Μια προσωπική ιστορία απο τον Μ.E.
Γνώρισα τη FairLife L.C.C. μέσω της νεανικής αντικαπνιστικής καμπάνιας «14λεπτά ζωής» και των δράσεων που συμμετείχαν τα παιδιά μου με το σχολείο τους στο πλαίσιο ενός αντικαπνιστικού προγράμματος. Όντας ασθενής με καρκίνο του πνεύμονα τα παρότρυνα να γίνουν εθελοντές, καθώς το μεγαλύτερο μάθημα που θα μπορούσαν να έχουν για τη ζωή τους ήταν το μόττο της κας Πατέλη Bell «να κάνουν τον πόνο σπόρο». Λίγες εβδομάδες αργότερα κατά τον επαναληπτικό έλεγχο επιβεβαιώθηκε το χειρότερο σενάριο. Η νόσος συνέχιζε να έχει επιδείνωση και απ’ότι φαίνονταν το θεραπευτικό σχήμα πλέον δεν λειτουργούσε. Έχοντας ενημερωθεί από την ιστοσελίδα της και την ενότητα «Μαθαίνω Ενεργώ Ελπίζω» για τον μοριακό έλεγχο και τους βιοδείκτες το πρότεινα στον γιατρό και με τη σύμφωνη γνώμη του προχωρήσαμε σε μια σειρά εξετάσεων με την ελπίδα να βρούμε μια πιο στοχευμένη θεραπεία. Δυστυχώς τα αποτελέσματα δεν είχαν κάποιο θετικό εύρημα που θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μια πιο αποτελεσματική αγωγή. Όλα τα πρωτόκολλα που υπήρχαν είχαν εφαρμοστεί, ακόμα και η ανοσοθεραπεία, και οποιαδήποτε επανάληψη κάποιου από τα εφαρμοσμένα θεραπευτικά σχήματα θα προσέθεταν τοξικότητα στον ήδη επιβεβαρυμένο οργανισμό μου. Λόγω των μακροχρόνιων χημειοθεραπειών και του διαβήτη τύπου Α είχα χάσει αρκετά κιλά, είχα αναιμία και σιδηροπενία. Ήμασταν στο αδιέξοδο αν είχε νόημα να συνεχίσω με καποια θεραπεία που μόνο θα επιβάρυνε τοξικά τον οργανισμό.
Εκείνη την κρίσιμη περίοδο αποφάσισα να απευθυνθώ στη γραμμή 111 57 της FairLife L.C.C. για να λάβω βοήθεια. Αφού έδωσα το ιστορικό και εξέθεσα τον προβληματισμό μου για την περαιτέρω εξέλιξη της νόσου περίμενα κάποια απάντηση. Η ανταπόκριση ήταν άμεση και προς μεγάλη μου έκπληξη την επομένη με κάλεσε η ίδια η κα Πατέλη να μιλήσουμε. Η συζήτηση μαζί της ήταν ανακουφιστική κυρίως λόγω του εξομολογητικού χαρακτήρα και του βιώματός της.
Δεν θα μπω τόσο σε λεπτομέρειες ιατρικής φύσεως όσο στην προσέγγιση του ασθενή. Μέσα απο την πολύπλευρη πληροφόριση για τον Καρκίνο του Πνεύμονα και όσα διάβασα, κατάφερα να έχω μια ολιστική εικόνα για την νόσο. Στην συνέχεια και αναφορικά με την διαχείριση της νόσου, με ανέλαβε μια διεπιστημονική ομάδα διαφορετικών ειδικοτήτων από ογκολόγο, παθολόγο, καρδιολόγο, ενδοκρινολόγο, διατροφολόγο και ψυχολόγο. Για πρώτη φορά γνώρισα μια ολιστική προσέγγιση της νόσου και μια εξατομικευμένη θεραπευτική αγωγή που αποσκοπούσε στην ανάταξη του οργανισμού μου πέρα από τη θεραπεία. Μέσα σε δύο μήνες είχαν αρχίσει να διαφαίνονται τα πρώτα θετικά αποτελέσματα. Αύξηση βάρους, άνοδος του αιματοκρίτη, καλύτερη ανταπόκριση στη νέα θεραπεία χωρίς παρενέργειες, βελτίωση της ψυχολογίας. Όκτω μήνες μετά μπορούμε να μιλάμε για μια σταθεροποίηση της νόσου και κάποια ήπια βελτίωση, δεδομένου ότι υπάρχουν και άλλοι μεταστατικοί όγκοι. Η σταδιακή μεταστροφή της όλης κατάστασης ήταν πολυπαραγοντική ως αποτέλεσμα μιας ολίστικής ιατρικής προσέγγισης. Το σπουδαιότερο όμως είναι για μένα η ψυχολογική υποστήριξη και η ασφάλεια που μου δημιούργησαν οι άνθρωποι της FairLIfe L.C.C. σαν μια δεύτερη οικογένεια. Όταν μετά από μήνες συνάντησα κατ’ιδίαν την Κορίνα, ήταν σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια. Δεν ήταν η Πρόεδρος και ιδρύτρια της FairLife αλλά ένα δικό μου πρόσωπο, ένας φροντιστής μου.
Ο λόγος που καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία δεν είναι μόνο για να δώσω ελπίδα και αισιοδοξία στους ασθενείς ή να προβάλω τη συμβολή της FairLife L.C.C. αλλά κυρίως να απευθυνθώ στους ιατρούς και νοσηλευτές. Η ενσυναίσθηση, η ειλικρινής σχέση με τον ασθενή, η προσωπική επαφή, η παρακολούθηση, παράλληλα με τη νόσο, της ψυχολογίας του είναι με ένα τρόπο μια «άλλη ανοσοθεραπευτική αγωγή» που λειτουργεί επικουρικά και ενισχυτικά.
Μ.E.