Το ψυχολογικό φορτίο που επιφέρει ο καρκίνος είναι πολύ βαρύ. Συχνά παραβλέπεται, περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Απο την Βασιλική Α., Φροντιστή
Με τον καρκίνο του πνεύμονα, όλα ξεκίνησαν τυχαία, όταν ο σύζυγος μου, 64 ετών, χωρίς κανένα σχετικό σύμπτωμα, χρειάστηκε να κάνει αξονική τομογραφία για να εξετασθεί θρόμβωση, η οποία είχε δημιουργηθεί από κάποιο χτύπημα. Η συνέχεια έρχεται με τη διάγνωση αδενοκαρκινώματος και την αρχική σύσταση θεραπευτικού πλάνου αποκλειστικά με χημειοθεραπείες, στην Ελλάδα. Τελικά, ο σύζυγος μου χειρουργήθηκε τον Απρίλιο του 2019 στην Κύπρο από έναν εξαιρετικό γιατρό και άνθρωπο που βρίσκεται πλέον στην Ελλάδα και συνεχίζει να τον παρακολουθεί.
Εδώ, θα ήθελα να τονίσω πόσο καλή επικοινωνία είχαμε με το γιατρό μας, ήταν πάντοτε διαθέσιμος και πρόθυμος να μας ενημερώνει, να μας εξηγεί και να μας λύνει όλες τις απορίες μας στην πορεία μέσα από τον καρκίνο του πνεύμονα. Το 2020 έλαβε ακτινοβολίες, επικουρικές χημειοθεραπείες καθώς και ανοσοθεραπεία, για να αντιμετωπιστεί εγκεφαλική μετάσταση που είχε τότε παρουσιαστεί. Η νόσος δεν είναι αυτή τη στιγμή ενεργή και συνεχίζει να είναι υπό παρακολούθηση. Όλη αυτή η περιπέτεια υγείας, όπως είναι φυσικό, έχει διαταράξει τις ισορροπίες στην οικογένεια μας. Ο σύζυγος μου, αρνητικός από την αρχή στην ιδέα της χημειοθεραπείας και εσωστρεφής σαν άνθρωπος, βίωσε και συνεχίζει να βιώνει την ασθένεια με αρνητική ψυχολογία. Δίπλα του, ως συνοδοιπόρος στη ζωή αλλά και φροντιστής πλέον, καταλαβαίνω και νιώθω πως κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση, τόσο για τον ίδιο όσο και για μένα. Έχει εγκαταλείψει τον εαυτό του, δεν θέλει να βγαίνει από το σπίτι, διότι πιστεύει ότι έχει αστάθεια και σε γενικές γραμμές, έχει χάσει τη διάθεση να ασχοληθεί με οτιδήποτε. Φαίνεται να είναι ένας θεατής της ίδιας του της ζωής. Ήταν και συνεχίζει να είναι καπνιστής. Είναι κάτι που ακόμη δεν έχει καταφέρει να καταπολεμήσει. Θεωρώ μάλιστα πως βιώνει το στίγμα που συνοδεύει τον καρκίνο του πνεύμονα που σχετίζεται με το κάπνισμα. Νιώθει ένα αίσθημα ενοχής, ίσως ντροπής και θέλει να κρύβει αυτή τη συνήθεια. Πολύ σύντομα διαπίστωσα την ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη κι αφού δοκίμασε αντικαταθλιπτική αγωγή, η οποία δεν απέδωσε, απευθυνθήκαμε στο πρόγραμμα BREATH της FairLife. Στο BREATH συμμετείχαμε και οι δύο, σε συμβουλευτική ζεύγους και χαίρομαι πραγματικά που μου δίνεται η ευκαιρία να μοιραστώ με άλλους ανθρώπους, πόσο θετικά βιώσαμε και οι δύο αυτήν την εμπειρία. Με τη βοήθεια και την καθοδήγηση της εξαιρετικής μας συμβούλου ψυχικής υγείας, ο σύζυγος μου άρχισε σιγά σιγά να “ξεκλειδώνει”. Ξεκίνησε δειλά και ανοιγόταν περισσότερο, καθώς περνούσαν οι συνεδρίες.
Έφτασε μάλιστα στο σημείο σχεδόν να ανυπομονεί για την επόμενη συνάντηση. Με εξέπληξε. Δεν το περίμενα. Ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι εμπιστεύτηκε τους επαγγελματίες. Το γιατί δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως η ψυχολογική υποστήριξη τον βοήθησε πολύ αλλά παράλληλα βοήθησε και μένα. Προσωπικά, είχα έντονο το αίσθημα ευθύνης απέναντι του, είναι κάτι που το ήξερα αλλά είναι διαφορετικό όταν το ακούς από έναν σύμβουλο ψυχικής υγείας. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη. Όμως, η αρχή έχει γίνει και θα πρέπει να έχουμε υπομονή. Το ψυχολογικό φορτίο που επιφέρει ο καρκίνος είναι πολύ βαρύ. Συχνά παραβλέπεται, περνάει σε δεύτερη μοίρα. Η αλήθεια είναι όμως διαφορετική.
Πρέπει να το αντιμετωπίζουμε από την αρχή και με μεγάλη σοβαρότητα. Δύσκολα αντιστρέφεται η αρνητική ψυχολογία σε θετική. Όπως σκέφτομαι μερικές φορές: ” Καλύτερα να είχε έναν όγκο, παρά να πρέπει να παλεύουμε με την αρνητική ψυχολογία.”
16 Μαρτίου 2023