Όταν πάψεις να ελπίζεις, χρειάζεσαι κάπου να ακουμπήσεις.
Από την Βασιλική Μαυροειδή, Φροντιστή ετών 43
Κοντεύει πλέον ένας χρόνος από την ημέρα που “έφυγε” ο πατέρας μου μετά από μια μακροχρόνια και δυνατή μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα. Με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις, συναισθήματα κυρίως, που βίωσα προσωπικά, περνώντας μέσα από αυτήν τη δύσκολη και τόσο ψυχοφθόρα διαδρομή. Στην πορεία μας με την νόσο, δεν αφήσαμε το “στίγμα” να μας επηρεάσει. Σίγουρα τριγύριζαν σκέψεις κ ενοχές. Νομίζω σε αυτό οι θεράποντες του γιατροί έπαιξαν σημαντικό ρόλο και τους ευχαριστούμε!
Ο πατέρας μου χειρουργήθηκε στον πνεύμονα το 2016 με επιτυχία και ακολούθησαν τρία χρόνια, χωρίς πρόβλημα, με τους καθιερωμένους επανελέγχους, οι οποίοι έδειχναν μια καλή πορεία μετά την επέμβαση. Δυστυχώς, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει μετά τα τρία χρόνια, η ασθένεια παρουσίασε υποτροπή και τα τελευταία δύο έτη πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις, μέσω χημειοθεραπειών και ανοσοθεραπειών, να αναστρέψει την πορεία της νόσου. Δεν τα κατάφερε. Μοιράζομαι την ιστορία του, γιατί ξέρω πως θα ήθελε πολύ να μιλήσει ο ίδιος για τον αγώνα του, εάν μπορούσε να το κάνει. Δεν είμαι εξωστρεφής. Εκείνος ήταν. Και χαίρομαι πολύ που μου δίνεται η ευκαιρία μέσω των δράσεων της FairLife να εκφράσω ένα προσωπικό μου κομμάτι και πιθανόν να βοηθήσω κι άλλους ανθρώπους να εξωτερικεύσουν τα συναισθήματα τους. Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από παρόμοιες δράσεις και πρωτοβουλίες, γιατί όλοι εμείς που έχουμε έρθει σε επαφή με τον καρκίνο του πνεύμονα, γνωρίζουμε πως είναι μια μάχη που δίνεις διαρκώς, μια μάχη γεμάτη αγωνίες, φόβο, ενοχές, ελπίδα. Τα συναισθήματα για μένα ήταν πρωτόγνωρα. Καθώς περνάει ο καιρός, δεν ξέρεις πια τι να πεις στον άνθρωπο σου που ελπίζει ακόμη και μάχεται. Όταν μας ενημέρωσαν πλέον ότι δεν επιδέχεται θεραπεία, πέντε μήνες πριν τον θάνατο του, βρισκόμουν σε ένα διαρκές ηθικό δίλημμα. Από τη μία πλευρά, σκεφτόμουν πως θα ήταν καλύτερο για εκείνον να φύγει και να ηρεμήσει από την μάταιη ταλαιπωρία. Από την άλλη, έβλεπα τον πατέρα μου να μην χάνει την ελπίδα, να αρνείται να καταθέσει τα όπλα. Είχε όρεξη και διάθεση για ζωή. Κι εγώ είχα πάψει να ελπίζω και ένιωθα ενοχές για τις σκέψεις μου. Τώρα πια καταλαβαίνω πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το ψυχολογικό κομμάτι τόσο στους ασθενείς, αλλά και στους φροντιστές και στα μέλη των οικογενειών τους. Χρειάζεσαι κάπου να ακουμπήσεις. Δυσκολευόμουν να μιλήσω για όλα αυτά τα αντικρουόμενα συναισθήματα και θεωρώ εξαιρετικές τις δράσεις φορέων, όπως η FairLife, που δίνουν βήμα σε όλους εκείνους, τους οποίους έχει αγγίξει ο καρκίνος του πνεύμονα. Είναι παρήγορο, είναι ανακουφιστικό και για μένα είναι κι ένας φόρος τιμής στον πατέρα που έχασα.
6 Φεβρουαρίου 2023