Είναι πολλές οι στιγμές που και οι δυο μας ξεχνάμε τον καρκίνο…
Από την Ε.ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ, Μέλος Οικογένειας,
Ήταν Χριστούγεννα του 2021, όταν η οικογένεια μου βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη πρόκληση. Την πρόκληση του καρκίνου του πνεύμονα. Ο σύζυγος μου, 73 ετών, είχε μόλις υποβάλλει αίτηση συνταξιοδότησης, όταν κάποια συμπτώματα εμφράγματος τον οδήγησαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Oι εξετάσεις έδειξαν μυοκαρδίτιδα, αλλά όχι μόνο. Λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά, η διάγνωση ήταν αδενοκαρκίνωμα πνεύμονα, σταδίου IV, με τέσσερεις εστίες στους λοβούς και δύο εγκεφαλικές εστίες. Ενώ οι εγκεφαλικές εστίες αντιμετωπίστηκαν με ακτινοχειρουργείο, ο καρκίνος του πνεύμονα δεν μπορούσε να εγχειριστεί.
Ο σύζυγος μου κάπνιζε από πολύ νέος και σταμάτησε αμέσως μετά την διάγνωση. Απέφευγε κάθε προσυμπτωματικό έλεγχο. Συχνά αναρωτιέμαι γιατί ο γενικός γιατρός δεν είχε “πιέσει” νωρίτερα για αξονική, γνωρίζοντας πως ο σύζυγος μου ανήκε στις ομάδες υψηλού κινδύνου.
Στον μοριακό έλεγχο, δεν ανιχνεύθηκε μετάλλαξη σε κάποιο γονίδιο, και μετά από μια σειρά χημειοθεραπειών και ανοσοθεραπείας, τολμώ να πω πως η κατάσταση του, αυτή τη στιγμή, ενάμιση χρόνο μετά τη διάγνωση του, είναι εξαιρετική. Η αλήθεια είναι πως δεν εμφάνισε ποτέ συμπτώματα της νόσου και οι παρενέργειες από τις θεραπείες ήταν πάντα σχετικά ήπιες.
Ο άντρας μου είναι από τη φύση του ένας αισιόδοξος άνθρωπος. Εγώ πάλι όχι. Σοκαρίστηκα, ζήτησα ψυχολογική βοήθεια για να σταθώ στα πόδια μου, την οποία όμως δεν συνέχισα – δεν ήθελα να πάρω την φαρμακευτική αγωγή που σύστησε ο ψυχίατρος, για να ακολουθήσουν συνεδρίες ψυχοθεραπείας. Ο σύζυγος μου με βοήθησε σιγά σιγά με τη δύναμη του, την παρέα του, να το αντιμετωπίσουμε μαζί. Εκείνος ασχολήθηκε να βρει το δημόσιο νοσοκομείο με το σύστημα ακτινοχειρουργικής cyberknife. Το γεγονός πως δεν είχε συμπτώματα ακόμα και σε τόσο προχωρημένο στάδιο, ήταν πολύ θετικό και τον βοήθησε να συνεχίζει τη ζωή του και να κάνει σχέδια για το μέλλον.
Δεν δίστασε να κάνει μια μεγάλη επέμβαση ολικής αρθροπλαστικής ισχίου, λόγω της οστεοαρθρίτιδας που τον ταλαιπωρούσε για πολλά χρόνια. Οι γιατροί ήταν διστακτικοί εξαιτίας της σοβαρότητας της ασθένειας, όμως το επιχείρησαν, γιατί έβλεπαν πόσο σίγουρος ήταν για το χειρουργείο. Όλα πήγαν πολύ καλά, το πρόβλημα διορθώθηκε κι αυτό έδωσε στον σύζυγο μου ακόμη περισσότερη δύναμη.
Αυτή τη στιγμή συνεχίζουμε τη ζωή μας, κάνοντας όσα θα κάναμε και χωρίς τον καρκίνο. Προσπαθούμε να ασχολούμαστε με πράγματα που μας χαλαρώνουν και μας ηρεμούν. Ακόμα και στις αρχικές θεραπείες, διακόψαμε για ένα διάστημα το καλοκαίρι για να κάνουμε μπάνια. Η θάλασσα είναι τόσο ευεργετική, μια ξεχωριστή θεραπεία από μόνη της. Είναι πολλές οι στιγμές που και οι δυο μας ξεχνάμε τον καρκίνο και προσεύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου να συνεχιστεί αυτό για πολύ, πολύ καιρό ακόμη.
Θα ήθελα μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές να στείλω ένα μήνυμα αισιοδοξίας σε όλους όσους βιώνουν τον καρκίνο του πνεύμονα και όχι μόνο.
Μην παραιτείστε ποτέ! Ζήστε, προχωρήστε μπροστά! Να κάνετε κι όσα πράγματα πάντα σκεφτόσασταν πως πρέπει να γίνουν, αλλά τα αναβάλατε ( από το να αλλάξετε τα πλακάκια στο μπάνιο μέχρι το να πηγαίνετε πιο συχνά σινεμά)! Ακόμη και στις πολύ δύσκολες στιγμές, ας βάζουμε μικρούς στόχους με θετική σκέψη και αισιοδοξία!
Μόλις χθες στη συνεδρία της θεραπείας στο δημόσιο νοσοκομείο ο ομοιοπαθής στην διπλανή καρέκλα με περίλυπο ύφος λέει στον σύζυγό μου : ” Αχ, πως καταντήσαμε! ”
” Αφού περπατάς, μια χαρά είσαι! ” του απάντησε ο σύζυγος μου.
Ευχαριστώ την FairLife L.C.C. για το βήμα που μου έδωσε να μοιραστώ την προσωπική μας εμπειρία με τον καρκίνο του πνεύμονα και εύχομαι ότι πιο θετικό για όλους εκείνους που βιώνουν τον ίδιο πόνο και αγωνία.
10/9/2023