Ο ήρωας μέσα σου

Απο τον Χρήστο Αποστολάκο

Όταν φτάνει η ώρα πέντε, είναι η ώρα μου να τρέξω∙ να βγω εκεί έξω και να τρέξω πέντε χιλιόμετρα περίπου, πέντε μέρες τη βδομάδα.

Δεν είναι πολλά. Αλλά κάποιες φορές είναι βαριά(ειδικά όταν πάσχεις απ σούπερ-νόσο κι έχεις και τις αβαρίες σου(μηνίσκος, χιαστός κ.α.)

Κι όταν μια κούραση απλώνεται στο σώμα, ενισχυμένη από κάθε είδους θεραπείες και  αμέτρητα τσιμπήματα στη φλέβα…ενώ μια φωνή σου λέει γλυκά-άραξε, που να τρέχεις, κρύο έξω, παγωνιά.

Κι όταν το πάπλωμα γλυκά σου ψιθυρίζει -μείνε εδώ να χουχουλιασεις, άνθρωπέ μου

Ε τότε, ο πειρασμός είναι μεγάλος-και σαν άνθρωπος κάποιες φορές ποθώ να ρίξω την ασπίδα και να λιώσω στο κρεβάτι.
Αλλά είμαι μαχητής.

Κι έτσι, πέντε παρά, τη νάρκη αποτινάζω, σπιρουνίζω τη ψυχή μου και σηκώνομαι.
Πέντε φοράω τ’ αθλητικά, πέντε και δέκα κάνω τις διατάσεις μου στον κήπο. Πέντε και μισή είμαι στο μονοπάτι, που’ ναι σχεδόν πάνω στη θάλασσα.

Η μηχανή έχει πάρει εμπρός.
Και τρέχω, έστω κι αν κάποιες φορές νιώθω κομμάτια.

Γιατί στη ζωή δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω, όπως έλεγε η μάνα μου, η Δανάη.
Τρέχω γιατί ξέρω πως το να τηρείς το πρόγραμμά σου, τις δεσμεύσεις σου, σε κάνει ψυχωμένο, ανθεκτικό, στα μάτια του εαυτού σου σε ανεβάζει.

Γιατί αν δεν είσαι ανθεκτικός, εύκολα γίνεσαι μεζές για κάθε αρρώστια.
Καμιά φορά τρέχει το σώμα, αλλά το πνεύμα απουσιάζει. Τότε το τρέξιμο είναι άτονο, βαρύ, σαν αγγαρεία. Τότε κάνω την κίνηση. Σηκώνω το αριστερό μου χέρι, κοιτάζω το ρολόι που καταγράφει απόσταση, ταχύτητα, παλμούς.

…Βγήκες να τρέξεις, όχι να συρθείς λέει το ρολόι, ξεκίνα!

Και τότε, παίρνω ανάσα∙ καλώ νοερά το μαχητή, τον ήρωα μέσα μου. Κι αυτόματα αυξάνω τη ταχύτητα, βαθαίνει η ανάσα, ανεβαίνουν οι παλμοί∙ ξυπνάει ο αθλητής∙ αφήνω πίσω αρρώστιες και μιζέριες κι αρχίζω να καλπάζω σαν τριαντάχρονος.

Κι ύστερα από το τέταρτο, συμβαίνουν μαγικά∙ καθώς με κατακλύζουν ντοπαμίνες, ενδορφίνες κι ανοίγουνε τα δεύτερα φτερά(εφεδρικές δυνάμεις που έχουμε όλοι μέσα μας και που συχνά αγνοούμε) το τρέξιμο πια γίνεται απόλαυση και ξέδομα, χαρά που απολαμβάνει όλη μου η ύπαρξη- το κέρδισα και σήμερα.

Και μακάρι, φίλε η φίλη εσύ, είτε πάσχεις σαν και μένα από νόσο σοβαρή είτε όχι, να βρεις τρόπο ν’ ανοίξεις τα δεύτερα φτερά σου-δυνάμεις που έχεις μέσα σου, που ούτε καν φαντάζεσαι∙ δεν είναι τόσο δύσκολο∙ αλλά θέλει ένα στοιχείο ηρωισμού∙ να γίνεις ο ήρωας της ζωής σου∙ κάνοντας μικρούς, καθημερινούς ηρωισμούς.
-Ίσως, παράδειγμα, να σβήσεις το τσιγάρο και να μη το ξανάψεις(αυτό κι αν είναι ηρωισμός!) Διάβασα στο τελευταίο βιβλίο της Έλενας Ακρίτα, με τίτλο

-Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!..πως παιδεύονταν χρόνια ατέλειωτα, σκλάβα στο τσιγάρο και τρόμαξα∙ τελικά όμως τα κατάφερε και μπράβο της).
-Ίσως πάλι να πεις εκείνες τις αλήθειες που κουκούλωνες χρόνια-κι αν σε κάποιους δεν αρέσουν, να είσαι ήρωας θα πει να σφάξεις μέσα σου τους δράκους της ψευτιάς και του βολέματος, να  βγεις απ’ το κοπάδι, να είσαι εσύ.
-Ίσως να έδινες κι εκείνες τις συγγνώμες που χρωστάς(όλοι χρωστάμε)τότε η ψυχή θα μαλακώσει κι η αρρώστια σου το ίδιο, εγγυημένα.
-Ίσως να κάνεις κάτι σήμερα και για τη κοπελιά στη γειτονιά με το σκυφτό κεφάλι και το μαυρισμένο μάτι∙ η να μεταγγίσεις ελπίδα σ’ έναν πάσχοντα∙ η να πας γλυκά με αγάπη ζυμωμένα στα ορφανά, μέρες που είναι

Η  να επισκεφτείς τον καρκινοπαθή της διπλανής πόρτας-να ’ξερες πως το περιμένει! πήγαινα κάθε εβδομάδα να δω τη φίλη μου Μαρίνα φέτος∙ ξανθιά, όμορφη, με δεχόταν με λαχτάρα και καθόμασταν και παρηγορούσαμε ο ένας τον άλλον∙ δίχως κλάψα, ανθρώπινα, με χιούμορ κι αξιοπρέπεια∙ πρόλαβα δυστυχώς ελάχιστες επισκέψεις∙ είχε μεταστάσεις πολλαπλές, έφυγε στα πενήντα πέντε.

Ο καρκίνος σε κάνει έτσι, να σκύβεις και ν’ ακούς το πόνο του άλλου.
Ο καρκίνος τ’ αλλάζει όλα.

Ο καρκίνος μπορεί και να σε κάνει ήρωα τελικά∙ δηλαδή έναν άνθρωπο που ζει μια ζωή που αξίζει και προσφέρει με χαρά, αφιερωμένος στο δικό του μονοπάτι. Έναν άνθρωπος που έχοντας βρει το φως του, αφαιρεί λίγο σκοτάδι απ’ τις καρδιές μας.