Κάνοντας τον πόνο σπόρο
Απο τον Χ.Αποστολάκο
Το ατσάλι είναι κρυμμένο στο βελούδο. Το βελούδο έχει γλυκάνει απ’ την απώλεια. Το ίδιο κι η γυναίκα απέναντί μου, που αποπνέει δυναμισμό κι αισιοδοξία, αν κι η ζωή της έχει βάλει(πολύ)δύσκολα.
Πριν δυο χρόνια έχασε από καρκίνο πνεύμονα τον άντρα της, τον Simon, στα 57 του. Έμεινε μόνη, με δυο μικρά παιδιά. Δυο χρόνια νοσηλείες, θεραπείες, αγώνες, βάσανα, μάταια όλα. Μάταια; Όχι, δε δέχεται τη λέξη αυτή η γυναίκα. Δεν τη δέχεται.
Κι εκεί που άλλοι θα λύγιζαν, εκείνη πήρε απόφαση. Να κάνει τον πόνο σπόρο. Την απώλεια δημιουργία και προσφορά, κρατώντας άσβεστη την μνήμη του, σαν μια αγάπης φλόγα.
Έτσι όταν πέρασε το σοκ, ανασκουμπώθηκε και έχτισε ταχύτατα ένα Κάμελοτ, ένα φρούριο αντικαρκινικό∙ ένα φορέα μη κερδοσκοπικό, με όραμα και στόχο να εξαλείψει τον καρκίνο των πνευμόνων, νούμερο ένα φονιά παγκόσμια.
Ο φορέας, για να πετύχει στην υψηλή αποστολή του, υποστηρίζεται απο γιατρούς, ογκολόγους, ειδικούς και ψυχολόγους, τους καλύτερους∙ οργανώνει ημερίδες και συνέδρια, ομάδες ασθενών και φροντιστών, ενημερώνει για νέα φάρμακα, τυπώνει έντυπα, βιβλία κι άλλα πολλά.
Η ομάδα που στηρίζει το φορέα καθημερινά δημιουργεί∙ ξετρυπώνει χορηγούς και συνεργάτες, γεννάει ιδέες, ανοίγει δρόμους. Το πιο σημαντικό- πηγαίνουν στα σχολεία κι ενημερώνουν πως σου κλέβει το τσιγάρο τη ζωή, σου τρώει τα νιάτα. Γιατί ξέρουν το ρητό- ένα γραμμάριο πρόληψη ισοδυναμεί μ’ ένα τόνο θεραπεία.
Αν κάτι είναι σημαντικό, η γυναίκα αυτή-που λέγεται Κορίνα κι είναι η ιδρύτρια του φορέα, της fairlife, θα βρει τρόπο να το κάνει. Όσο μικροκαμωμένη είναι, τόσο εκτόπισμα έχει και τόσο έργο παράγει. Ίσως ο πόνος να της αύξησε το εκτόπισμα, δεν ξέρω, μια φορά την έχω δει. Δεν την ξέρω, αλλά ξέρω πως κάνει κάτι πολύ σημαντικό και γι’ αυτό της βγάζω το καπέλο.
Με τη δράση του φορέα της αλλάζει το παράδειγμα, τον τρόπο αντιμετώπισης της νόσου. Στη θέση της μοιρολατρείας και του φόβου που τρώει τα σωθικά όταν ακούμε διάγνωση καρκίνου, η fairlife προτείνει το τρίπτυχο-μαθαίνω (αφού η γνώση είναι δύναμη) ενεργώ(μαζί με το επιτελείο των ειδικών) -ελπίζω(αφού όσο ζω ελπίζω, ενώ το αύριο του καρκίνου θα είναι αισιόδοξο, βλέπε νέα φάρμακα και νέες θεραπείες).
Μεγαλώνω θα πει μαθαίνω ν’ αντέχω τα χτυπήματα της ζωής, γράφει η ψυχολόγος Car. Pearson στο βιβλίο της Ο ήρωας μέσα μας-και μπράβο σε όσους βρίσκουν το κουράγιο χτυπήματα ανελέητα να τα κάνουν προσφορά κι αγώνα αγάπης. Είθε να τους μιμηθούν κι άλλοι, ο κόσμος το χρειάζεται στ’αλήθεια!