ΤΡΑΜΠΟΛΙΝΟ
Απο τον Χρήστο Αποστολάκο
Πολύ θα θέλαμε η ζωή να’χει μόνο ωραία, χαρές και γέλια. Αλλά δεν γίνεται.
Έχει και ανηφόρες και γκρεμούς και μαύρες τρύπες.
Κόντεψα να πέσω σε μια τέτοια, όταν έκανα τις αξονικές μου, όπως κάθε τρίμηνο κι έδειξαν επιδείνωση της νόσου.
Επιδείνωση · ο όζος στον αριστερό πνεύμονα, που ως τώρα έμενε στάσιμος, τσίμπησε τρία χιλιοστά και άλλα τρία τσίμπησαν οι πολύ μικροί όζοι στον δεξιό πνεύμονα.
Τρία χιλιοστά είναι ελάχιστα – ένα χιλιοστό το μήνα, αλλά όταν μιλάμε για μεταστατικό καρκίνο, το καθετί μετράει.
Οπότε τι έκανα;
Έπαθα βέβαια ένα σοκ – άνθρωπος είμαι – αλλά γρήγορα συνήλθα. Πήρα την Αγγελική, την εξαίρετη ογκολόγο μου, στο τηλέφωνο. Με καθησύχασε και μου είπε πως είναι καιρός ν’ αλλάξουμε φάρμακο.
Όσοι πάσχουμε από καρκίνο των πνευμόνων, είμαστε τυχεροί στην ατυχία μας. Το λέω, επειδή βρέθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια πολύ δυνατά φάρμακα και θεραπείες, ειδικά για τη πάθησή μας (ανοσοθεραπεία, στοχευμένες θεραπείες κ.α., ενώ έρχονται σύντομα κι άλλα πολλά υποσχόμενα φάρμακα, που είναι ακόμα στο στάδιο της μελέτης).
Ύστερα, κάθισα και ψάχτηκα. Γιατί συνέβη αυτό; Τυχαίο δεν είναι – δεν πιστεύω στο τυχαίο – στρεσαρίστηκα αρκετά τούτο το τρίμηνο, πέθανε η μητέρα της γυναίκας μου, χρειάστηκε να λείψει ένα μήνα στο Καζακστάν, Αγχώθηκα, αμέλησα τη διατροφή μου, ξενύχτησα, έπεσε το ανοσοποιητικό. Βρήκε, λοιπόν, ευκαιρία ο κύριος Κ.
Οπότε; Πήρα τα όπλα μου ξανά, όπλα που είχα κάπως αμελήσει. Τη γιόγκα, τον διαλογισμό, την προσευχή, τον οραματισμό. Δουλεύουν, θεραπεύουν και θερμά σας τα προτείνω, αγαπητοί μου ομοιοπαθείς και όχι μόνο.
Και μετά, έκανα κάτι που το ήθελα καιρό. Αγόρασα από έναν καλό μου φίλο ένα τραμπολίνο.
Κάναμε πολύ τραμπολίνο σε διάφορα λούνα-παρκ της Αττικής, όταν ήταν μικρές οι δυο κόρες μου. Πρώτα ανέβαινε ο μπαμπάς, μετά οι μικρές∙ πηδάγαμε ως τον ουρανό και το γλεντούσαμε πολλή ώρα.
Το τραμπολίνο θέλει πόδια δυνατά, αντοχή κι επιμονή και προπαντός να μη σκιάζεσαι τις τούμπες ∙ δεν μαθαίνεις δίχως τούμπες, ούτε τη ζωή ούτε τραμπολίνο.
Είναι πολλά τα οφέλη από το χοροπηδητό. Αυξάνει αντοχές, βοηθάει στο τρέξιμο, αυξάνει την κυκλοφορία του αίματος και τη μυϊκή δύναμη. Αλλά πάνω απ ’όλα, με συνδέει με τον παιγνιώδη και χαρούμενο εαυτό μου. Με συνδέει με το παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας κι αν τυχόν είστε απ’ αυτούς που το έχουν βάλει στην κατάψυξη, επειδή σας ενοχλούσε αυτό το παιδί, σας προτείνω να το βγάλετε επειγόντως.
Γιατί το παιδί μέσα μας έχει το κλειδί για τη χαρά. Έχει τα μάτια της αθωότητας, της έκστασης, τη γεύση και δε σκιάζεται τις τούμπες, απλά πέφτει και σηκώνεται, δεν το έχουν καθηλώσει τα χαστούκια της ζωής.
Έτσι και με τον καρκίνο – μια θα τον τουμπάρεις, μια θα σε τουμπάρει εκείνος – το θέμα είναι γοργά να σηκωθείς από τη τούμπα και με θάρρος ν’ ανεβείς στο τραμπολίνο της ζωής. Να πάρεις φόρα και ν ’αρχίσεις να πηδάς με την ψυχή σου. Να κάνεις άλματα τρελά, αψηφώντας τη βαρύτητα, αψηφώντας την αρρώστια και φτάνοντας ψηλά ν’ αγγίξεις τ’ άστρα…
Χρόνια καλά και φωτεινά σε όλους μας!