Κάπου ανάμεσα στα όνειρα… 

Τον βλέπω ξαπλωμένο μες στην εντατική, ακίνητο, αναίσθητο, σχεδόν νεκρό. Θέλω να τρέξω, να του ανακατέψω τα μαλλιά και να του τραβήξω αυτά τα άθλια σωληνάκια και τη μάσκα, σαν φίμωτρο κολλημένη στο πρόσωπό του, αλλά αντιστέκομαι στην παρόρμηση. Νιώθω πως ακόμη λίγο θέλω, για να εκραγώ. Θέλω να ουρλιάξω, να κλάψω ή να αρχίσω να φωνάζω. Ή καλύτερα και τα τρία μαζί. Πάντως σίγουρα ΔΕΝ θέλω να πεθάνει. Θυμάμαι την πλατεία, τα παιδιά κι εκείνον να γελά, λες και όλο το κακό που συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο δεν μας αγγίζει. Λες!!! Μου έρχονται ξανά δάκρυα στα μάτια, τα οποία μόλις μετά βίας συγκρατώ. ‘’Γιατί, γιατί, γιατί;;;’’ ρωτώ ξανά και ξανά τον εαυτό μου. Πνίγομαι, αλλά κάνω μια αποτυχημένη προσπάθεια να χαμογελάσω στη γιατρό που ήρθε. Η παραίτηση είναι ένας ψυχικός θάνατος. Κι όμως, είναι πιο εύκολο να κλειδώνω όλες τις παλιές αναμνήσεις και να κρύβομαι πίσω από ένα χαμόγελο. Τουλάχιστον προς το παρόν. 

… 

Τρέχω. Το γρασίδι μου γαργαλά τις πατούσες, ο αγέρας μου χτυπά το πρόσωπο και βλέπω εκείνη μπροστά μου να τρέχει. Τα μαλλιά της ανεμίζουν, τα κοιτώ υπνωτισμένος, και συνεχίζω να τρέχω. Ανασαίνω τη γλυκιά μυρωδιά της άνοιξης, σε βουνό είμαστε στο κάτω κάτω. Σταματάμε στην άκρη του φαραγγιού και απολαμβάνουμε τη θέα. Για την ακρίβεια, αυτή απολαμβάνει τη θέα. Εγώ κοιτάζω εκείνη. Σκέφτομαι πόσα περάσαμε μαζί, πόσο με στήριξε και πως πάντα ήταν δίπλα μου. Έχουμε μια φιλία, που με τίποτα δεν θέλω να χάσω. Η γλύκα αυτής της ανάμνησης, όμως, ξαφνικά διακόπτεται από έναν οξύ πόνο στο στήθος. Μου ‘ρχεται πάλι αυτή η αποπνικτική μυρωδιά του καπνού απ’ το σπίτι μου, τα πάντα σκοτεινιάζουν, και πέφτω. Οι ήχοι γύρω μου ξεθωριάζουν, κι όλα μπερδεύονται: οι σειρήνες, οι φωνές, το κλάμα, το ρυθμικό μπιπ μπιπ των μηχανημάτων… 

… 

Κουνήθηκε. Όχι. Τραντάζεται. Από σπασμούς. 

… 

Πονάω. Σηκώνομαι και πέφτω, σηκώνομαι και πέφτω, ξανά και ξανά, χωρίς να μπορώ να σταματήσω, χωρίς να μπορώ να πάρω ανάσα. 

… 

Του κάνουν ένεση. Τον βλέπω να τρέμει για λίγο και μετά να ηρεμεί. Σπεύδω κοντά του με την καρδιά έτοιμη να ξεπεταχτεί από το στήθος μου και του πιάνω το χέρι, είναι παγωμένο. 

… 

Τα βλέφαρά μου τρεμοπαίζουν και με δυσκολία ανοίγω τα μάτια. Το φως με τυφλώνει, νιώθω σαν να μου ξεκόλλησαν το στέρνο και μετά να μου το ξανακόλλησαν με κολλητική ταινία. Όμως βλέπω εκείνη και για χάρη της συνεχίζω να προσπαθώ να αναπνέω. 

… 

Τα μάτια μου τρέχουν. Τον βλέπω να με κοιτάει, πασχίζοντας να μη λιποθυμήσει. Αυτή τη φορά εγώ είμαι που τραντάζομαι, όμως από το κλάμα. Με δυσκολία σηκώνει το χέρι του και μου χαϊδεύει τα μαλλιά κι εγώ κλαίω ακόμη πιο πολύ. Παρόλα αυτά σκύβω και μέσα από τους λυγμούς και τα αναφιλητά του ψιθυρίζω ένα ‘’Αντέχεις;’’ και ένα ‘’Σε αγαπώ’’. 

… 

Δεν μπορώ να μιλήσω, αλλά αν μπορούσα θα της έλεγα πως ναι, ακόμη αντέχω, και θα συνεχίσω να παλεύω. Για εκείνη, για τη μητέρα μου, για τους ανθρώπους που αγαπώ, μα πάνω απ’ όλα για εκείνους που έχουν καρκίνο του πνεύμονα. 

 Παλεύοντας για τον καλύτερο εαυτό μου 

Δευτέρα έξι το απόγευμα, εγώ στο γυμναστήριο μόνος. Πάλι. Η όλη κατάσταση με έχει κουράσει. Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια… Αύξηση κρουσμάτων, περιορισμοί… Αν δεν είχε πληρώσει ο πατέρας μου, δεν ξέρω αν θα ’ρχόμουνα. Οι φίλοι μου δεν έρχονται πια. Τα όργανα γυμναστικής περιμένουν άχρηστα. Μπλα μπλα μπλα… 

Κι εκεί που μιζέριαζα με μόνη παρέα τη μουσική μου, ακούω επαναλαμβανόμενο ήχο. Βγάζω τ’ ακουστικά ν’ ακούσω καλύτερα… Κάποιος χτυπάει τον σάκο του μποξ. Ποιος είναι; 

Πήγα, λοιπόν, να δω και, όπως λένε, μία εικόνα ίσον χίλιες λέξεις. Κάθισα και χάζευα: Γεροδεμένο κορμί, φλέβα που πετάγεται παντού και μπουνιά σαν αστραπή κεραυνού. Κι αυτό που μου έκανε πιο πολύ εντύπωση ήταν οι κινήσεις του. Όλα στο κορμί του συντονίζονταν σε μία ακατάπαυστη κίνηση. Δεν ξέρω τι να πω… Έχω μείνει με το στόμα… κλειστό. Ένας άντρας τρίτης ηλικίας όλα αυτά ; 

Όταν τελείωσε με κοίταξε και μου έριξε ένα χαμόγελο. Σκούπισε τον ιδρώτα, ήπιε νερό κι ήρθε προς το μέρος μου. Έτσι γνωριστήκαμε. Τα μάτια του έλαμπαν. 

– Η άσκηση δεν έχει ηλικία, μου είπε. 

– Πώς; Ποιο είναι το μυστικό σας; Τον ρώτησα. 

– Δε σταματάω να κυνηγάω τα θέλω μου. 

– Τι εννοείτε; 

Η ιστορία του ήταν μεγάλη. Μέχρι τα 19 του χρόνια είχε μία πολύ κακή συνήθεια, κάπνιζε σα φουγάρο. Ο βήχας τον σκότωνε. Δεν άντεχε άλλο… Άσε που κόστιζε και ακριβά. Να δούλευε για τα πακέτα ή για να συντηρήσει τον εαυτό του. Και δεν ήταν μόνο αυτό, έτρωγε συνέχεια σαχλαμάρες, έπινε καφέδες και πάντα τους συνόδευε μ’ ένα τσιγάρο. Το γεγονός όμως που τον έκανε να τα σταματήσει όλ’ αυτά ήταν κάτι σημαδιακό. Μόλις στα 19 του έχασε τον πατέρα του. Μέσα σ’ όλα έφταιγε και το τσιγάρο που κάπνιζε. Οπότε αποφάσισε να μην πάθει και ο ίδιος κάτι κι αφήσει αργότερα τα παιδιά του να στεναχωριούνται. Ονειρευόταν να νιώθουν περηφάνια γι’ αυτόν. Από εκεί και ύστερα άρχισε να αθλείται. Η πυγμαχία έγινε κομμάτι της ζωής του. Της καρδιάς του. 45 χρόνια τώρα δεν έχει χάσει προπόνηση. 

– Σου έχω μία πρόκληση, μου λέει στο τέλος. 

– Πρόκληση; ρωτάω παραξενευμένος. 

– Ναι, και θέλω να την κρατήσεις. Μη σταματάς να κυνηγάς τα όνειρά σου. Βρες το δικό σου κουμπί και πίστεψε σε σένα. Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει αυτόν που 

πραγματικά θέλει να πετύχει τον στόχο του. Με τις σωστές επιλογές σου επίλεξε να γίνεσαι πιο όμορφος μέσα και έξω. Να έχεις το θάρρος να πετάς αυτά που σε βλάπτουν, να κάνεις όνειρα και να χαίρεσαι κάθε δευτερόλεπτο της ζωής σου. Την καθεμία ανάσα σου. 

 ΑΝΑΣΑ 

– Μάκη, Μάκη… Ξύπνα, πρέπει να πάμε στα παιδιά. Θα αργήσουμε! 

– Εντάξει, εντάξει, τώρα θα σηκωθώ, μην φωνάζεις! είπε ο Μάκης, σηκώθηκε αργά και ντύθηκε με ένα άσπρο πουκάμισο, μπλε παντελόνι και το μπουφάν του, παρόλο που έλεγε ότι δεν το χρειάζεται. Ένιωθε ακόμη νεαρούδι παρά τα 75 του χρόνια, ιδιαίτερα όταν είχε γύρω του να παίζουν και να γελάνε τα τρία του εγγόνια. Είναι η «ανάσα της ζωής μου», έλεγε! Και τα τρέλαινε στις αγκαλιές, τις καλικούτσες, τα κυνηγητά! Ναι, αν τον έβλεπε κάποιος από μακριά θα νόμιζε πως ήταν κι αυτός παιδί! 

Ο Μάκης, μέχρι να ετοιμαστεί η γυναίκα του, η Ευτυχία, θέλησε να κάνει ένα ακόμα τσιγάρο. Όμως δεν πρόλαβε καλά καλά να το ανάψει, όταν τον είδε η γυναίκα του και άρχισε να του φωνάζει. 

– Πάλι κάνεις αυτόν τον διάολο, ακόμα δεν ξύπνησες; Σβήστο γρήγορα και πάμε να φύγουμε! ..Αα, και μην ξεχάσεις να πάρεις τα σκουπίδια! 

Ο Μάκης τράβηξε λίγες ακόμη ρουφηξιές και το έσβησε μισοτελειωμένο. 

– Καλά, εντάξει, πάμε! Ένα κακό συνήθειο έχω κι εγώ ο καημένος, είπε σιγανά σαν να δικαιολογούνταν στον εαυτό του, πετώντας τις γόπες στη σακούλα των σκουπιδιών. 

Άρχισε να κατεβαίνει τις σκάλες, μέχρι να κλειδώσει η Ευτυχία την πόρτα. Κατεβαίνοντας βιαστικά, σταμάτησε απότομα, σαν να του έκοψε κάποιος τη φόρα, ένας αόρατος τοίχος. Άφησε κάτω τις σακούλες με τα σκουπίδια και ακούμπησε στον τοίχο, μέχρι να βρει την αναπνοή του. Κοίταξε προς τα πάνω. Ευτυχώς η γυναίκα του, δεν τον είχε δει. Βιάστηκε να ξαναπιάσει τις σακούλες. Ποιος θα άκουγε τις φωνές της; Θα άρχιζε πάλι για εξετάσεις και γιατρούς. Όχι, μια χαρά ήταν. Θα έβλεπε σε λίγο τα εγγονάκια του, τα αγγελούδια του, την ανάσα του…. 

Για την ώρα συνήλθε σύντομα και δεν τον είδε κανείς. Mόνο να ΄ξερε… 

Σε λίγο έφτασαν στο πάρκο που τούς περίμεναν τα εγγόνια του. Μόλις τον είδαν, σηκώθηκαν και άρχισαν να χοροπηδάνε. Οι κραυγές τους ακούστηκαν σε ολόκληρο το πάρκο. 

-Παππού, παππού! 

Το πρόσωπό του φωτίστηκε και άρχισε να τρέχει προς το μέρος τους, να τα αγκαλιάσει, αλλά… Ένας πόνος, κάπου εκεί στο στήθος, τον έκανε να χλομιάσει. Τα βήματά του μπερδεύτηκαν και έπεσε κάτω, νιώθοντας μια έντονη δυσφορία. Δεν μπορούσε να πάρει ανάσα, όσο κι αν προσπαθούσε. 

Όχι μπροστά στα εγγόνια μου, σκέφτηκε και προσπάθησε να χαμογελάσει στα πρόσωπα από πάνω του που τον κοιτούσαν τρομοκρατημένα. Και το κράτησε αυτό το χαμόγελο όσο μπορούσε κι ας πάλευε για την ανάσα του. Κι ας έβλεπε τα εγγόνια του να κλαίνε στην αγκαλιά της κόρης του. 

-Ανάσες μου, ήταν το τελευταίο που ψέλλισε πριν μπει στο ασθενοφόρο και η τελευταία κουβέντα που άκουσαν ο δικοί του. 

Αυτή η στιγμή χαράχτηκε στα μάτια και τις ψυχές τους. Ποτέ δεν ξαναπήγαν σε εκείνο το πάρκο. Ποτέ δεν ξαναθέλησαν να κάνουν ό,τι έκαναν μαζί του. Ποτέ η ζωή τους δεν ήταν η ίδια, ξέροντας ότι δεν θα ξανανιώσουν την ανάσα του αγαπημένου τους παππού, όταν τα έσφιγγε στην αγκαλιά του!

 Το κάτοπτρο ενός σιγαρέτου 

Μήπως γνωρίζετε την κωμόπολη Πάχη; Βρίσκεται στις δυτικές συνοικίες της Αττικής, κτισμένη σιμά στον Σαρωνικό κόλπο. Κάθε απόγευμα, καθώς ο ήλιος παραχωρεί την θέση του στο άχαρο σκοτάδι, ένα παγερό αγέρι προκαλεί το ρίγος και διεγείρει τα ανήσυχα πνεύματα. Ιστορίες παλιές πηγαινοέρχονται στα στόματα των παλιών, άχαρες θύμησες που μάλλον να λησμονούν θα ήθελαν παρά να τις αναμοχλεύουν. Μια τέτοια ιστορία με έκανε να μιλήσω σήμερα. 

Λέγεται πως γύρω στο 1991, στο 2ο Γυμνάσιο εδώ στην Πάχη, ένα κτήριο υψηλό, μουντά βαμμένο, το οποίο περιβαλλόταν από μενεξέδες , μια έφηβη διαφορετική από τις άλλες φοιτούσε στην τότε Τρίτη τάξη. Άκουγε στο όνομα Ελεάνα, Ελεάνα Χαρρισιάν. Μία έφηβη με μακριά καστανά μαλλιά, με γυάλινα τιρκουάζ μάτια σαν το γαλανό της θάλασσας, αδύνατη και εντυπωσιακή εκ πρώτης όψεως. Την προσφωνούσαν καθηγητές και διευθυντάδες ευγενική και ιδιαίτερη με εύστροφο νου σαν το αιχμηρό μαχαίρι, ο οποίος γεννούσε πάντοτε θετικές και δημιουργικές σκέψεις. 

Πάντοτε όμως αυτή η οποία σε καταξιώνει είναι η vox populi ή αλλιώς η φωνή του λαού. Είχε λοιπόν με τον καιρό υποκύψει σε μια ηδονή, σ’ ένα πάθος μανιακό, που το ‘χε “ξεπατικώσει” από τους μάγκες του σχολείου. Το όνομά του: κάπνισμα. Τα ‘‘ιδανικά’’ πρότυπα μαθητών με την υποτιθέμενη μαγκιά του νταή κατάφεραν να την παρασύρουν και να διαβρώσουν τον ευαίσθητο χαρακτήρα της. Φυτό, άσχημη, δειλή και αφελή την αποκαλούσαν. Πώς αλλιώς να καταξιωθεί στον άγριο κόσμο του σχολείου, να γίνει μία από ΑΥΤΟΥΣ και από ΑΥΤΕΣ, τους μοδάτους και τις μοδάτες, τα ινδάλματα του σχολείου; Το τσιγάρο ήταν μια κάποια λύσις. 

Άντεξε όμως; Μία ημέρα βροχερή και θυελλώδη, καθώς καθόταν στις τσιμεντένιες κερκίδες και κάπνιζε, ένιωσε πόνους αφόρητους. Ανήμπορη να σηκωθεί, γονάτισε προς τους συμμαθητές της ζητώντας βοήθεια. Μάταια όμως. Τα μαλλιά της κάλυψαν το ωχρό πνιγμένο πρόσωπό της και η ζωή της σαν μια αύρα πέταξε. Τους έριχνε ένα βλέμμα ντροπής και μίσους όταν κείτονταν στην

κερκίδα, επιδεικνύοντας σε όλους το μεγάλο της λάθος, τον απατηλό και τοξικό δρόμο του καπνίσματος, αυτού που της στέρησε μια φιλόδοξη ζωή με όνειρα αμέτρητα και ελπίδες. 

Υπάρχει ωστόσο συνέχεια στην ιστορία μας. Κάθε βράδυ, ακούγονται υπόκωφοι ήχοι σε αυτό το σχολείο, σκιές να κρατούν στριφτά και δύσοσμες νεφέλες να αναδύονται, ζαλίζοντας τους περαστικούς, τους παλιούς συμμαθητές της, που έφερναν στην μνήμη τους εκείνη την φιγούρα, την προδομένη από τη δύναμη και τη μαγκιά του τσιγάρου. Εκείνοι υποτάχθηκαν στον ζωντανό θάνατο των τύψεων, αλλά και στους αργούς και βασανιστικούς θανάτους, του καρκίνου και του άσθματος. Πικρό να ξέρεις πως ο καθρέφτης έχει δύο όψεις, έτσι δεν είναι; 

Τόσα τσιγάρα που έστριψε, πόνεσαν τα δάχτυλα. Για αυτό ξεκίνησε να αγοράζει έτοιμα. Απ’ τα καλής ποιότητας φυσικά. Και τα λεφτά; Είχε παιδιά να αναθρέψει. Άσε τα λεφτά, ο καθένας κάνει ό,τι θελήσει με τον κόπο του.

Τόσος καπνός στο σπίτι, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Οι προειδοποιήσεις για καρκίνο του πνεύμονα από τους γνωστούς, μπερδευόντουσαν στον μολυσμένο αέρα κι ύστερα χάνονταν για πάντα.

Κάποτε βρέθηκε ένας θείος της γιατρός, την ενημέρωσε πως εκτός από εκείνη κινδύνευαν τα παιδιά της, όντας παθητικοί καπνιστές. Παρόλα αυτά, δεν πίστεψε πως υπήρχαν πιθανότητες να πάθουν κάτι, τον αγνόησε παντελώς.

Από νηπιαγωγείο, μαθαίνουν τα παιδάκια για τις βλαβερές επιδράσεις του καπνίσματος. Έτσι και στη μικρή της κόρη -τρίτη δημοτικού πήγαινε- μοίρασαν ενημερωτικά φυλλάδια. Το μεσημέρι, όταν γύρισε απ’ το σχολείο, της το έδωσε ψελλίζοντας “μαμά, δε θέλω να πεθάνεις”.

Το πήρε απόφαση λοιπόν, θα έκοβε μαχαίρι την κάκιστη αυτή συνήθεια. Πέταξε όλα τα τσιγάρα στα σκουπίδια. Κάθε φορά που της ερχόταν να καπνίσει, μάσαγε δύο-τρεις τσίχλες, να της φύγει η όρεξη. Ύστερα από λίγες μέρες, λύγισε. Δεν άντεξε και έτρεξε στο κοντινότερο περίπτερο να “εφοδιαστεί”. Ο φόβος είχε πια ξεθωριάσει. “Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα” σκέφτηκε, αφού με έναν μπλε αναπτήρα έβαλε φωτιά στο τσιγάρο και ταυτόχρονα στην ίδια της τη ζωή.

Αρπάξτε τα τσιγάρα απ’ τα στόματα των γνωστών σας και ρίξτε τα στους κάδους. Ενημερώστε τους γονείς όσων ανήλικων καπνίζουν κρυφά, πίσω απ’ τα σχολεία. Προστατέψτε και προστατευτείτε. Γιατί πιάνοντας το τσιγάρο αποχαιρετάτε την υγεία σας, τις αντοχές και τα όνειρα σας. Αυτοί που εφησυχάζουν πως θα το σταματήσουν όποτε θελήσουν, τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν. Ελάχιστοι τα καταφέρνουν στο τέλος, κι αυτοί έχουν ήδη κάνει ζημιά στον εαυτό τους. Να μην καταντήσετε ποτέ σαν κι αυτή, τη Μάγδα.

Που ακόμα κι όταν βγήκε η διάγνωση, καρκίνος του πνεύμονα τετάρτου βαθμού, δεν το άφησε. Εκεί, στο κρεβάτι του νοσοκομείου, ενώ ετοιμαζόταν να αφήσει πίσω της, τον άντρα, τα παιδιά της, τον σκύλο της, τη μάνα της συλλογιζόταν το τεράστιο λάθος της. Κάποιος είπε “Καλά να πάθεις”. Εκείνη συμφώνησε και τελειώνοντας το τσιγάρο της, έκλαψε μετανιωμένη σκεπτόμενη την οικογένειά της.

Έκλαψε τόσο, ώσπου στέρεψαν τα δάκρυα.

Στο νεκροταφείο της πόλης, μπαίνοντας, αντικρίζεις τον τάφο της. Πάνω στην πλάκα, χαραγμένη η φράση που ζήτησε:

“Η ζωή να κόβει την ανάσα και όχι ο καρκίνος του πνεύμονα.”

Η ζωή να κόβει την ανάσα και όχι ο καρκίνος του πνεύμονα

 «Καλημέρα!» μου λέει η μαμά καθώς με φιλάει στο κεφάλι.. Βρίσκω τους γονείς μου να περιμένουν με όλες τις κούτες ήδη πακεταρισμένες και έτοιμες να μπουν στο αυτοκίνητο. Παριστάνω την ευτυχισμένη, βοηθάω και μπαίνω στο αμάξι. 

Τότε αρχίζουν να στροβιλίζονται στο μυαλό μου τα αντίο που είπα και τώρα, έπειτα από τόση συζήτηση, δεν μπορώ να αποδεχτώ το γεγονός ότι λέω αντίο και στο σπίτι μου! Το αμάξι αναπτύσσει ταχύτητα και το τοπίο θολώνει από τα δάκρυά μου. 

Έχουν περάσει τρεις μήνες και τίποτα δεν με κάνει να αισθάνομαι «σπίτι». Στο σχολείο τα παιδιά γνωρίζονταν από το Δημοτικό και δεν έχουν διάθεση να βάλουν κάποιον καινούριο στην παρέα τους. Τα βλέμματά τους είναι παγερά, γυάλινα σαν να έχουν βάλει ταμπέλα ‘μην πλησιάζετε!’. Η μοναξιά μου είναι τεράστια και ούτε στο νέο μας σπίτι δεν μπορώ να βρω παρηγοριά. Οι γονείς μου ζουν σε μία φαντασίωση τελειότητας.. 

Ένα πρωινό μια ομάδα παιδιών με πλησίασε. Αποδείχτηκαν όλοι τους ευγενικοί μα μέχρι ένα όριο. Εγώ βέβαια ήμουν ενθουσιασμένη, κάθε μορφή παρέας ήταν ευπρόσδεκτη. Έπειτα από μερικές μέρες πρόσεξα κάτι κοινό που είχαν μεταξύ τους. Αυτό που τους καθιστούσε φίλους με κοινά ενδιαφέροντα. Κάπνιζαν. Μανιωδώς. Πάντοτε έβλεπα ανθρώπους να καπνίζουν, μα όχι έτσι. Η ανάγκη τους ήταν τεράστια! Ήμουν η μόνη της παρέας που δεν κάπνιζε και αυτό μου στερούσε την πλήρη φιλία τους. 

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος. Κάθομαι στο μπαλκόνι καπνίζοντας και αφηρημένα κοιτώ τον κήπο. Χθες είχε βρέξει και σήμερα λιακάδα καθώς έχει, τα λουλούδια βγάζουν μια υπέροχη μυρωδιά την οποία δεν μπορών να μυρίσω. Σκύβω προς ένα λουλούδι. Το τσιγάρο αναμμένο στο στόμα μου. Προσπαθώ να κλέψω λίγο από το μεγαλείο της φύσης και τότε συνειδητοποιώ πως το λουλούδι είχε αρχίσει να καίγεται! 

Στο σχολείο η γυμνάστρια μας υπενθυμίζει τον αγώνα τρεξίματος. Αποφασίζω να λάβω μέρος. Θυμάμαι πως μικρότερη ήμουν πολύ καλή σε αυτό. Όταν έτρεχα ένοιωθα ελεύθερη! Τη στιγμή που τερμάτιζα και συνειδητοποιούσα πως ήμουν πρώτη, το συναίσθημα της νίκης μου έκοβε την ανάσα! 2 

Η μέρα του αγώνα έφτασε. Η παρέα μου με κέρασε ένα τσιγάρο και μου ευχήθηκαν καλή τύχη. Νοιώθω έτοιμη. Αρχίζω να τρέχω. Όμως κάτι πηγαίνει λάθος. Βλέπω τους υπόλοιπους δρομείς να με προσπερνούν. Είμαι κουρασμένη. Ο παγωμένος αέρας μπαίνει στα πνευμόνια μου μα εγώ δεν μπορώ να αναπνεύσω. Όχι. Το κεφάλι μου το έχει περικλύσει ένα δακτύλιος και το σφίγγει. Όλο και περισσότερο. Προσπαθώ να ηρεμήσω. Παίρνω μια ανάσα. Πνίγομαι. Αρχίζω να βήχω. Επιβραδύνω. Και άλλα παιδιά με προσπερνούν. Θέλω να τα φτάσω μα δεν μπορώ. Μου έχει κοπεί η ανάσα. 

Τερματίζω τελευταία με χίλια ζόρια. Ο αέρας δεν μου φτάνει.. Όταν πια επανέρχομαι σε μια καλύτερη κατάσταση, νοιώθω έρμαιο.. Θέλω να καπνίσω. Μα τί να καπνίσω; Εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να ταιριάξω, όχι να καταστρέψω τον εαυτό μου. Αυτό πρέπει να σταματήσει! Η ανάσα μου θέλω να κόβεται μόνο από ευτυχία, όχι από τσιγάρο. 

“Γλυκιά ζωή”

Οι περισσότεροι έφηβοι συνηθίζουν να περνούν ανέμελες στιγμές με τις παρέες τους. Ξέγνοιαστοι και γεμάτοι ενθουσιασμό ανακαλύπτουν τι σημαίνει πραγματικά το να ζεις. Αυτά, όμως, δεν ήταν αυτονόητα για τον έφηβο της ιστορίας μας, τον Διονύση.

Από μικρό τον επισκέφτηκαν τα βάσανα, καθώς ο Διονύσης ήταν ένας πολύ κλειστός χαρακτήρας, ήταν από τα παιδιά που στόμα έχουν και μιλιά δεν έχουν. Οι γονείς του δούλευαν ολημερίς, για να του παρέχουν ό, τι περισσότερο μπορέσουν, μόνο που εκείνον δεν τον ευχαριστούσε τίποτα. Αυτό, γιατί αισθανόταν πως ήταν αδιάφορος σε όλους στον περίγυρό του και σχεδόν πάντα ήταν μόνος. Στο σχολείο τον χαρακτήριζαν ως παιδί φάντασμα. Στην πραγματικότητα κανείς δεν προσπάθησε ποτέ να τον πλησιάσει, με αποτέλεσμα όλοι να τον θεωρούν εύκολο στόχο για σχολιασμό και χλευασμό.

Όταν ο Διονύσης έφτασε στα δεκαέξι, τίποτα δεν είχε αλλάξει. Όλα κυλούσαν με τον ίδιο, βαρετό γι’ αυτόν, τρόπο, ώσπου τον πλησίασε μία παρέα εφήβων προκειμένου να ‘’διασκεδάσει’’ λίγο, θέλοντας απλώς να δει πόσο απελπισμένος είναι να κάνει φίλους. Τον βρήκαν στην απόμερη γωνία που συχνάζει στα διαλείμματα μακριά από τους άλλους.

-Μα καλά, με τόσο κόσμο και εσύ κάθεσαι μόνος σου; Τον ρωτάει ο «αρχηγός» της παρέας.

-Ναι… όχι πως έχω κι άλλη επιλογή. Κανείς δεν θέλει να κάνει παρέα μαζί μου… όλοι πιστεύουν πως είμαι ξενέρωτος, απάντησε ενοχλημένος ο Διονύσης.

-Αν θέλεις, μπορείς να κάνεις παρέα μαζί μας! Αρκεί να γίνεις λίγο …πιο προχωρημένος, όπως εμείς…

-Δηλαδή, τι πρέπει να κάνω;

-Μπορείς για παράδειγμα να αρχίσεις το κάπνισμα, όλοι μας καπνίζουμε ούτως ή άλλως…

-Μα… το κάπνισμα δεν θα κάνει κακό στην υγεία μου; Ρώτησε απορημένος.

-Φυσικά και μπορεί, αλλά αν το αρχίσεις, σκέψου ότι θα αποκτήσεις πολλούς φίλους και πολλούς θαυμαστές, όλοι θα σε βλέπουν αλλιώς πλέον…

Από τότε, λοιπόν, ο Διονύσης ξεκίνησε το κάπνισμα, γιατί αφελώς πίστεψε πως έτσι θα τον αποδεχόταν το κοινωνικό σύνολο .Με τον καιρό, όμως, άρχισε λίγο λίγο να νιώθει κάπως αδύναμος ,έπαψε να έχει την αντοχή που είχε στο παρελθόν. Δεν ήταν ικανός πια να τρέξει μεγάλες αποστάσεις, χωρίς να σταματήσει λαχανιασμένος. Οι γονείς του άρχισαν να ανησυχούν όλο και περισσότερο με την συμπεριφορά του γιου τους. Μόλις κατάλαβαν ότι καπνίζει, προσπάθησαν να τον μεταπείσουν, αλλά μάταια. Όλα άλλαξαν, ωστόσο, όταν ο Διονύσης ένιωσε ξαφνικά έντονους πόνους στο στήθος. Οι γονείς του τον μετέφεραν στο νοσοκομείο έγκαιρα και οι γιατροί διέγνωσαν μεγάλο πρόβλημα στο αναπνευστικό. Κατάφερε να συνέλθει, αλλά του ξεκαθάρισαν πως το κάπνισμα ευθύνεται γι’ αυτό και πως πρέπει να το σταματήσει άμεσα και οριστικά, αν θέλει την υγεία του. Τότε συνειδητοποίησε πόσο κακό κάνει το τσιγάρο στον άνθρωπο και πόσο εύθραυστη είναι η ζωή μας. Ένιωσε άσχημα που άφησε να τον παρασύρουν άνθρωποι, που ήθελαν το κακό του. Σταμάτησε, φυσικά, το κάπνισμα άμεσα έχοντας τους γονείς του στο πλευρό του.

Όλη αυτή η διαδικασία δεν ήταν εύκολη, βέβαια, αλλά τα οφέλη της φάνηκαν σύντομα στην πορεία. Είχε πλέον ενέργεια, ζωντάνια, αντοχή και κέφι και συνειδητοποίησε πόσο γλυκιά είναι η ζωή όταν αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου.

Με λένε Θανάση…

Καθόταν, όπως πάντα, στην κουνιστή πολυθρόνα του μπροστά από το τζάκι, όταν χτύπησε το κουδούνι.

– Ελένη, σε παρακαλώ άνοιξε την πόρτα, είπε στην γυναίκα του

– Τώρα πάω, αγάπη μου, απάντησε,

Μετά από λίγα δεύτερα ακούστηκαν συζητήσεις, αλλά αυτός συνέχισε να διαβάζει την εφημερίδα του. Ξαφνικά έτρεξαν στο σαλόνι τα δύο μικρά εγγονάκια του.

– Παππού. Παππού….!!!

– Τι κάνεις παππού Νάσο!

Φώναζαν ταυτόχρονα.

-Γεια σας παιδιά μου, είπε έκπληκτος.

Ύστερα μπήκε και η Ελένη το σαλόνι και του εξήγησε πως ο συμβολαιογράφος επικοινώνησε με την κόρη τους, για να πάνε στην πόλη να υπογράψουν τα συμβόλαια μιας που πουλήθηκε το σπίτι! Για αυτό τα παιδιά θα έμεναν για λίγο εκεί. Τελικά, η Ελένη πήγε στην κουζίνα για να τελειώσει με το φαγητό και ο Νάσος έμεινε μόνος με τα παιδιά.

– Παππού, θα μας πεις αυτή την ιστορία που μας υποσχέθηκες, ρώτησε το μικρότερο από όλα.

– Πότε το έκανα αυτό, ρώτησε πονηρά ο παππούς.

– Την Παρασκευή μας είπες ότι την επόμενη φορά που θα έρθουμε θα μας πεις μια ιστορία.

– Αα! Βλέπεις παιδί μου είμαι πια μεγάλος, ογδόντα χρονών, και ξεχνάω, είπε πνίγοντας ένα γέλιο. Άντε, πηγαίνετε να βγάλετε τα μπουφάν σας και θα σας την πω.

Τα παιδιά έτρεξαν και σε ένα λεπτό ήταν όλα πίσω στο σαλόνι καθισμένα στο πάτωμα έτοιμα να ακούσουν.

– Λοιπόν …..πριν πολλά πολλά χρόνια υπήρχε ένα παιδί που το λέγανε Θανάση. Ο Θανάσης που λέτε κάπνιζε από τα δώδεκά του χρόνια.

– Αααα, κακό παιδί ο Θανάσης, είπε η Τάνια που ήταν η μικρότερη.

– Όχι κορίτσι μου, μην τον κατηγορείς! Βέβαια, για να καταλάβει κάποιος το νόημα μιας ιστορίας πρέπει να την ακούσει από την αρχή, αλλά εγώ αυτήν την αμέλησα. Ξαναρχίζουμε, ο Θανάσης ήταν οχτώ όταν οι γονείς του τον έβαλαν να δουλέψει.

Όλοι γύρω του κάπνιζαν, οπότε θεωρούσε πως ήταν κάτι καλό. Όταν έφτασε στην ηλικία των δώδεκα, ο πατέρας του έκανε ένα μεγάλο λάθος και άφησε ένα αναμμένο τσιγάρο πάνω στο τραπέζι. Τότε έγινε το μοιραίο!

– Δηλαδή δεν φταίει αυτός.

– Όχι, απλά μεγάλωσε με λάθος πρότυπα. Και εσείς μια μέρα μπορεί να κάνετε κάποιο λάθος στο μέλλον, γιατί το είδατε από τους γονείς σας. Τέλος πάντων, συνεχίζω. Καθώς μεγάλωνε αυτός μεγάλωνε και η επιθυμία του για κάπνισμα. Έτσι από δύο εξελίχτηκαν σε ένα πακέτο τσιγάρα την μέρα. Μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αλλά μυαλά δεν άλλαξε. Στα εξήντα του χρόνια διαγνώστηκε με καρκίνο στους πνεύμονες και ενώ ο γιατρός του απαγόρευσε το κάπνισμα αυτός δεν πτοήθηκε. Ώσπου μια μέρα…

≫Άντε πάτε τώρα να φάτε και θα την συνεχίζουμε αργότερα.

– Όχι τώρα, παρακαλώώώ!!! είπαν όλα μαζί,

– Καλά, πάμε. Μετά από μία γρήγορη θεραπεία ο καρκίνος κοιμήθηκε αλλά… η μια από τις κόρες του δεν ήταν τόσο τυχερή με το κάπνισμα, είπε ενώ κυλούσε ένα δάκρυ. Μόνο μετά από αυτό το τραγικό συμβάν σταμάτησε το κάπνισμα, γιατί κατάλαβε ότι το τσιγάρο μπορεί να βλάψει εκτός από τον ίδιο και τα πιο σημαντικά πρόσωπα στην ζωή του.

– Ποιο τραγικό συμβάν παππού, είπε η μικρότερη.

– Τίποτα καρδιά μου.

– Παππού από πού βγαίνει το Νάσος;

– Από το Θανάσης.

 Το πάθημα που έγινε μάθημα 

Οι αναμνήσεις μου από την παιδική ηλικία έχουν στιγματιστεί από ένα συγγενικό μου πρόσωπο, τον θείο μου, που μονίμως τον θυμάμαι με ένα τσιγάρο στο χέρι όπου και αν βρισκόταν. Είχαμε περάσει πολλές οικογενειακές στιγμές μαζί αλλά όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο σε άλλη πόλη χαθήκαμε για κάποια χρόνια. 

Με τον θείο μου είχαμε καιρό να ανταμώσουμε, περίπου πέντε χρόνια. Κι όμως σαν χτες τον θυμάμαι, η τρομακτική αυτή μνήμη έχει μείνει ανεξίτηλη στο μυαλό μου. Το πρόσωπο του μπάρμπα-Στέφανου έμοιαζε πολύ ταλαιπωρημένο, θαρρείς πως μόλις γύρισε από πόλεμο. Η μυρωδιά του καπνού να μυρίζει από χιλιόμετρα μακριά σα να προειδοποιεί τον κόσμο. Μια αχνή ανάμνηση μου απομένει από τότε που μου εμπιστεύτηκε ο μπαμπάς πως από μικρός ο θείος έβλεπε συνέχεια τους γονείς του να καπνίζουν ακατάπαυστα και επιδεικτικά, η μητέρα του κάπνιζε συχνά και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Ο θείος ακολούθησε το χούι τους. Από τότε που τον αντίκρισα ντρεπόμουν, φοβόμουν πως είναι άρρωστος, ο καπνός από το τσιγάρο του με περικύκλωνε πάντα. Αναφωνούσε συχνά με μια φωνή σαν να ξεψυχάει βραχνιασμένα : 

-Μη φοβάσαι δε θα πάθεις κάτι από τον καπνό. 

Και τα λόγια του πέταξαν σαν πουλιά. Τα λόγια του ήταν ανούσια και έρχονταν σε αντίθεση με την κατάστασή του, καθώς αυτός ο άνθρωπος αντικατόπτριζε τις συνέπειες που προκαλούν τα τσιγάρα. Ήταν ξεκάθαρο πως είχε διαλέξει τον δρόμο του, μα σα να απαρνιόταν το δώρο της ζωής από τον Θεό. Είχε κυριευτεί από τα πάθη του. 

Όπως οι περισσότεροι ηλικιωμένοι νιώθουν περήφανοι για τα παρελθοντικά τους κατορθώματα και θεωρούν πως δε τους καταλογίζεται ό,τι λάθος και να κάνουν έτσι και ο θείος μου δεν καταλάβαινε το κακό που έκανε στον εαυτό του. Κι όμως το συγκεκριμένο λάθος είχε συνέπειες και σοβαρές μάλιστα. 

Πρόπερσι ανταμώσαμε ξανά, είμασταν προσκεκλημένοι σε έναν γάμο. Καθόταν μόνος του σε μια γωνιά, κανείς δεν ήθελε να τον πλησιάσει, έζεχνε. Θαρρείς πως είναι ίδιος με πριν, κι όμως στα δικά μου τα μάτια είχε αλλάξει δραματικά η κατάστασή του. Τη στιγμή που είχε τελειώσει η τελετή και πετούσαμε ρύζι ξαφνικά ο θείος άρχισε να βήχει ανίκανος να αναπνεύσει. Ένας παρευρισκόμενος γιατρός τον πλησίασε και άρχισε τις ερωτήσεις. Ο θείος είπε ότι έχει αναπνευστικό πρόβλημα. Μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο και διεγνώσθη με καρκίνο του πνεύμονα. Ήταν σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο η υγεία του εκείνη τη στιγμή. 

Όταν μας το ανακοίνωσαν αυτό οι γιατροί κάναμε όλοι προσευχές για να σωθεί. Λέγαμε ιστορίες για καπνιστές που γνωρίζαμε οι οποίοι δεν τα κατάφεραν μέχρι τα εβδομήντα τους, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, ψυχοπλακωτική και άβολη. Αναμέναμε περιμένοντας από μέσα μας πότε θα τελειώσει, τελικά πήγαμε όλοι σπίτια μας μεσάνυχτα καθώς τον κράτησαν στο νοσοκομείο. Την επόμενη ημέρα ξυπνήσαμε από τα τηλέφωνα του νοσοκομείου, μετά βίας άνοιξα τα μάτια μου και σήκωσα το τηλέφωνο όταν πληροφορήθηκα πως ο θείος ήταν πια νεκρός. 

Στην κηδεία του μέχρι και το τελευταίο λεπτό της τελετής δεν εξέφρασε κανείς αιφνιδιασμένος λύπη γιατί κάθε φορά που τον αντικρίζαμε θλιβόμασταν σα να θρηνούμε προκαταβολικά για εκείνη τη στιγμή, δεν είχαν μείνει άλλα δάκρυα. 

Απρόσμενο τέλος

– Γιαγιά, εσύ γιατί δεν καπνίζεις;

– Γιατί δεν είναι καθόλου, μα καθόλου καλό. Μιας και το ανέφερες, είναι η ώρα να σας διηγηθώ μια ιστορία.

Έτσι η γιαγιά άφησε στην άκρη το πλεκτό της και τα γυαλιά της, κάθισε πιο αναπαυτικά και ξεκίνησε να μας διηγείται.

Μερικά χρόνια πριν, ξεκίνησα να κάνω παρέα με μια κοπέλα, που στην πορεία γίναμε και φίλες, όμως αυτή η κοπέλα κάπνιζε πολύ, τόσο πολύ που τα χέρια της είχαν γίνει κίτρινα. Όλοι της έλεγαν να το κόψει, αλλά εκείνη δεν μπορούσε. Της ήταν πολύ δύσκολο. Οι άνθρωποι που συναναστρεφόταν, άρχισαν σιγά-σιγά να απομακρύνονται από εκείνη, διότι απεχθάνονταν την μυρωδιά του τσιγάρου. Εκείνη στεναχωριόταν πολύ, καθώς φαινόταν πως η μοναξιά την απειλούσε. Θεωρούσε πως το κάπνισμα δεν θα της έκανε τόσο κακό σε σχέση με την στεναχώρια που θα της προκαλούσε η απουσία των αγαπημένων της.

Μετά από λίγους μήνες η φίλη μου άρχισε να μην αισθάνεται καλά, το κεφάλι της πονούσε αφάνταστα. Δεν πέρασε πολύς καιρός και η γυναίκα άρχισε να παρατηρεί και κάποιους πόνους στους πνεύμονες, οι οποίοι συνεχώς αυξάνονταν. Ένα πρωινό η γυναίκα άρχισε να αισθάνεται αφόρητους πόνους σε διάφορα σημεία τους σώματός της. Έτσι αποφάσισε να πάει στο γιατρό. Ο γιατρός δεν μάσησε τα λόγια τον: της περιέγραψε τη δύσκολη κατάσταση της υγείας της και της τόνισε ότι έπρεπε να σταματήσει το κάπνισμα αμέσως. Η γυναίκα σοκαρισμένη από αυτά που άκουσε πήρε την μεγάλη απόφαση να κόψει το τσιγάρο μονομιάς, όσο δύσκολο κι αν της ακουγόταν.

Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση της υγείας της δεν είχε βελτιωθεί. Δυστυχώς οι σκέψεις που έκανε ήταν δυσάρεστες, με αποτέλεσμα να θέλει οπωσδήποτε ένα τσιγάρο, αλλά γνώριζε πως δεν θα έκανε μόνο ένα τσιγάρο…

Ύστερα από κάποιους μήνες μετά από μια επανεξέταση του γιατρού διαπιστώθηκε πως η κατάσταση της βελτιώθηκε. Η χαρά που ένιωσε η γυναίκα ήταν απίστευτη, αλλά αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι η ταλαιπωρία που περνούσε δεν είχε σταματήσει ακόμη. Q περίεργος βήχας που είχε, τα τασάκια που υπήρχαν στο σπίτι της όλα αυτά την έκαναν να θέλει να καπνίσει. Όμως η γυναίκα είχε έναν στόχο, έναν μυστικό στόχο. Αν και όλοι όσοι γνώριζαν την κατάστασή της Θεωρούσαν πως έκοψε το τσιγάρο για την υγεία της, ο λόγος ήταν άλλος. Ένας λόγος, ο οποίος έχει παραμείνει άγνωστος από τότε.

Πριν λίγες μέρες αποφάσισε να συναντήσει άτομα, τα οποία από τότε που πάλευε για την υγεία της δεν είχε ξαναδεί. Όλοι ξαφνιάστηκαν που την είδαν ζωντανή, γιατί κανείς δεν την είχε ψάξει από τότε, κανείς… Μα ξαφνιάστηκαν ακόμη περισσότερο, όταν έμαθαν ότι προχώρησε τη ζωή της χωρίς το τσιγάρο. Παντρεύτηκε, έκανε μία υπέροχη κόρη, η οποία της χάρισε δύο αξιολάτρευτα εγγονάκια.

Τέλος. Αυτή ήταν, παιδάκια μου, μια ιστορία, την οποία την ξέρω εγώ, η μαμά σας και τώρα και εσείς.

– Γιαγιά μήπως είσαι εσύ αυτή η κοπέλα; Γιατί φαίνεται ότι γνωρίζεις τις σκέψεις της και μάλιστα πολύ καλά.

– Μμμ… Ίσως να ήμουν εγώ, ίσως όχι, ποιος ξέρει;

Υπ’ ατμόν

Η ζωή είναι ένα όμορφο ταξίδι με ευχάριστες διαδρομές, αλλά και επικίνδυνα μονοπάτια, γεμάτη χαρές αλλά και λύπες. Είναι μοναδική και πολύτιμη για κάθε άνθρωπο. Στο ταξίδι της ζωής ο άνθρωπος, σαν άλλος Οδυσσέας, θα αντιμετωπίσει προκλήσεις: Τον Κύκλωπα – κόσμο που πρέπει να ζήσει εντός του, να συνυπάρξει με διαφορετικούς ανθρώπους, με “θέλω” που θα πολεμήσουν τα δικά του.

Οι επιλογές που θα κάνει, ο τρόπος που θα αποφασίσει πώς θέλει να ζήσει θα είναι και το προσωπικό του δακτυλικό αποτύπωμα στον κόσμο. Κάποιες φορές όμως, ενώ ξέρουμε τι είναι καλό, ώστε να αποφύγουμε ξέρες και φουρτούνες, επιλέγουμε το ακριβώς αντίθετο. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το κάπνισμα. Ενώ εδώ και χρόνια, αποδείχτηκε ότι μόνο κακό προκαλεί, καταστρέφει την υγεία, επηρεάζει την καθημερινότητά μας και τους γύρω μας, πολλοί έχουν εθιστεί και το απολαμβάνουν!

Ακόμη, και αυτή η νέα μορφή καπνίσματος, το άτμισμα, που παρουσιάστηκε ως λυτρωτής για τους καπνιστές γεμίζοντας τα πνευμόνια τους με καπνό, αντί για καθαρό οξυγόνο, δεν άργησε να αποδειχθεί πως είναι μια πράξη το ίδιο βλαβερή για τους ανθρώπους.

Γιατί όμως επιλέγουμε τον εθισμό του καπνού; Νομίζω ότι οι λόγοι είναι πολλοί: Μια κακιά επιρροή, η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η απογοήτευση από ανθρώπους που πιστέψαμε, οι λάθος επιλογές που κάναμε, οι στόχοι που δεν πετύχαμε, οι ελπίδες που διαψεύστηκαν… Αυτές οι δύσκολες καταστάσεις είναι οι στιγμές της ζωής, που μας κάνουν πιο ευάλωτους, που δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάθη και τον συναισθηματισμό μας. Ο φόβος, η χαρά, η ζήλεια, το θάρρος και άλλα πολλά είναι πάθη, που δε διαχειρίζονται εύκολα, όταν βιώνουμε την ένταση της ζωής.

Κάποιοι, στο όνομα του κέρδους, εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είμαστε ευάλωτοι, εκμεταλλεύονται το συναισθηματικό μας Γολγοθά, με αποτέλεσμα να μας βομβαρδίζουν καθημερινά μέσω των ΜΜΕ, παρουσιάζοντας πρότυπα και στάσεις ζωής με επίκεντρο πάντα το κάπνισμα, ως λύση για όλα τα προβλήματά μας.

Το κάπνισμα όμως, όχι μόνο δεν αποτελεί λύση στα προβλήματά μας, αλλά με τις ψεύτικες ελπίδες που γεννά, επιπρόσθετα, επιβαρύνει την υγεία μας.

Στις μέρες μας, εμείς οι νέοι γνωρίζουμε περισσότερα από τις προηγούμενες γενιές. Είναι τόσες πολλές οι πληροφορίες, οι προκλήσεις της ζωής, όσες και οι αγωνίες, που βιώνουμε. Το ίδιο πολλά όμως είναι και τα όνειρα που κάνουμε, οι στόχοι που βάζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Ως έφηβος κι εγώ αντιλαμβάνομαι πως η ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μπορούμε όμως να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Έχουμε συνειδητοποιήσει πως η λύση στα προβλήματα δεν είναι το κάπνισμα, αλλά κάποιο άθλημα, ένας περίπατος, ένα βιβλίο, το τηλεφώνημα σε κάποιον φίλο και τόσα άλλα.

Είμαστε η νέα γενιά. Μια γενιά με όραμα και στόχους. Γι αυτό τη ζωή μας δε θα την αφήσουμε στα χέρια κανενός. Σε αυτό το ταξίδι η ζωή δε μετριέται από τις αναπνοές που παίρνεις, αλλά από τις στιγμές, που σου κόβουν την ανάσα και σε συνεπαίρνουν, οι οποίες, πιστέψτε με, στο χέρι μας είναι να είναι πολλές και πανέμορφες. Μια ζωή την έχουμε άλλωστε. Μια ζωή, χωρίς καπνούς να σκεπάζουν τα ονειρά μας.

Ακροβάτες μιας ψευδαίσθησης

Οι νέοι είναι το μέλλον της κοινωνίας μας, οι οραματιστές ενός – καλύτερου κόσμου. Δεν κάνουν όμως πάντα τις σωστές επιλογές και δεν εκπροσωπούν επάξια τη γενιά τους. Είμαι κι εγώ μια νέα κοπέλα, μια έφηβη, και αναρωτιέμαι συχνά, αν μπορούν κάποιοι νέοι να μας εκπροσωπήσουν, να πάρουν τις σωστές αποφάσεις για το μέλλον μας, αν μπορούμε να τους εμπιστευτούμε τις ζωές μας. Έχω αυτά τα ερωτήματα, γιατί πολύ συχνά βλέπω συνομηλίκους μου να αγνοούν τους κινδύνους και να παίρνουν λάθος αποφάσεις. Να κάνουν πράξεις, που θέτουν την υγεία τους, αλλά και την υγεία των γύρω τους σε κίνδυνο.

Ως εκπρόσωπος της νέας γενιάς αναρωτιέμαι και προβληματίζομαι για το μέλλον. Έχω στόχους, που θέλω να πραγματοποιηθούν, κάνω όνειρα για τη ζωή. Για μια καλύτερη ζωή.

Η ζωή είναι γλυκιά και πολύτιμη. Όσο γλυκιά όμως είναι, άλλο τόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει, όταν παίρνουμε τις λάθος αποφάσεις, όταν αφήνουμε τους άλλους να μας παρασύρουν, όταν δεν ενημερωνόμαστε σωστά και επιτρέπουμε σε εθισμούς και κακές συνήθειες να μας παρασύρουν.

Καθημερινά βλέπω γύρω μου φίλους, συμμαθητές μου ή νεαρά άτομα, αγόρια και κορίτσια, να καπνίζουν τσιγάρο κανονικό ή ηλεκτρονικό. Αρκετοί καπνίζουν χωρίς να ξέρουν τι κακό κάνουν στον εαυτό τους, ενώ άλλοι πάλι, αδιαφορούν για αυτό. Υπάρχουν και παιδιά, που καπνίζουν, για να αισθάνονται μεγαλύτεροι ή για να μπουν σε μια παρέα. Όπως λένε «είναι πολύ cool».

Αναρωτιέμαι, γιατί αυτά τα παιδιά επιλέγουν να είναι οι ακροβάτες της ζωής; Γιατί επιλέγουν να βαδίζουν σε ένα τεντωμένο σχοινί ψηλά, χωρίς προστατευτικό δίχτυ από κάτω; Γιατί ρισκάρουν την υγεία τους, επιλέγοντας μια ψευδαίσθηση, που, όπως λένε, τους λύνει όλα τους τα προβλήματα, όπως το τσιγάρο;

Η ζωή είναι ένα πολύτιμο και μοναδικό δώρο, το οποίο πρέπει όλοι να το εκτιμάμε. Η ζωή αξίζει, όταν μπορούμε να ζούμε κάθε της λεπτό, να απολαμβάνουμε τις όμορφες στιγμές που μας χαρίζει, όταν μπορούμε να απολαμβάνουμε τα σπορ, το κολύμπι, όταν μπορούμε να τρέχουμε στην εξοχή ανέμελα, όταν μπορούμε να ανεβαίνουμε σε ψηλές βουνοκορφές, ρουφώντας άπληστα τον καθαρό αέρα. Όταν κάνουμε όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, πιο φωτεινό, πιο καθαρό, διάφανο! Όταν η ίδια η ζωή μας κόβει την ανάσα κι όχι ο εθισμός του τσιγάρου.

Μπαμ!!!

– Κάποιος να καλέσει το 166 !

– Βοηθείστε τον!

– Κάντε κάτι!

– Δείτε, έρχεται βοήθεια!

– Κρατήσου λίγο ακόμα.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα μετά το ατύχημα. Δεν είμαι και σίγουρος βέβαια, όλα είναι θολά από εκείνη την ημέρα.

Το επόμενο πράγμα που ήξερα είναι πως ξύπνησα σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, αρκετά μεγάλο. Είχε λευκούς τοίχους και μύριζε κάπως σαν… χλωρίνη. Επίσης ξέρω πως δεν ήμουν μόνος μου. Υπήρχαν φωνές. Εκείνη την στιγμή θα ορκιζόμουν πως ήταν μέσα στο κεφάλι μου αλλά τώρα ξέρω πως ήταν αληθινές. Ξέρω πως ήταν μία γυναίκα και μιλούσε σε έναν γιατρό. Δεν αναγνώριζα την φωνή της. Ακουγόταν στενοχωρημένη, πολύ στενοχωρημένη. Έκλαιγε, το θυμάμαι πως έκλαιγε. Όχι μόνο έκλαιγε, θρηνούσε. Δεν θυμάμαι το γιατί, ήμουν ακόμα ζαλισμένος από την αναισθησία. Απλά θυμάμαι αυτήν, αυτήν να κλαίει. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι τα μάτια μου να κλείνουν και ύστερα, απόλυτο σκοτάδι.

Δεν ξέρω πότε ήταν η επόμενη στιγμή που άνοιξα τα μάτια μου. Ίσως να ήταν μετά από μια ώρα ή δύο, ίσως μετά από μέρες ακόμα δεν είμαι σίγουρος. Ήταν η πρώτη φορά που γύρισα το κεφάλι που και είδα ολόκληρο το δωμάτιο. Δίπλα από το κρεβάτι μου υπήρχε ένα άλλο κρεβάτι, με μια κοπέλα επάνω. Φαινόταν αρκετά νέα, σίγουρα όχι παραπάνω από 20 χρονών. Προσέχοντάς την λίγο καλύτερα κατάλαβα πως τα βλέφαρά της ήταν κλειστά. Κοιμόταν. Την ξανά κοίταξα, πιο προσεχτικά αυτή την φορά. Φαινόταν πολύ αδύναμη. Ίσα ίσα θα μπορούσε να ανοίξει τα μάτια της και αυτό με δυσκολία.

Ύστερα από λίγο άκουσα βήματα. Μαζί με το άνοιγμα της πόρτας έκλεισαν και τα μάτια μου. Σαν το τρίξιμο που ακούστηκε να ήταν ο διακόπτης που έκλεινε και άνοιγε τα μάτια μου. Δεν ακούστηκε τίποτε άλλο έπειτα. Η απόλυτη ησυχία. Η ησυχία και το σκοτάδι με νανούρισαν και με πήρε απευθείας βαθύς ύπνος.

Ξύπνησα ξανά μες την μέση της νύχτας. Επικρατούσε ένα χάος στο δωμάτιο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν. Τα αυτιά μου βούιζαν από την φασαρία. Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν, φωνές πολλές σκόρπιες στο δωμάτιο.

Ξαφνικά, όλα σταμάτησαν. Δεν ακουγόταν τίποτα. Άξαφνα ακούστηκε κάτι.

Ώρα θανάτου: 3:17 μμ. Αιτία: καρκίνος του πνεύμονα από κάπνισμα.

Και πάλι, αυτή η γυναικεία φωνή …

Αν δεν……

Η Ματίνα ήταν ένα 9χρονο κοριτσάκι. Με τα αδέλφια της και τους γονείς της πήγαιναν κάθε σαββατοκύριακο στην εξοχή. Είχε 3 αδέλφια. Αυτή ήταν η τρίτη στη σειρά. Η Μάρθα ήταν η μεγαλύτερη, 15 χρονών, ο Γιώργος ήταν ο δεύτερος, 12 χρονών, μετά ήταν η Ματίνα και στο τέλος, ο μικρός Γιαννάκης που ήταν 5 χρονών. Όταν έπαιζαν επιτραπέζια παιχνίδια, χωριζόταν σε δύο ομάδες, των αγοριών και των κοριτσιών. Το σπίτι δεν ήταν υπερβολικά μεγάλο αλλά ούτε και πολύ μικρό. Ήταν τέλειο! Υπήρχαν 4 δωμάτια. Ένα ήταν των γονιών τους, ένας ξενώνας και 2 παιδικά υπνοδωμάτια. Το ένα το μοιράζονταν η Μάρθα με την Ματίνα και το άλλο ο Γιώργος με τον Γιάννη. Το δωμάτιο των κοριτσιών ήταν ένα αλλά έμοιαζε με δύο. Η μια μεριά ήταν όλη ροζ, με ένα μεγάλο κρεβάτι που είχε πολλά μαξιλάρια. Ροζ κι αυτά. Έμοιαζε σαν πριγκιπικό. Από την άλλη μεριά, υπήρχε ένα κρεβάτι με μαξιλάρια αλλά όχι ροζ. Κυρίως μαύρα, κόκκινα και άσπρα. Δίπλα από κάθε κρεβάτι, υπήρχαν ράφια. Στην μια μεριά, τα ράφια ήταν γεμάτα με βιβλία για πριγκίπισσες, μονόκερους και μάγισσες ενώ η άλλη μεριά είχε βιβλία με ρομάνς, δράση, μυστήριο και κορνίζες. Τα γραφεία τους ήταν πάνω κάτω το ίδιο. Το ένα με πολύ ροζ και το άλλο με σκούρα χρώματα, πιο εφηβικό. Όπως μάντεψε ο αναγνώστης, η ροζ μεριά ήταν της Ματίνας και η άλλη της Μάρθας. Πριν από λίγο καιρό μετακόμισαν στην Αθήνα από τον Πολύγυρο. Η αλλαγή οφείλονταν στην προαγωγή του πατέρα τους. Ο κύριος Βασίλης ήταν δικηγόρος σε μια μεγάλη εταιρία και πήρε προαγωγή οπότε έπρεπε να πάει να δουλέψει στα κεντρικά γραφεία. Η μητέρα τους, κυρία Σοφία, δούλευε σαν διευθύντρια προσωπικού σε ένα ξενοδοχείο όμως έπρεπε να παραιτηθεί λόγω της μετακόμισης. Στις αρχές όλα κυλούσαν ομαλά. Το σχολείο πήγαινε καλά, δεν υπήρχαν εντάσεις στην οικογένεια και όλα τα παιδία έκαναν σύντομα παρέες. Εξακολουθούσαν να πηγαίνουν τις εκδρομές τους τα σαββατοκύριακα και να κάνουν διάφορες δραστηριότητες όλοι μαζί.

Ένα βράδυ τα παιδιά άκουσαν έντονες φωνές από την κρεβατοκάμαρα. Οι γονείς τους μάλωναν. Η μητέρα τους ακούγονταν πάρα πολύ νευριασμένη και ο πατέρας τους μάλλον ήταν πιωμένος. Η Ματίνα σκέπασε το κεφάλι της με το πάπλωμα για να μην ακούσει τις φωνές. Την επόμενη μέρα οι γονείς τους έκαναν σαν να μην συνέβη τίποτα. Όμως αυτό συνεχίζονταν. Σχεδόν κάθε βράδυ ο πατέρας τους γυρνούσε πιωμένος και η μητέρα τους του φώναζε διάφορα.

Μετά από λίγους μήνες, μια μέρα, μετά το μεσημεριανό, τους κάλεσαν όλους , εκτός από τον Γιαννάκη, στο σαλόνι. Ο Γιαννάκης είχε πάει σε έναν φίλο του να παίξουν. Ήταν πολύ σοβαροί οι γονείς.

– Παιδιά θέλουμε να σας πούμε κάτι. Νομίζουμε ότι είστε αρκετά μεγάλοι, και εσύ Ματίνα, για να καταλάβετε. Η μητέρα μιλούσε με πολύ σοβαρό ύφος.

– Τι να καταλάβουμε; Η Μάρθα ήταν εμφανώς αναστατωμένη και αγχωμένη.

– Θα φτάσουμε και σε αυτό. Της απάντησε ο πατέρας. Εδώ και λίγο καιρό Θα έχετε παρατηρήσει ότι υπάρχουν κάποιες μικρές εντάσεις. Συνέχισε ο πατέρας.

– Μικρές εντάσεις; Όλη η πολυκατοικία σας ακούει κάθε βράδυ. Ειρωνεύτηκε η Μάρθα.

– Σε παρακαλώ άσε τον πατέρα σου να μιλήσει Μάρθα! Την μάλωσε η μητέρα της.

– Όπως έλεγα, επειδή υπήρχαν κάποιες εντάσεις και για τον λόγω αυτό λοιπόν, αποφασίσαμε…. Ο πατέρας τους κοίταξε την μητέρα τους και αυτή του έγνεψε καταφατικά.

– Αποφασίσαμε λοιπόν να πάρουμε διαζύγιο. Είπε ο πατέρας τους μετά από μια βαθιά ανάσα.

– Το ήξερα! Ήμουν σίγουρη ότι θα γίνει κάτι κακό! Δεν μπορεί: μετακομίσαμε και όλα πήγαιναν τέλεια! Δεν ήταν λογικό! Η Ματίνα μόλις άκουσε τα νέα άρχισε να παραληρεί και να παραμιλάει καθώς έκανε βόλτες πάνω κάτω.

Η Ματίνα δεν πολυκατάλαβε τι είχε μόλις συμβεί. Στην αρχή χάρηκε διότι νόμιζε ότι θα πάρουν κατοικίδιο αλλά μετά την αντίδραση της αδελφής της, αναθεώρησε τις σκέψεις της. Ο Γιώργος δεν είπε τίποτα. Μόνο σηκώθηκε και κλείστηκε στο δωμάτιό του για το υπόλοιπο της μέρας παίζοντας βιντεοπαιχνίδια για να ξεχαστεί.

– Μαμά…. Ρώτησε η Ματίνα.

– Ναι αγάπη μου; Χαμογέλασε η μητέρα της.

– Τι σημαίνει διαζύγιο; Θα πάρουμε σκυλάκι; Απόρησε η Ματίνα.

– Όχι χρυσό μου, δεν θα πάρουμε σκυλάκι. Απλώς, σε λίγο καιρό θα χρειαστεί να μένουμε χωρίς τον μπαμπά. Εξήγησε με απαλή φωνή η μητέρα της.

– Γιατί; Πάει κάπου; Και πότε θα τον ξαναδούμε; Η Ματίνα άρχισε να βομβαρδίζει με ερωτήσεις της μητέρα της.

– Φεύγει γιατί είναι καλύτερο για μας. Για να μην έχουμε άλλες φωνές. Θα πάει να μείνει στο σπίτι που του έγραψε η γιαγιά Ματίνα. Δεν ξέρω κάθε πότε θα τον βλέπετε ακόμα. Θα δείξει στο μέλλον. Έχεις άλλες ερωτήσεις; Απάντησε πάντα με απαλό τόνο στη φωνή της η μητέρα.

– Μμμμ….. όχι. Καληνύχτα! Με ένα χαμόγελο και ένα γλυκό φιλί, η Ματίνα καληνύχτισε την μητέρα της και πήγε για ύπνο. Δεν της άρεσε η ιδέα του διαζυγίου καθόλου. Αν και ακόμα δεν καταλάβαινε πως θα έλυνε τον πρόβλημα των εντάσεων αν έφευγε ο πατέρας της.

Μετά από μερικούς μήνες έγινε το δικαστήριο και αποφάσισε τα παιδία να μείνουν με την μητέρα τους. Θα έβλεπαν τον πατέρα τους 3 φορές της εβδομάδα. Σαββατοκύριακα και μια καθημερινή μαζί με τις γιορτές. Από εκείνη τη μέρα η Μάρθα έβγαινε και γύριζε αργά το βράδυ. Δεν το συνήθιζε. Τον τελευταίο καιρό, η Ματίνα παρατήρησε ότι η Μάρθα με το που γύριζε σπίτι έπλενε τα δόντια της. Στην αρχή νόμιζε ότι είχε φάει πολλά γλυκά και ήθελε να έχει καθαρά δόντια, όμως ,μια μέρα, όταν γύρισε από την βραδινή της έξοδο μύριζε περίεργα. Όπως όταν επισκέπτονταν τον παππού τους στο καφενείο. Και από τότε παρατηρούσε να συμβαίνει συχνά αυτό.

Πέρασε 1 χρόνος από το συμβάν. Η Ματίνα θα έκλεινε τα 10 εκείνη τη μέρα. Μαζεύτηκαν όλοι μαζί σε ένα εστιατόριο που πήγαιναν συχνά. Ήρθε και ο πατέρας! Η Μάρθα είχε βγει βόλτα και θα τους συναντούσε στο μαγαζί. Άργησε βέβαια αλλά ήρθε. Αφού φάγανε και ήπιαν, η Μάρθα προσφέρθηκε να πάει να ζητήσει από τον σερβιτόρο να γεμίσει το μπουκάλι με νερό και να πάει στο μπάνιο επί της ευκαιρίας. Η Ματίνα κατάλαβε ότι η αδελφή της πήρε κάτι από της τσάντα της και το έβαλε στην τσέπη της. Μόλις έπιασε το μπουκάλι η Μάρθα, έβγαλε μια κραυγή πόνου, άφησε το μπουκάλι να πέσει και πριν προλάβει να πει ότι είναι καλά σωριάστηκε στο έδαφος.

Την πήγαν αμέσως στο νοσοκομείο. Περίμεναν ώρες μέχρι να βγει ο γιατρός και να τους πει τα νέα.

– Έχει καρκίνο στον πνεύμονα. Άκουσαν τον γιατρό να λέει. Η μητέρα τους ξέσπασε σε δάκρυα, ο πατέρας τους δεν μπορούσε να το πιστέψει, ο Γιώργος έμεινε σιωπηλός και ο Γιάννης δεν είχε καταλάβει τι είχε συμβεί και ρωτούσε πότε θα έρθει η Μάρθα. Όσο για την Ματίνα, θυμήθηκε ότι η θεία τους η Λώρα, η αγαπημένη θεία τους, αδελφή της μητέρας τους, πέθανε πριν μερικά χρόνια από καρκίνο στον πνεύμονα. Με τη σκέψη αυτή τρομοκρατήθηκε!

– Μην ανησυχήτε. Είναι πρώτου βαθμού και με ένα χειρουργείο μπορούμε να τον απομακρύνουμε. Συνέχισε ο γιατρός. Μάλλον οφείλετε στο κάπνισμα. Είστε πολύ τυχεροί διότι συνήθως δεν εμφανίζονται συμπτώματα σε πρώτο βαθμό καρκίνου. Ο γιατρός ανακοίνωσε επίσης ότι το χειρουργείο θα γινόταν εκείνη τη στιγμή. Περίμεναν γύρω στη μια ώρα μέχρι να βγει ο γιατρός και να τους πει ότι όλα ήταν καλά και ότι η κοπέλα δεν διέτρεχε κανέναν κίνδυνο. Αφού συνήλθε από τη νάρκη, η Μάρθα εξήγησε τα πάντα στους γονείς της. Πως με το διαζύγιο έπεσε σε κατάθλιψη, πως με το τσιγάρο ξεχνιόταν και πως κατέληξε από ένα τσιγάρο στα τρία πακετάκια την ημέρα.

Αυτά όλα έγιναν πριν από 20 χρόνια πάνω κάτω. Τώρα η Μάρθα έχει 2 μικρά παιδία και έναν σύζυγο, η Ματίνα είναι παντρεμένη, ο Γιώργος έχει ένα παιδί και μια υπέροχη σύζυγο και ο Γιαννάκης σπουδάζει ιατρική. Υπάρχουν πολλές φορές που η Ματίνα πιάνει τον εαυτό της να σκέφτεται: τι θα είχε γίνει αν δεν έπαιρναν διαζύγιο οι γονείς της; Αν δεν κάπνιζε η Ματίνα; Αν δεν είχαν μετακομίσει; Αν δεν……

«Η ζωή να κόβει την ανάσα, όχι ο καρκίνος του πνεύμονα».

Η δεκαοχτάχρονη Έλενα ήταν νεαρή αθλήτρια στίβου και μάλιστα από τις καλύτερες. Είχε κατακτήσει μετάλλια πάνω στον τομέα της άθλησης. Ωστόσο το γεγονός ότι στα δώδεκά της κάπνιζε είχε ως αποτέλεσμα να μην καταφέρει να φτάσει ποτέ στην κορυφή. Όπως είχε αναφέρει και η ίδια ξυπνούσε κάθε πρωί έχοντας πόνους στα γόνατα και στο κεφάλι της. Συχνά στις προπονήσεις η ανάσα της κοβόταν και δεν μπορούσε να συνεχίσει .Όμως, η κατάστασή αυτή κορυφώθηκε όταν διαγνώστηκε με καρκίνο του πνεύμονα. Η διάγνωση αυτή προκάλεσε στην ίδια αλλά και στους δικούς της κυρίως προβλήματα ψυχολογικά. Η κοπέλα δεν μπορούσε να επιτρέψει πως ο κόσμος του στίβου έληξε γι αυτήν. Επί τέσσερα χρόνια εκτός από επισκέψεις και χειρουργεία στα νοσοκομεία, εμφανιζόταν και σε ψυχιατρικές κλινικές.

Ευτυχώς όμως η Έλενα αποδείχθηκε ηρωίδα και μαχήτρια. Νίκησε και τους ψυχολογικούς της φόβους αλλά και την αρρώστια. Μετά από αυτήν την ταλαιπωρία, μπορεί να μην ξαναέτρεξε ποτέ ωστόσο τη βλέπουμε να παίρνει μέρος σε συλλόγους και οργανώσεις που βοηθούν τα παιδιά με αυτό το πρόβλημα. Όπως συμπληρώνει και η ίδια η συμβουλή που δίνει στα παιδιά είναι πως «η ζωή σας θα πρέπει να κόβει την ανάσα και όχι μια επιπολαιότητα, η αγάπη για τον εαυτό σας όλα τα νικά».

 Πνιγμένος στον καπνό 

Ακόμη μια σχολική μέρα έφτασε στο τέλος της, αλλά είναι Παρασκευή, πράγμα που με κάνει σχετικά χαρούμενο. 

Ήμουν ήδη προετοιμασμένος για τον μαραθώνιο ταινιών με τον μπαμπά. Για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα οτιδήποτε άλλο από το Fast an’ Furious, αλλά τι να πει κανείς… Περπατώντας στον διάδρομο άκουσα πίσω μου τον Μάικ να με φωνάζει. Με σκούντηξε φιλικά στον ώμο. «Κάνω πάρτι σήμερα. Θες να έρθεις;» με ρώτησε. Εγώ δέχτηκα, αν και δεν αισθάνομαι άνετα μέσα σε όλον αυτόν τον κόσμο. «Όσο έχω τον Μάικ θα είμαι εντάξει», σκέφτηκα. 

Το βράδυ, πριν το πάρτι, οι γονείς μου με πλησίασαν και τον λόγο πήρε ο μπαμπάς. «Καλά να περάσεις» είπε «και μακριά από τσιγάρα, αλκοόλ και τέτοια». Εγώ χωρίς δεύτερη σκέψη συμφώνησα και ξέγνοιαστος έφυγα. 

Ήμουν τώρα στο κατώφλι του Μάικ και με δισταγμό χτύπησα το κουδούνι, που ο ήχος του θύμιζε καμπάνες εκκλησιάς. Πριν καλά καλά το καταλάβω, ο Μάικ ήταν ήδη στην πόρτα και χαμογελούσε. 

Μπήκα μέσα, όπου στο βάθος αναγνώρισα μερικά γνωστά πρόσωπα ξεκινώντας μια ανιαρή συζήτηση που ευτυχώς διακόπηκε από μια ξαφνική ερώτηση. «Θέλεις ένα;», μου είπε ένα παιδί και άνοιξε ένα πακέτο τσιγάρα. Εγώ δεν ήξερα τι να κάνω, πώς να αντιδράσω. Ήμουν μόλις δεκατριών χρόνων, αλλά η καθησυχαστική φωνή του Μάικ, η χαρά στα πρόσωπα των άλλων, όλα με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Η γεύση ήταν περίεργη, πικρή και γλυκιά μαζί. Με ενθουσιασμό εισέπνευσα τον καπνό που με έπνιγε, βήχοντας δυνατά. 

Φεύγοντας, τύψεις με κατέβαλαν. Είχα εντελώς ξεχάσει την προειδοποίηση του πατέρα… 

Ένιωσα μόνος μου, το κεφάλι μου βούιζε. «Γιατί δημιουργείς τόσο μεγάλο δράμα για το τίποτα;», προσπάθησα να με καθησυχάσω. Μα μάταια. Τα χέρια μου έτρεμαν, ήξερα πως δεν έπρεπε να είχα πει ψέματα. Ευχόμουν να ήταν η πρώτη και τελευταία φορά. 

Τι με έπιασε; Δεν ξέρω. Μισώ τα ψέματα, το τσιγάρο, τους «φίλους» που με πίεσαν. Δεν έπρεπε να συμβεί ξανά, ξέρω καλά τις συνέπειες και θυμώνω με μένα! 

Δεν βιάστηκα να γυρίσω σπίτι. Ήμουν όμως έτοιμος να ζητήσω συγγνώμη και να ορκιστώ στον εαυτό μου ότι δεν θα το ξανακάνω ποτέ. Δεν θα ξανακαπνίσω ποτέ. 

Σαν σφουγγάρι

Μια νύχτα συνέβη το μοιραίο. Ήταν μια από τις γνωστές ανούσιες απελπισίες μου για τα πιο ασήμαντα πράγματα. Τα πιο μικρά. Είχα πιει λίγο παραπάνω και καθόμουν στην πλατεία, όταν ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα. Σηκώθηκα και παραπατώντας έφτασα στο μικρό σκεπαστό περίπτερο. Φεύγοντας γρήγορα από εκεί, χώθηκα σε ένα στενάκι. Και εκεί μια μικρή φλόγα ζέστανε τα παγωμένα από τον χειμερινό καιρό χέρια μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έκανα μια ρουφηξιά. Και τότε σταμάτησαν όλα. Όλος ο πόνος έφυγε και η ψυχή μου ξελάφρωσε από το βάρος της συνείδησής μου. Δεν ένιωθα τίποτα. Μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ και δε σταμάτησα. Κάπως έτσι γίνεται και με τα χρήματα. Κερδίζεις μερικά και μετά θέλεις όλο και περισσότερα. Απληστία.

Έτσι και έγινε, με τον καιρό τα άδεια πακέτα ξεχείλιζαν από τις τσέπες μου. «Εάν δεν ενδιαφέρεσαι για εσένα, σκέψου εμένα! Σκέψου το παιδί σου! Τι θα πει για τον πατέρα του;», φώναζε η γυναίκα μου. Δεν είχε άδικο. Σίγουρα δεν ήμουν κανένα ηθικό πρότυπο. Ούτε για το παιδί μου ούτε για κανέναν. Καλά τα έλεγε, αλλά δεν την άκουγα. Βλέπετε, εγώ δεν το έβλεπα σαν τσιγάρο. Δεν το έβλεπα σαν ουσία. Για μένα ήταν σφουγγάρι. Ένα σφουγγάρι που στράγγιζε την ψυχή μου από τον πόνο. Ένα σφουγγάρι που στράγγιζε την αρνητική ενέργεια από τη ζωή. Ωστόσο, αυτό το σφουγγάρι δεν έκανε μόνο αυτό.

Δυστυχώς στράγγιξε και άλλα. Άλλα πολλά που δεν ήθελα στραγγίξει. Τη δύναμη μου, την εμφάνισή μου ακόμα και μικρά πράγματα που ποτέ δε θεωρούσα σημαντικά μέχρι τότε. Και έτσι με τον καιρό όλα άρχισαν να ξεθωριάζουν, να χάνονται. Η μυρωδιά των ανοιξιάτικων λουλουδιών να ανθίζουν, ο κρύος αέρας να διαπερνά τους υγιείς πνεύμονές μου, το ζωηρό χρώμα του δέρματος μου, ακόμα και η γλυκιά αίσθηση της σοκολάτας να λιώνει στο στόμα. Και όχι μόνο. Βλέπετε, η αγάπη της γυναίκας μου για εμένα δεν ήταν η ίδια. Οι αγκαλιές του παιδιού μου είχαν λιγοστέψει. Και το μόνο που μου είχε μείνει στο τέλος ήταν η ευτυχισμένη ανάμνηση των παλαιών οικογενειακών μας στιγμών.

Ήμουν έτοιμος να πέσω από τη λεπτή κλωστή πάνω στην οποία προσπαθούσα να ισορροπήσω τον ψυχολογικό μου κόσμο τόσο καιρό. Ήταν η πρώτη φορά που η ζωή έχανε το νόημά της. Αυτό συνεχίστηκε για κάμποσο καιρό. Μέρα με τη μέρα όλα γίνονταν χειρότερα, δυσκολότερα και πιο ανυπόφορα. Μέχρι που ένα βράδυ ξυπνάω ξαφνικά. Νιώθω έναν κόμπο τον λαιμό. «Αυτό ήταν; Τελείωσαν όλα;», αναρωτιέμαι φοβισμένος. «Όχι»! Τρέχω στο μπαλκόνι, μην μπορώντας να αναπνεύσω. Και εκεί!
Ένας δροσερός καλοκαιρινός αέρας διαπερνά τον θώρακα μου, πλημμυρίζει τους ταλαιπωρημένους μου πνεύμονες και με αναζωογονεί. Η μόνη μου σκέψη; «Δεν μπορώ να ζω έτσι άλλο!» Ήξερα τι έπρεπε να κάνω…
(Μπιπ. Μπιπ. Μπιπ)

«Ιατρείο διακοπής καπνίσματος. Πώς μπορώ να βοηθήσω;»

Έβηξε

Με τα μάτια μισάνοιχτα, παρατηρούσε το σαλόνι. Μια γκρίζα πολυθρόνα με ξύλινο σκελετό και προσεγμένο κέντημα βρισκόταν απέναντι από τον μαύρο δερμάτινο καναπέ, με τα ασορτί μαύρα μαξιλάρια, στον οποίο ήταν ξαπλωμένη. Ανάμεσά τους, ένα κοντό ξύλινο τραπέζι. Το βλέμμα της για μια στιγμή σταμάτησε σε ένα μεταλλικό τασάκι σε σχήμα ροδιού, γεμάτο αποτσίγαρα και στάχτες, που υψώνονταν σε ένα βουνό και το ξεχείλιζαν, βρομίζοντας το τραπέζι. Το πάτωμα σκέπαζε ένα χαλί ανατολίτικης προέλευσης, με χειροποίητους κόμπους και περίεργα μοτίβα.

Το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, παρά την πλατιά μπαλκονόπορτα απέναντι στα έπιπλα. Οι αχτίδες του ήλιου μπλοκάρονταν από τις γκρίζες κουρτίνες, που κρέμονταν σαν σαπισμένα αμπελόφυλλα. «Οι κουρτίνες δεν ήταν πάντοτε έτσι», σκέφτηκε. Το ζωντανό τους κίτρινο χρώμα ξεθώριασε, κάτω από σύννεφα καπνού. Κι όμως, αυτό το γκρίζο ταίριαζε απόλυτα με το υπόλοιπο σκηνικό, όπως συμπληρωνόταν από τη μυρωδιά του τσιγάρου που κατέκλυζε το δωμάτιο.

Το τσιγάρο της είχε καεί μέχρι τη γόπα. Ανασηκώθηκε και το ακούμπησε απαλά πάνω στον σορό από τις στάχτες. Έπειτα, άνοιξε το πακέτο της, έβγαλε άλλο ένα καινούργιο τσιγάρο, μηχανικά, χωρίς σκέψη, όπως μηχανικά έπαιρνε την κάθε της ανάσα. Το τοποθέτησε ανάμεσα στα χείλη της, έβγαλε τον αναπτήρα από την τσέπη της, έσυρε το δάχτυλό της στο ροδελάκι του αναπτήρα και έβηξε.

Έβηξε ξανά και ξανά, ωσότου το τσιγάρο της έπεσε από τα χείλη, πέφτοντας στο πάτωμα, ακριβώς μπροστά στα πόδια της. «Αρκετά για σήμερα, φτάνει!», είπε αποφασιστικά στον εαυτό της. Όμως ένιωθε τα έπιπλα να της ψιθυρίζουν, ποτισμένα από τον καπνό, να την ενθαρρύνουν να σηκώσει από το πάτωμα το τσιγάρο και να το ανάψει. Προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά τα έπιπλα συνέχισαν. «Σκέψου πόσο ωραία θα νιώσεις…», «Σιγά, ένα τσιγαράκι είναι, τι κακό μπορεί να κάνει ένα τσιγαράκι;», έλεγαν και ξαναέλεγαν.

Έκλεισε τα αυτιά της, προσπαθώντας να μπλοκάρει τα λόγια τους. Εκείνα συνέχιζαν, δυναμώνοντας τη φωνή τους, καθιστώντας το αδύνατο για εκείνη να μην τους ακούσει. Έχοντας χάσει πλέον τον έλεγχο του σώματός της, το ένιωσε να σκύβει και να σηκώνει το τσιγάρο. Το τοποθέτησε ανάμεσα στα χείλη της, επαναλαμβάνοντας τη γνωστή διαδικασία.

Έβηξε.