- και μόνο να είσαι εδώ, στη γιορτή της ζωής, παρών, ήδη νικάς-θα πάρεις μέρος στης ζωής το μαραθώνιο, ας έχεις και καρκίνο- ή μάλλον, επειδή έχεις καρκίνο, πια κατάλαβες τι δώρο είναι η ζωή κι άρα παλεύεις για να μείνεις.

Έλα λοιπόν, ξεκίνα, μη το σκέφτεσαι! Σήκω και πέτα τα κουρέλια της αρρώστιας, προπονήσου και φαντάσου τη στιγμή που, ενώ σε καμαρώνουν οι δικοί σου δακρυσμένοι, ξαναμπαίνεις στον αγώνα δυνατά!

Κι αν δε νιώθεις τις δυνάμεις σου, απλά έλα εδώ μαζί μας και περπάτα όσο αντέχεις∙ για να δόσεις το παράδειγμα και να αισθανθείς υπέροχα, αφού η ζωή είναι ωραία, όσο κι αν πάσχεις.

“Νικήσαμε!” φώναξε χιλιάδες χρόνια πριν ο Φειδιππίδης, κάνοντας την κλασική διαδρομή για πρώτη φορά για ν’ αναγγείλει νίκη τρομερή επί των βαρβάρων.

“Νικάμε!” θα φωνάξουμε κι εμείς τη μέρα αυτή!

Γιατί μπορούμε όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, να το παλέψουμε το τέρας (τέρας που τρέφουνε ο φόβος κι η αδράνεια) και την ανάσα μας να κόβει πια όχι η αρρώστια, αλλά η ζωή και μόνο.