Το δώρο του καρκίνου
Από τον Χρήστο Αποστολάκο
Το δώρο του καρκίνου; τι λέει αυτός; είναι τρελός; θα πει ίσως κάποιος-ειδικά αν του έχει επιτεθεί ο καταραμένος η με πολύ πόνο φροντίζει έναν που πάσχει η κλαίει κάποιον δικό του…άκου δώρο αυτή η κατάρα, αυτή η μετάγγιση της φρίκης…
Αλλά επιτρέψτε μου παρακαλώ να εξηγήσω, αφού πρώτα συστηθώ.
Με λένε Χρήστο∙ είμαι 65, συνταξιούχος εκπαιδευτικός (είχα φροντιστήριο Μ. Ε. για χρόνια )συγγραφέας και απόλυτα υγιής ως τον Αύγουστο του 2021, που διαγνώστηκα με αδενοκαρκίνωμα στον αριστερό πνεύμονα∙ δεν θέλησα τότε να εγχειριστώ, όπως μου είπαν επειγόντως οι γιατροί∙ ίσως δεν έκανα καλά∙ όμως φοβόμουν το νυστέρι∙ τότε ο όζος μου ήταν μικρός ακόμα∙ σε τρείς μήνες όμως, θέριεψε∙ τσίμπησε το συκώτι, πήγε στους λεμφαδένες, ενώ μικρούς όγκους στον εγκέφαλο έδειξε και η μαγνητική αργότερα.
Δεκέμβρης 2021. Καρκίνος τέταρτου και τελικού σταδίου, είπε ο γιατρός. Καρκίνος πνεύμονα με απομακρυσμένες μεταστάσεις∙ ο πιο θανατηφόρος παγκοσμίως∙ ομολογώ μου κόπηκαν τα γόνατα όταν το άκουσα.
Ωστόσο ενστικτωδώς, παρά το σοκ, ενώ δέχθηκα τη διάγνωση, δεν δέχθηκα την πρόγνωση. Δεν ρώτησα δηλαδή τους γιατρούς πόσο χρόνο μου δίνουν(αν και το ’ψαξα στο ίντερνετ βεβαίως) Κι έκανα καλά, όπως έμαθα μετά, που δεν τους ρώτησα-αφού η πρόβλεψη μπορεί να γίνει αυτοεπαληθευόμενη προφητεία.
Αλλά δεν ήταν από φόβο που δεν ρώτησα. Απλά δε θέλησα, δε μπόρεσα στιγμή να το πιστέψω πως θα κάτσω να με σκοτώσει η να με ακρωτηριάσει αυτός ο κάβουρας.
Αποφάσισα λοιπόν, όταν συνήλθα απο το σοκ, ν’ αγωνιστώ όσο καλύτερα μπορώ, με νύχια και με δόντια μέχρι τέλους. Έκτοτε κάνω ότι μπορώ, όχι απλά για να επιβιώσω, αλλά και να μη γίνω χιμπαγκούσα∙ (έτσι λέγονται οι σακατεμένοι επιζώντες της Χιροσίμα).
Εκτός απο τις κλασσικές θεραπείες εφαρμόζω κι άλλες τεχνικές που με βοηθάνε (διατροφή, γιόγκα, νηστεία, προσευχή, άσκηση, οραματισμό και άλλα..)
Στόχος, όχι μόνο ν’ απαλλαγώ εντελώς απ’ τον καρκίνο (κάτι που πολλοί το έχουν πετύχει ως τώρα ακόμα και στο τελικό το στάδιο, όπως διαβάζω) αλλά και ν’ ανακαλύψω δώρα που μπορεί να κρύβει η αρρώστια.
Τι εννοώ;
Οι Γάλλοι έχουν μια έκφραση- un cadeau empoisonne -ένα δηλητηριασμένο δώρο. Αυτό πιστεύω ότι μπορεί να είναι για κάποιους ο καρκίνος∙ ένα δώρο, φρικτό βέβαια, που κανένας δεν το θέλει. Ένας Δούρειος ίππος, λειτουργεί αντίστροφα απο εκείνο των αρχαίων∙ απ’ έξω βλέπεις θάνατο, απειλή τρομακτική∙ αλλά στα σπλάχνα του μπορεί να κρύβει δώρα εξαίσια.
Αν καταφέρεις βέβαια να γλυτώσεις τις δαγκάνες του ιδιότροπου αυτού κάβουρα-και να γλυτώσεις κι απ’ τις παρενέργειες της χημειοθεραπείας, ακτινοθεραπείας κ.τ.λ. τότε μπορεί να βγεις απ’ τη κοιλάδα της σκιάς πίσω στο φως πιο δυνατός κι ευλογημένος-κι είναι κάτι που πολλοί το έχουν πετύχει κι όλοι αυτοί λένε ένα πράγμα
Πως αν θέλει κάποιος να γιατρέψει τον καρκίνο ριζικά, θα χρειαστεί να τα δει όλα αλλιώς∙ ν’ αλλάξει ζωή, να γίνει άλλος∙ να ξυπνήσει, να βρει ουσία, την ψυχή να θυμηθεί. Αφού η ψυχή μπορεί τα πάντα.
Θέλω λοιπόν εδώ να μοιραστώ με ομοιοπαθείς και φροντιστές μα κι όποιον άλλον ενδιαφέρεται πως πασχίζω αυτό το δηλητήριο από προάγγελο θανάτου να το κάνω πνοή ζωής, μέχρι στιγμής μ’ επιτυχία.
Αυτά που γράφω, το τονίζω, είναι απλά οι προσωπικές μου απόψεις. Δεν είμαι επιστήμονας, γιατρός. Είμαι ένας απ’ τους, χιλιάδες δυστυχώς, καρκινοπαθείς που δίνει κι αυτός μάχη καθημερινά∙ χημειοθεραπείες, ανοσοθεραπεία, ακτινοθεραπείες εγκεφάλου κ.τ.λ. Μάχη που μπαίνει πια στο δεύτερο το χρόνο και, παρά τα πάνω κάτω, πάει πάει ανέλπιστα καλά μέχρι στιγμής.
Φυσικά και έχω απώλειες∙ φυσικά δεν είναι απλό∙ ναυτίες, απώλεια όρεξης, ζαλάδες τρομερές, φλέβες καμμένες, κούραση, δέκα κιλά κάτω- ευτυχώς η κατάσταση βελτιώθηκε πολύ όταν, πριν το Πάσχα, οι γιατροί μου σταμάτησαν τη χημειοθεραπεία, κρίνοντας πως δεν τη χρειάζομαι πια.
Έκτοτε συνεχίζω ανοσοθεραπεία στο νοσοκομείο Αλεξάνδρα κάθε τρείς εβδομάδες∙ η τελευταία pet ,που έκανα μετά το Πάσχα, ήταν πολύ καλή ευτυχώς.
Η νόσος είναι υπό έλεγχο, είπε ο γιατρός μου, ο καθηγητής Δημόπουλος. Η πορεία σας είναι καλή, πρόσθεσε-και εγώ δεν χάρηκα απλά∙ ένιωσα ν’ ανασταίνομαι απ’ τον τάφο.
Και βεβαίως συνεχίζω τον αγώνα ευγνωμονώντας∙ τους γιατρούς, ειδικά την ογκολόγο Αγγελική Ανδρικοπούλου απο το επιτελείο του καθηγητή Δημόπουλου, για την ιδιαίτερη ενσυναίσθησή της.
Ευγνωμονώντας τη γυναίκα μου και φύλακα άγγελό μου Ναταλία. Τις δυο γενναίες κόρες μου, Δανάη και Βάσια. Κάποιους φίλους που προσεύχονται για μένα. Την ομάδα διαλογισμού Ιερό Μονοπάτι-και την Ανώτερη τη Δύναμη προπάντων, που αυτή κινεί τα νήματα πιστεύω.
Και μια που είμαι συγγραφέας, είπα να βάλω τις εμπειρίες μου στο χαρτί- κι αν όσα γράφω κάποιους ωφελήσουν, θα χαρώ πάρα πολύ. Γι’ αυτό τα γράφω∙ για να γίνουν πνοή ζωής∙ πνοή ελπίδας∙ μια προσπάθεια να ριχτεί φως σε τούτο το αμείλικτο σφαγείο που σαν άρμα δρεπανηφόρο θερίζει ζωές ολόγυρά μας, σπέρνει πόνο, δίνει σήμα ότι δεν ζούμε καλά.
Κλείνω με μια φράση-τροφή για θεραπεία. Είναι του Νίτσε κι έχει γίνει και τραγούδι, θα το ξέρετε
Ότι δεν με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατό
Ερμηνεία
Ο καρκίνος μου απειλεί να με σκοτώσει-ακρωτηριάσει∙ μ’ έχει αναστατώσει τρομερά, με έχει ρίξει(σωματικά, ψυχολογικά κ.τ.λ.)αλλά δεν με έχει σκοτώσει.
Είμαι λοιπόν ακόμα ζωντανός, αλλά βαθιά μες το λαβύρινθο∙ αλλά δεν το βάζω κάτω∙ κάνω το φόβο προσευχή και ψάχνω τρόπο να ξεφύγω∙ να σκοτώσω το Μινώταυρο, να βγω στον πάνω κόσμο θριαμβευτής.
Τι χρειάζομαι για να τα πετύχω αυτά;
Τρία πράγματα. Αυτά που λέει ο μύθος. Θάρρος πολύ και μια Αριάδνη κι ένα μίτο, για να μη χαθώ στο δρόμο.
Η Αριάδνη-που αντιπροσωπεύει το ιερό το θηλυκό, αλλά και τη γυναίκα μέσα μας- είναι που θα με προμηθεύσει με το μίτο- οδηγό να μη χαθώ στο λαβύρινθο των καρκινικών μεταλλάξεων, υποτροπών κ.τ.λ.
Νόημα τον λένε αυτόν το μίτο. Νόημα που ίσως μου έπεσε απ’ τα χέρια. Ουσία-ποιός είμαι και τι κάνω εδώ στη γη; Ουσία. Που ίσως δεν θ’ αναζητούσαμε ποτέ, αν δεν μας χτύπαγε τη πόρτα ο κύριος Κ.
Όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας μεταμορφώσει∙ να ξετρυπώσει από μέσα μας την ηρωίδα η τον ήρωα που κοιμάται.
Όπως γράφει ο Τζόζεφ Κάμπελ στο Τhe power of the myth
…Ο Λαβύρινθος είναι πέρα για πέρα γνωστός. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι ν’ ακολουθήσουμε το νήμα του μονοπατιού του ήρωα-κι εκει που νομίζαμε πως θα βρούμε κάτι βδελυρό, θα βρούμε ένα Θεό. Κι εκει που νομίζαμε πως θα σκοτώναμε κάποιον άλλο, θα σκοτώσουμε τον (κακό)εαυτό μας. Εκεί που πιστεύαμε πως θα ταξιδεύαμε προς τα έξω, θα φτάσουμε στο κέντρο της ύπαρξής μας…κι εκει που πιστεύαμε ότι θα είμαστε μόνοι, θα βρεθούμε μαζί με ολόκληρη την οικουμένη.
Να είστε καλά! Δείτε αν θέλετε και το μπλογκ μας www.cancerfree.club