Προσωπικές ιστορίες

Όταν διασταυρώθηκα με τον Καρκίνο του Πνεύμονα

Όταν διασταυρώθηκα  με τον καρκίνο  του πνεύμονα

Πρώτα πρώτα να συστηθώ …Είμαι ο Νίκος  Γκιώνης , 60 χρονών και η επιστημονική – επαγγελματική μου ιδιότητα  είναι αυτή του Πολιτικού Μηχανικού . Το κείμενο που ακολουθεί  περιγράφει εμπειρίες, σκέψεις μου και πιθανόν ημισυνειδητούς στοχασμούς.  Το χωρίζω θεματικά, ώστε να μείνει το ουσιώδες χωρίς επικολυρισμούς και υπερχειλίσεις συναισθημάτων , που μπορεί να τροποποιήσουν αθέλητα την υπόθεση καθ` εαυτήν. Πάμε.

Η  ΔΙΑΓΝΩΣΗ

Στις  2 Σεπτεμβρίου 2020, αφενός εξαιτίας ενός επεισοδίου χρόνιας ορθοστατικής περιοδικής υπότασης και αφετέρου της βιασύνης μου  για την έγκαιρη άφιξή μου σε μεταγενέστερο επαγγελματικό ραντεβού, δεν έλεγξα σωστά το συμβάν , δεν πρόλαβα να καθήσω ενώ τα βρεγμένα χέρια μου τσούλησαν στον τοίχο. Έπεσα . Όταν πεσμένος στο δάπεδο συνήλθα , είδα τα πάντα πλημμυρισμένα στο αίμα. Ειδοποίησα με πλήρη συνείδηση , μνήμη και πανικό τους δικούς μου και σε καμιά ώρα βρέθηκα στο Νοσοκομείο . Εκεί, αφού μου έκαναν στο κεφάλι καμιά 10αριά ράμματα, υποβλήθηκα σε μία σειρά πρώιμων απεικονιστικών εξετάσεων , που ήταν εντάξει . Έμεινα ένα 24ωρο , ενώ την ώρα που αναχωρούσα ανακουφισμένος, οδηγώντας στην Λ.Κηφισίας, μια δακρύβρεχτη τηλεφωνική κλήση της Νοσηλεύτριας με ανάγκασε να επιστρέψω για να κάνω την λησμονημένη ακτινογραφία θώρακος , που κανονικά γίνεται με την άφιξή μας στο όποιο θεραπευτήριο.

Τις επόμενες μέρες , περίπου δέκα , υποβλήθηκα σε αρκετές προχωρημένες εξετάσεις που κυρίως εστίαζαν στο κρανίο. Όλες ήταν εξαιρετικές και συμβατές  αγγειακώς με την μέση ηλικία μου. Ώσπου κάποιο απόγεμα, ο γιατρός μου και παιδικός – εν ενεργεία φίλος μου τηλεφωνεί  για να ξαναβρεθούμε μετά από δύο ημέρες .Πήγα με απορία, καθώς τα είχαμε πει όλα. Αίφνης, μου δείχνει στην οθόνη του υπολογιστή του την ξεχασμένη ακτινογραφία και  μου λέει : ΄΄..αυτό που βλέπεις να ξασπρίζει δεξιά  είναι ένα μόρφωμα στον αριστερό πνεύμονα,  2.5 με 3 εκ. και πρέπει να σιγουρευτούμε για την ποιότητά του , οπότε θα κάνεις την αξονική θώρακος , που ήδη συνταγογραφώ. Πάντως δεν θα έπρεπε να υπάρχει ΄΄ .

Πανικός κρυμμένος και περιέργεια με κατέλαβαν με μια σταθερή ροή άγχους.

Η αξονική έγινε μετά από τρείς ημέρες , ωστόσο δεν ήταν ξεκάθαρη και σύστηνε το σύνηθες δηλαδή περαιτέρω διερεύνηση . Ο γιατρός και φίλος την άλλη μέρα μού είπε, πως πρέπει να σιγουρευτούμε κι άλλο , οπότε θα υποβαλλόμουν στην εξέταση PET , την οποία και μου συνταγογράφησε με περίεργο νόμιμο τρόπο , καθώς δεν είναι ιδιαίτερα προσπελάσιμη σε μη διαγνωσμένους ογκολογικούς.

Την έκανα,  έχοντας την ανήσυχη βεβαιότητα πως πρόκειται περί ζόρικης καλοήθειας , καθώς ήμουν ευσταλής , ανθεκτικός και υγιής εκείνες τις μέρες. Το αποτέλεσμα έδειχνε καθαρότητα ασημάδευτη παντού παρεκτός του γνωστού σημείου του πνεύμονα για το οποίο πολύ κομψά σχολίαζε πως …΄΄ ….ΠΑΡΟΥΣΙΆΖΕΤΑΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ ΥΨΗΛΟΣ ΒΑΘΜΟΣ ΜΙΤΩΣΕΩΣ 27 , ΕΝΩ ΤΟ ΟΡΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΕΙΝΑΙ ..΄΄ Κατάλαβα , δίχως να χρειαστεί γιατρός εκείνη την στιγμή της ανάγνωσης , πως είχα να κάνω με Ca . Καλώς τονε κι ας άργησε , μονολόγησα καθώς ήξερα πολύ καλά τι σημαίνει μίτωση . Μου χρύσωσαν λίγο το χάπι, πως μπορεί να είναι κάτι από  σπάνιες καλοήθειες που κάνουν υψηλές μιτώσεις σε πιθανότητα 7% , αλλά ήταν η κατάλληλη μικρή παραμυθία για να αρχίσω να οργανώνω το πλάνο , να φτιάξω τους όρους στο οικογενειακό και επαγγελματικό περιβάλλον, ώστε να λειτουργήσω δίχως περισσό – όσο γίνονταν – άγχος. Ήταν 2 Νοεμβρίου λοιπόν η διάγνωση , που δεν θα υπήρχε δίχως το πέσιμό μου δυό μήνες πριν – τουλάχιστον εκείνη την ώρα . Δυό μήνες ανάβασης και εντέλει ασύνειδης οργάνωσης του Εγώ μου γι αυτό που ερχόταν , τον καρκίνο.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ

Στις  5 Νοεμβρίου 2020 , μίλησα εκ νέου με τον γιατρό μου  Βασίλη Σκούμα  – διακεκριμένο παθολόγο του ΄΄ΥΓΕΙΑ ΄΄ και επίμονο κηπουρό, όπως απεδείχθη λίγο πιο μετά. Συμφωνήσαμε για την ανάγκη εξαιρέσεως του μορφώματος  και του είπα την πρόθεσή μου να χειρουργηθώ σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο. Η έξαρση της πανδημίας , δυστυχώς , δεν επέτρεπε την γρήγορη επέμβαση  και δεν ήθελα να ανακατωθώ με μεθοδεύσεις που χαρακτηρίζουν από γενέσεώς του το Κράτος μας. Η κουβέντα μου το ίδιο βράδυ με τον έμπιστο φίλο μου , τον Δ/ντή Οδοντιατρικής Κλινικής του ΄΄ ΜΕΤRΟPΟLΙΤΑΝ ΄΄ Πάνο Λούσκο , έφερε τον  τέκτονα της Χειρουργικής Τέχνης , τον θωρακοχειρουργό Μανώλη Γεωργιαννάκη στο διάβα μου. Η ρομποτική που εφαρμόζει και η γοητεία που μου ασκούν οι Βιομηχανικές Επαναστάσεις με έριξαν , κατά το κοινώς λεγόμενο , αμέσως . Έτσι, το πρωί της 20^ης Νοεμβρίου , κατά τις 6 π.μ.  διάβηκα την πόρτα του Νοσοκομείου ΜΕΤROPOLITAN. Όρθιος  και περπατώντας, ένοιωθα την μοναξιά του ανθρώπου στην μάχη με τον εαυτό του , καθώς ελάχιστοι υπήρχαν εκείνη την ώρα στους εργασιακούς υγειονομικούς χώρους. Περπατώντας, μπήκα και ξάπλωσα στο χειρουργικό ανάκλιντρο, κατά παράβαση του πρωτοκόλλου περί μεταφοράς – με ευθύνη μου. Όλοι οι αμυντικοί ψυχικοί μηχανισμοί μου ενεργοποιήθηκαν, καθώς αντί να σκέπτομαι αν θα βγω ζωντανός, ασχολιόμουν με τις χερούκλες του ρομπότ που θα με ξέσκιζε, επιχειρώντας  να κατανοήσω το λογισμικό και την μηχανική των χειρουργικών κινήσεων. Ο ανονείρευτος ύπνος  κάπως έτσι με πήρε συντροφιά με το κρύο χειρουργείο. Ούτε τα παιδιά μου ή την σύντροφο μου δεν σκέφθηκα , τέτοια μυστηριώδης οργάνωση του Εγώ μου είχε συντελεστεί , ενώ το άγχος διέρρεε μόνο μέσω των σφύξεών μου.

Το μεσημέρι της ημέρας βρέθηκα να ανοίγω τα μάτια  και να βλέπω τρείς χαμογελαστούς τύπους, οι δύο εκ των οποίων ήταν ο χειρουργός μου  – πλέον – Μ. Γεωργιαννάκης κι  ο Πάνος Λούσκος , ο πιστός φίλος που ήταν πια ο υγειονομικός  μάνατζέρ μου εκεί. Ενημέρωσαν την σύντροφό μου , εγώ άκουγα ό, τι  μπορούσα, καθώς όσο συνερχόμουν, η ημικρανία με πολυβολούσε. Τα πράγματα είχαν πάει πρίμα , η εγχείρηση το ίδιο , απλώς κατά τον καθαρισμό των λεμφαδένων , δύο από τους περίπου είκοσι που αφαιρέθηκαν ήταν πιθανότατα προσβεβλημένοι από την νόσο. Ευτυχώς ήταν επιχώριοι , πολύ κοντινοί – οι πυλαίοι καθώς έμαθα αργότερα – οπότε μάλλον είχαμε προσπεράσει τα χειρότερα .

Οι πρώτες κουβέντες , αυτές που προανέφερα , με έκαναν να αρχίσω να ξανανιώθω κανονικός. Δεν πόνεσα καθόλου , παρά  μόνον στην σπονδυλική στήλη για μερικές μέρες, εξαιτίας της πολύωρης κατακλίσεως. Στις τρείς μέρες που έμεινα , όλη την ώρα μηχανικά ακουμπούσα την παλάμη στην αριστερή θωρακική μεριά και δεν μου πήρε χρόνο για να καταλάβω πως η κίνηση αυτή ήταν μια τρυφερότητα του συνειδητού μου , σάμπως κι ευγνωμοσύνη , προς τα προγεγραμμένα θύματα  της μάχης , δηλ. αφενός προς τον μισό αριστερό πνεύμονα που έλειπε κι  αφετέρου προς τον εναπομείναντα μισό που θα έκανε πλέον την δουλειά για δύο.

ΟΙ  XHMEIOΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

Το διάστημα από τις 24 Νοεμβρίου ως τα μέσα Ιανουαρίου του 2021 , ήταν  καλό , πολύ καλό . Ένοιωθα υγιής , περπατούσα , σύντομα άρχισα να δουλεύω( και πολλές ώρες μάλιστα ) κι αν δεν υπήρχε η καραντίνα είναι βέβαιο πως δεν θα είχα αφήσει σινεμά , μπαρ , εστιατόριο. Βέβαια, αρκετά βράδια που οι άμυνες έπεφταν, βυθιζόμουν σε πεντάλεπτους ζόφους που κατέληγαν στον δυνητικό θάνατο εξαιτίας της νόσου. Διάβαζα σαν ομοιοπαθητικός θεραπευτής για ανθρώπους που τα κατάφεραν ή  για άλλους που δεν μπόρεσαν . Αμφιθυμία και δύσκολος ύπνος. Ύστερα πάλι η ταλάντωση πήγαινε στο ζενίθ , στα ψηλά και ξανά πάλι σε κάποιαν ανοχύρωτη στιγμή στα χαμηλά.

Το άμεσο μέλλον είχε προδιαγραφεί , θεραπευτικά εννοώ από τους δύο λεμφαδένες που ευτυχώς και η βιοψία προς τα Χριστούγεννα τους άφησε δύο και λίαν επιχώριους ανάμεσα στους τόσους , που βγήκαν. Το άμεσο λοιπόν ήταν οι Χ/θεραπείες , αποκαλούμενες προληπτικές – επικουρικές. Μάλιστα η βιοψία αιφνιδίασε, καθώς αντί του μη μικροκυτταρικού αδενοκαρκινώματος που αναμένονταν, προέκυψε ένας σχετικά σπάνιος καρκίνος – 1/10000 , αν καλώς θυμάμαι – , ο μεγαλοκυτταρικός εξ ορισμού μη μικροκυτταρικός . Ο Πάνος Λούσκος  φρόντισε πάλι κι έτσι το διάβα αυτή την φορά είχε άλλη συνάντηση , την δικιά μου με την Έλενα Λινάρδου, για την οποία είχα ακούσει από φίλους μου όλο το προηγούμενο διάστημα .Διακεκριμένη – από τις πιο καλές και μοντέρνες – ογκολόγος, η Έλενα διευθύνει μαζί με τους ανθρώπους της την Δ’ Ογκολογική Κλινική του ίδιου Νοσοκομείου κι επιπλέον τρέχει ένα σπουδαίο πρόγραμμα κλινικών μελετών με απτά αποτελέσματα και πολλές επιτυχίες. Οφείλω να πω πως το τελευταίο με κέντρισε , παρότι δεν το χρειάστηκα ….με κέντρισε εννοώ μεσομακροπρόθεσμα – φύλαγε τα ρούχα σου για να χεις τα μισά – με σκέψεις χρηστικότητας εκ μέρους μου εάν – ο μη γένοιτο , ήθελε απαιτηθεί στο μέλλον  . Ξεκινήσαμε στην μέση του Ιανουαρίου  οκτώ  σχήματα – με πλατίνα τα τέσσερα – κι έτσι άρχισα να αισθάνομαι – και να ενσυναισθάνομαι – πως ντύθηκα το κοστούμι του ογκολογικού ή επί το βαρύτερον του καρκινοπαθούς . Από την πρώτη μου επαφή στο Φαρμακείο του ΕΟΠΠΥ  παρέα με ταλαιπωρημένους συνασθενείς ως τα δίωρα ταξιδάκια στις πολυθρόνες του ταξιδιού της  θεραπείας , ανακάλυπτα κάτι που με φόβιζε περιοδικά – εννοώ το περιβάλλον του καρκίνου . Είδα πιο μικρούς από μένα αλλά και  πιο μεγάλους με καρκίνους κάθε καρυδιάς . Δεν πολυμίλαγα στην βραχεία θεραπεία , συνήθως υποδυόμουν τον κοιμισμένο σε πολυθρόνα τουριστικού λεωφορείου που πάει εκδρομή μα στην πραγματικότητα βίδωνα καλά κάθε τι , που εκτιμούσα ως χρήσιμο στις σκέψεις μου . Εκεί μια και καλή συνειδητοποίησα αυτό που γράφει στους Αδελφούς Καραμαζώφ ο Ντοστογιέφσκι , πως δηλαδή είναι ο φόβος του φόβου του θανάτου που τρομάζει κι όχι ο θάνατος που δεν τον μαθαίνουμε  παρά μόνον όταν πεθαίνουμε. Οι θεραπείες ήταν πότε βατές , πότε τραχιές και οι εικόνες των συνανθρώπων μάθαιναν σε μένα – σε μεταγενέστερο χρόνο – μιαν άλλη ασυνήθιστη κοινότητα της οποίας τα μέλη όταν νικάνε το κάνουν υπό την δαμόκλειο σπάθη της ήττας.

Η  ΔΙΕΡΩΤΗΣΗ

Κάποια στιγμή ρώτησα , έχοντας τα διάφορα στα χέρια μου , γιατί δεν γίνεται επικοινωνιακή καμπάνια διαρκείας για τον πνεύμονα πανομοιότυπη με αυτή των μαστολογικών καρκίνων , όπου απλώς η μαστογραφία θα υποκατασταθεί με την απλή Α/Θ των 10 Ε. Καμπάνια όμως, όχι αστεία , ο οδηγός υπάρχει . Ήδη συνάντησα , ευτυχώς , όχι μόνο πεθαμένους νοερώς  στην μνήμη μου, μα ζωντανούς από Ca πνεύμονα 10 και 20 χρόνια , ούτε που το θυμόντουσαν. Συνάδελφοί μου , που δεν το είχαν αναφέρει ποτέ. Υπό την έννοια αυτή, ό, τι συντείνει προς μια κατεύθυνση τέτοια , δηλαδή να θεσμοποιήσει μια νόσο, ακόμα και με ιδεοψυχαναγκαστικό  μπροστινό κινητήρα, είναι ωφέλιμο και καινοτόμο. Και θαρρώ πως στην κατηγορία αυτή ανήκει η FAIRLIFE  και όσοι εργάζονται γι΄αυτήν.

Υ.Γ

—

Το πρώτο μου ολικό απεικονιστικό τσεκ βγήκε θαυμάσιο, είμαστε στην φάση της απόφασης για αποστειρωτικές ακτινοθεραπείες και όσον με αφορά, ισορροπώ όλο και καλύτερα στις καμπύλες των κυματισμών της εμπειρίας και της ενσυναίσθησης. Λείπουν όπως προσέξατε υγειονομικές συστάσεις καθώς αυτές αφορούν στους γιατρούς, ενώ επίσης δεν υπάρχει άνθρωπος πλέον που να μην ξέρει για την δίαιτα, το κάπνισμα, το αλκοόλ και όλες τις αντενδείξεις ενός συγκεκριμένου και επιβλαβούς τρόπου ζωής. Δεν το μπορώ, άλλωστε, καθώς κι εγώ ο ίδιος δεν υπήρξα παράδειγμα, έστω μέσου όρου, της  μη χρήσης μερικών απ’όσα μόλις ανέφερα. Έχω συνηθίσει πια, ήδη διήλθα επιτυχώς τους επτά πρώτους μήνες, όμως δεν μπορώ να είμαι για τίποτα σίγουρος μεσοπρόθεσμα. Αυτά τα πράγματα τα δείχνει από την καλή μερικές φορές, από την ανάποδη άλλες, η ίδια η ζωή. Προσοχή κι εμπιστοσύνη στους γιατρούς και στο λειτούργημά τους.