Τo φροντιστήριο

Απο τον Χ. Αποστολάκο

Μέρες που είναι, ανοίγουν πάλι σχολεία και φροντιστήρια. Μα υπάρχουν κάποια φροντιστήρια που δεν κλείνουν ποτέ.

Οι φροντιστές που, θέλοντας και μη, δουλεύουν νυχθημερόν σε αυτά έχουν γραφτεί στο μεταπτυχιακό μάθημα του Σύμπαντος που λέγεται διαχείριση απώλειας.

Μιλάμε για τους φροντιστές των καρκινοπαθών, αυτούς τους αφανείς ήρωες που στηρίζουν τον άνθρωπό τους σε πολύ δύσκολες συνθήκες κι η ψυχούλα τους το ξέρει τι τραβάνε.

Μιλάμε για τη Ρένα, ήδη μια βδομάδα δίχως τον Σωτήρη στο άδειο σπίτι. Την Κατερίνα, που δεν θα ξανακάνει αστεία με το Μιχάλη της. Τη Νιρούπα, που στηρίζει σαν λιοντάρι τον άντρα της τον Πάρι, που γλύτωσε απ’ το σφαγείο κι είναι καλά, αν και με απώλειες∙ την ακατάβλητη Κορίνα, που χάνοντας τον Simon, έκανε τον πόνο της δημιουργία και προσφορά τεράστια∙ τη Νατάσα μου, τον φύλακα άγγελό μου …αλλά κι όλους τους άλλους που φροντίζοντας μαθαίνουν τη ζωή με το σκληρό τρόπο.

Για όσους έχασαν λοιπόν τον άνθρωπό τους, η απώλεια είναι μια τρύπα στην καρδιά, γράφει η E. Ross στο βιβλίο της Μαθήματα Ζωής . Πονάει πολύ. Αλλά μπορεί να γίνει κάλεσμα δημιουργίας κι αγάπης αυτή η τρύπα∙ αφού κανείς μας δεν γλυτώνει την απώλεια τελικά∙ είναι η μοίρα μας. Και μέσα απ’ τον πόνο μεγαλώνουμε εντέλει.

Αν λοιπόν ο άνθρωπος μας έχει ήδη φύγει, ο κόσμος φαίνεται άδειος και ο πόνος δε λογιέται∙ νιώθοντας όμως και θρηνώντας την απώλεια-αφού ζωή σημαίνει απώλεια και απώλεια σημαίνει ζωή- οι φροντιστές μας θα συνέλθουν και ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές τους.

Αν όμως είναι ο άνθρωπός μας ζωντανός-άρα υποψήφιος για το θαύμα-ας στήσουμε μια γέφυρα ασθενείς και φροντιστές∙ ας κάνουμε χάδια κι αγκαλιές, πολλές φορές τη μέρα, παρηγορώντας ο ένας τον άλλο, δίχως λόγια περιττά. Το έχουμε ανάγκη και οι δυο.

Ο πόνος που μοιράζεται γλυκαίνει.

Κι ύστερα, ασθενείς και φροντιστές, ας μοιραστούμε τις αλήθειες μας που καίνε δίχως φόβο∙ ας μοιραστούμε τα γαμώτο, τις κραυγές μας, τα δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω! που ίσως κρατούσαμε κρυφά τόσον καιρό.

Κι ας κάνουμε με πίστη τις κραυγές μας προσευχές κι ας πούμε ένα βροντόφωνο μπορούμε, αντέχουμε μαζί, τον πόνο κάνουμε αντοχή και το παλεύουμε ως το τέλος∙ χέρι χέρι, δυνατοί πολεμιστές κι έτοιμοι πάντα για το Έλεος, για το θαύμα.

 

Η FairLife L.C.C. ευχαριστεί τον κ. Χρήστο Αποστολάκο για το παρόν κείμενο.